Opposition Leader Mir Hossein Mousavi Transferred to Tehran Heart Center For a Few Hours Today

November 19th, 2012 – [Kaleme] Opposition Leader Mir Hossein Mousavi was transferred to Tehran Heart Center today in order to undergo a number of cardiac tests. According to reports received by Kaleme, security forces transferred Mousavi who underwent an angioplasty two months ago as a result of heart

complications, to Tehran Heat Center today for a number of coronary tests. The opposition leader was taken back to house arrest a few hours later.

Mousavi has reportedly been suffering from chest pain and severe blood pressure fluctuations during the past two weeks. According to reports received by Kaleme, the hospital physicians opted not to conduct the cardiac stress tests [induced by exercise] in order to avoid too much physical strain. These tests were postponed for a later date. Cardiac stress tests are conducted in patients suffering from coronary heart disease in order to determine coronary circulation while the patient is at rest versus the patient’s coronary circulation during maximum physical exertion. The patient’s body must be strong enough in order for the test not to cause a serious health risk.

Sources close to the hospital staff and administration have repeatedly stated that standard medical protocols have not been followed during Mir Hossein Mouavi’s medical treatment. It is worth mentioning that Mir Hossein Mousavi did not suffer from any ailment prior to his house arrest.

Despite the public concern for the health and well being of Mir Hossein Mousavi, security forces have refused to publish any news regarding the condition and well being of the detained opposition leader. The publication of the slightest news on Mir Hossein Mousavi has repeatedly led to a flood of threats to the lives and livelihood of the opposition leader’s family members.

In September last year, after Mousavi’s first transfer to Tehran Heart Center, Dr. Ali Shakourirad informed Kaleme that the tests had determined that the opposition leader was suffering from a narrowing in one of his arteries and a stent was placed in his artery during an angioplasty procedure. At the time Dr. Shakourirad stated: “in the past few months, Mir Hossein Mousavi has been suffering from a heart condition requiring medical treatment. Receiving medical treatment sooner would have been much more in line with standard medical protocols.”

Last year, the Islamic Society of Medicine also demanded that the opposition leaders be examined by physicians of their choice in order to alleviate the concerns of their family member for their heath and well being. Given the physical condition of Mir Hossein Mousavi and Zahra Rahnavard their family has demanded that they be examined by an established physician trusted by the family and a report be published on their physical condition. The family has also demanded that regular visitations be established asking that security agents refrain from any and all verbal threats.

The Coordination Council for the Green Path of Hope also demanded last year that the leaders of the green movement be examined by a trusted physician of their choice and a comprehensive medical report be published in order to alleviate public concern regarding their well being.

Despite the fact that approximately 650 days have passed since the illegal house arrests of Mir Hossein Mousavi, Zahra Rahnavard and Mehdi Karroubi, none of their family’s demands have been met to date and the public has been kept in the dark with regards to their heath and well being. The statements and behavior by the authorities of the ruling establishment have only further augmented the public concern regarding the well being of opposition leaders.

Source: Kaleme: http://www.kaleme.com/1391/08/29/klm-120791/

پزشکان به علت عدم آمادگی بدنی، انجام تست ورزش را به بعد موکول کرده اند

انتقال چند ساعته میرحسین به بیمارستان برای آزمایش پزشکی

اشتراک

دوشنبه, ۲۹ آبان, ۱۳۹۱

چکیده :نیروهای امنیتی صبح امروز میرحسین موسوی را که دو ماه پیش به علت عارضه قلبی آنژیوگرافی کرده بود، برای انجام آزمایش های و تست قلبی به بیمارستان اعزام کرده و ساعتی بعد وی را به زندان خانگی منتقل کردند….

میرحسین موسوی امروز برای انجام آزمایش های پزشکی به بیمارستان قلب تهران منتقل شد.

به گزارش کلمه، نیروهای امنیتی صبح امروز میرحسین موسوی را که دو ماه پیش به علت عارضه قلبی آنژیوگرافی کرده بود، برای انجام آزمایش های و تست قلبی به بیمارستان اعزام کرده و ساعتی بعد وی را به زندان خانگی منتقل کردند.

میرحسین موسوی در دو هفته گذشته مجددا دچار درد و ناراحتی در قلب شده و همچنین با نوسان شدید فشار خون رو به رو بوده است.

بر اساس این گزارش، قرار بوده در بیمارستان تست ورزش نیز بر روی میرحسین انجام گیرد اما به دلیل اینکه پزشکان احتمال داده اند این تست فشار زیادی بر بدن وی بیاورد، انجام آن را به زمان دیگری موکول کرده اند.

تست ورزش برای بررسی بیماری رگ‌ های کرونری قلب انجام می شود و بدن باید حدی از سلامت را داشته باشد تا اتفاق خطرناکی در حین تست برایش رخ ندهد.

منابع بیمارستانی بارها اعلام کرده اند که پروتکل های استاندارد پزشکی درباره بیماری میرحسین موسوی رعایت نمی‌شود. این در حالی است که بیماری وی پیش از زندان خانگی سابقه نداشته است.

روز گذشته کلمه گزارش داده بود که به رغم همه ی نگرانی هایی که در افکار عمومی وجود دارد، ماموران امنیتی از ارسال هرگونه خبری در خصوص سلامت این همراه دربند جنبش سبز خودداری می کنند؛ تا آنجا که هر بار با کوچک ترین اطلاع رسانی در مورد وضعیت او، سیل تهدیدها و فشارها بر خانواده افزایش می یابد.

شهریور ماه سال جاری دکتر علی شکوری راد، پزشک متخصص، درباره وضعیت پزشکی میرحسین موسوی که به دلیل عارضه قلبی به بیمارستان منتقل شده بود، به خبرنگار کلمه گفته بود: در یکی از رگ های قلب آقای موسوی که تنگ شده بوده، استنت گذاشته اند.

شکوری راد در آن زمان گفته بود: میرحسین موسوی در چند ماه اخیر مشکلاتی پیدا کرده بوده و نیاز به اقدامات درمانی داشتند که اگر زودتر انجام می شد حتما با پروتکل پزشکی سازگارتر بوده است.

سال گذشته نیز انجمن اسلامی جامعه پزشکی از مسئولان خواسته بود که به وضعیت سلامتی رهبران جنبش سبز، تحت نظارت پزشکان مورد تایید ایشان رسیدگی شود تا خانواده ها از نگرانی بیرون آیند.

با توجه به شرایط جسمی زهرا رهنورد و میرحسین موسوی، خانواده ی این دو همراه جنبش سبز خواستار انتشار بولتن سلامت این دو همراه زندانی و معاینه مستمر توسط پزشک شناخته شده و قابل اطمینان خانواده و همچنین امکان تماس مستمر و ارتباط منظم و همچنین رفع هرگونه سخنان تهدیدآمیز از جانب ماموران شده اند.

سال گذشته نیز شورای هماهنگی راه سبز امید برای رفع نگرانی افکار عمومی خواستار آن شده بود که پزشک مورد اعتماد میرحسین موسوی، وی را معاینه و بولتن رسمی وضعیت سلامت آقای موسوی را به طور رسمی و منظم منتشر کند و در اختیار همگان قرار دهد.

با آنکه نزدیک به ششصد و پنجاه روز از حبس خانگی میرحسین موسوی و زهرا رهنورد و مهدی کروبی می گذرد، هنوز به هیچ یک از خواسته های خانواده آنها و افکار عمومی مبنی بر ارائه اخبار در مورد سلامت رهبران جنبش سبز پاسخی داده نشده و عملکرد و اظهارات ماموران نیز همواره بر نگرانی ها افزوده است

Incarcerated Iranian Labor Activist Appeals for Help from the UN Special Rapporteur

October 28th, 2012 – [Kaleme] In an open letter from Rajai Shahr prison, Shahrokh Zamani, a well known labor activist and  member of The Committee for the Promotion of Free Labor Unions and The Syndicate of Tehran Painters appeals to the public to be his voice to the world at large. As per reports by the Meli Mazhabi [National Religious Coalition] site,  Shahrokh Zamani, currently serving his 11 year sentence in exile at Rajai Shahr prison, describes the pressures and torture he has endured while behind prison in an open letter of appeal to UN Special Rapporteur to Iran, Ahmed Shaheed.

The full content of the letter is as follows:

I am Shahrokh Zamani, a 30 year resident of Tehran and a member of The Syndicate of Tehran Painters and The Committee for the Promotion of Free Labor Unions.  I was unlawfully arrested by agents of the Intelligence Ministry on June 5th, 2011 while visiting with my parents in the city of Tabriz [East Azerbaijan Province] and charged without any evidence what so ever, regarding the nature of my supposed crimes.  Following 40 days of both psychological and physical torture and a 40 day hunger strike protesting this illegal and inhumane treatment, I was transferred to the Central Prison in Tabriz having lost 27 Kg (approximately 60Lbs) without succumbing to a false confession.  Notwithstanding the fact that there was not a shred of evidence against me and although my interrogators had failed to obtain a confession out of me, I was nevertheless maliciously charged with “propaganda against the regime” and “the establishment of socialist groups” and sentenced to a mandatory 11 years behind bars by the Revolutionary Court in Tabriz. It goes without saying that I have always denied all charges filed against me.  When asking the judge presiding over my trial why I was handed such a sever sentence, he only responded: “Who do you think I am sir? I am just an employee following orders in a highly hierarchical system.”

Tabriz prison is one of the most notorious prisons in Iran renowned for its murderous prison guards, infamous for their illegal, inhumane and deadly treatment of inmates. Political prisoners behind bars at Tabriz prison are denied their fundamental rights such as furlough from prison, conditional releases and even access to the prison library that is tightly controlled by prison officials.  Prisoners are subjected to the worse forms of psychological and physical torture, including the unleashing of violent prisoners charged with common crimes on political prisoners who are forced to co-mingle in the same ward.  Given the utter lack of  rules, clashes and outbreaks (whether big or small) are a daily occurrence between inmates charged with common crimes and political prisoners living under the same roof.

21 beds have been installed in a room no larger that 20 meters; a  room that houses more than 40 prisoners at a time. On a normal day at least 7 violent, common criminals are placed amongst us with the goal to spy and physically intimidate political prisoners.

Political prisoners are in contact with individuals with AIDS and Hepatitis.  This close proximity along with the mocking and taunting by prison guards is one of the most unnerving forms of psychological torture endured by political prisoners.  In 2011 I was transferred from my cell [heavenly in nature in comparison to my new destination] to section 12 under the management of the Intelligent Ministry for the purpose of being tortured.  Section 12 is a quarantined area dedicated to dangerous criminals.  Many say that most inmates are unable to tolerate its conditions for longer than three days.  I was later transferred to Section 15, known as the Methadone Ward, along with another incarcerated labor activist, Jomhour Azgoch [a member of the Kurdistan Workers Party (PKK) ] to a room that housed more than 50 inmates suffering from AIDS and Hepatitis.

In April 2012, despite the fact that I had not committed any crime, the prison officials tampered with documents, falsely claiming that I had requested a transfer and as a result I was moved to the city of Yazd.   After being accused of leaking information regarding the prison conditions in Yazd, I was once again sent back to the Treatment Ward 8 at Tabriz prison, where I collaborated with other political prisoners, sending 14 written letters to the State Prison Organization, highlighting the human rights violations and the harassment of political prisoners at the hands of prison guards and demanding the immediate upholding of our legal rights such as the right to furlough, conditional releases, the use of the exercise facilities and access to technical and professional classes, to name a few.

In retaliation, the prison officials coerced the common prisoners to file a complaint against me and a number of other prisoners, claiming that we had insulted the Supreme Leader, had sworn at common prisoners and cajoled other labor union prisoners to launch a strike.  A case file was submitted to the 11th circuit court and as as result I was exiled to Rajai Shahr prison in the city of Karaj.  Interestingly enough, two of the inmates who had filed a complaint against me later expressed regret over their decision.

Mr. Ahmed Shaheed,

In spite of the numerous complaints by my family members to a variety of legal entities such as The Office of the Supreme Leader and the the Supreme Court of Human Rights to name a few, to date we have heard nothing back but intimidation and threats.  As a result of the continued pressure and threats on my family I would like to share with you that my lawyer was told by a Supreme Court expert that in his opinion the charges filed against me were terribly unjust and there was no reason what so ever for the presiding judge to hand down such a harsh sentence. My wife was told by a human rights expert that  nothing can be done about my predicament given that the sentence has been handed down by high ranking officials, recommending that she appeal to international human rights organizations instead.  Apparently the presiding judge was pressured into rendering such a sentence and later stated that he is but a subordinate doing his job and following orders within the current, complex system of hierarchy.

Mr. Shaheed, we political prisoners are left with no other recourse but to turn to human rights organizations. You are our only hope.

In closing I would like to reiterate that my life was threatened both directly and indirectly by the Office of the Ministry of Intelligence. These threats included but were not limited to poisoning, exposure to inmates suffering from AIDS, forcing mentally unstable, violent and dangerous inmates into altercations with me and provocation by intelligence officers disguised as inmates, encouraging me to escape so that I may be shot while escaping.  Thankfully I disassociated myself from these prisoners after they were identified and exposed.   I was warned repeatedly by a number of kind and benevolent prison guards to be careful given the example of  Mr. Emani an engineer who was killed when falling into the trap of an assisted escape from prison. As such I would like to warn everyone that if I die while in prison, the responsibility for my death lies with the officials.

While looking forward to a future rich with humanity and void of all discrimination and oppression, I warmly embrace you and  sincerely thank you in advance for your support and hard work.

Shahrokh Zamani

Prisoner at Rajia Shahr Prison, Iran

October 20th, 2012

Source: Kaleme:  http://www.kaleme.org/1391/08/07/klm-117870/

نامه شاهرخ زمانی از زندان رجایی شهر: صدای دادخواهی من را بشنوید

یکشنبه, ۷ آبان, ۱۳۹۱

چکیده :شاهرخ زمانی عضو کمیته پیگیری برای ایجاد تشکلهای کارگری و سندیکای کارگران نقاش تهران از فعالین کارگری شناخته شده در شهر تبریز طی نامه ای از زندان رجایی شهر درخواست کرده است که صدای اعتراض او را به جهانیان برسانیم….

شاهرخ زمانی عضو کمیته پیگیری برای ایجاد تشکلهای کارگری و سندیکای کارگران نقاش تهران از فعالین کارگری شناخته شده در شهر تبریز طی نامه ای از زندان رجایی شهر درخواست کرده است که صدای اعتراض او را به جهانیان برسانیم.

به گزارش ملی- مذهبی، شاهرخ زمانی محکوم به ۱۱ سال زندان است. لازم به ذکر است طی مدتی که شاهرخ در زندان بوده مورد شکنجه و آزار بسیاری قرار گرفته است و اکنون نیز وی را به زندان رجایی شهر تبعید کرده اند.

متن کامل این نامه به شرح زیر است:

خطاب به تمامی سندیکاها و نهادهای حقوق بشری و انسانهای آزادیخواه

صدای دادخواهی مرا بشنوید!

من شاهرخ زمانی عضو سندیکای کارگران نقاش تهران و کمیته پیگیری پس از سی سال اقامت در تهران در تاریخ چهارده خرداد ۱٣۹۰ در بدو ورود به شهر تبریز بخاطر دیدار با پدر و مادرم توسط اداره اطلاعات شهر به شکل کاملا غیر قانونی و بدون کوچکترین سند و مدرک دستگیر شدم. بعد از چهل روز شکنجه های روحی و جسمی به زندان مرکزی تبریز تحویل داده شدم. در تمامی این چهل روز بازداشت غیر قانونی ام در اعتراض به این اوضاع در اعتصاب غذا بودم. بطوری که ۲۷ کیلو وزن کم کرده ام و مطلقا بازجویی ندادم. با این اوصاف علیرغم اینکه کوچکترین سند و مدرکی از من وجود نداشته و یک سطر بازجویی نداد. اداره اطلاعات و لجاجت آن٬ شعبه یک دادگاه انقلاب تبریز با زدن اتهامات “تبلیغ علیه نظام و تشکیل دسته سوسیالیستی” مشمول مجازات در این موارد یعنی ۱۱ سال حبس برای من بریدند. در صورتیکه در حکم صادر شده نیز من از اول تا آخر منکر اتهامات بودم و این مسئله نشان دهنده جعلی و واهی بودن اتهامات و خود حکم بعدا بطوریکه قاضی پرونده در اثر اصرار من که بر اساس چه چیزی حکم صادر کرده است اعلام کرده و گفته شما فکر میکنید من کی هستم بنده در سلسله مراتب یک فرمانبرداری بیش نیستم.

زندان تبریز یکی از مخوف ترین زندانها با آدمکش ترین ماموران می باشد٬ برخورد غیر قانونی و غیر انسانی و جنایتکارانه آن زبانزد خاص و عام می باشد٬ زندانیان سیاسی بدون برخورداری از کوچکترین حقوق قانونی مانند مرخصی، آزادی موردی و مشروط و یا کتابخانه که فقط کتابهای تخصصی دارد تحت نظر اداره اطلاعات مرکزی به بدترین شکل ممکن مورد زندانیان را تحت شکنجه های روحی و جسمی فراوان قرار میدهد. بدترین رفتار انداختن زندانیان عادی به جان زندانیان سیاسی می باشد. به علت اینکه بندی مستقل وجود ندارد، این کار را بطور روزمر ه انجام میدهند و روزی نیست که یک درگیری کوچک و یا بزرگ در این اداره بوجود نیامده باشد.

در یک اطاق بیست متری بیست و یک تخت است که گاهی از چهل نفربه بالا در آنجا هستند همیشه هفت نفر از زندانیان عادی مخصوص که روحشان فاسد بوده و تحت ارعاب تن به جاسوسی و درگیری میدهند در میان زندانیان هستند.

زندانیان سیاسی با افراد مبتلا به بیماری ایدز و یا هپاتیت در تماس می باشند که با تحریک مسئولان به سوهان روح زندانیان سیاسی تبدیل میشوند. در سال ٩٠ مرا بعد از سه روز نگهداری در این اطاق که به نوعی بهشت حساب میشد به بند ١٢ اداره اطلاعات برای آزار و اذیت بیشتر، مرا به یک قرنطینه همراه با زندانیان خطرناک که فقط برای سه روز قابل تحمل است نگهداری کردند و بعدا بهمراه جمهور آزگوچ از پ ک ک به بند ۱۵متادون که پنجاه نفر مبتلا به ایدز و هپاتیت در آنجا بودند، انتقال دادند. در آنجا در اعتراض به این مسئله یک اعتصاب چند روزه با تمامی زندانیان انجام دادیم.

اداره اطلاعات در اردبیهشت ۹۱ بدون کوچکترین حکمی با جعل سازی سند و این که من تقاضای انتقال داده ام مرا به یزد انتقال داد. من از لطف این عده برخوردار شده و در آنجا با تهمت اینکه شما اخبار و اوضاع داخلی را به بیرون میدهید دوباره به تبریز برگردانده شدم به بند هشت کار درمانی تبریز. در آنجا ما زندانیان سیاسی تبریز نوشته ای کتبی در ١۴ ماده برای سازمان زندانها نوشته و موارد دیگری از آزار و اذیت ماموران را توضیح دادیم و خواهان رسیدگی فوری به حقوق قانونی مان مانند مرخصی ها٬ آزادی مشروط و امکانات باشگاهی، کلاسهای فنی و حرفه ای شدیم. … (چند ثانیه نامفهوم)

مامور انتظامات داخلی زندانیان عادی را وادار کرد علیه من و چند نفر دیگر شکایت کنند و گفتند که ما به رهبری توهین کرده، به زندانیان عادی فحش داده و زندانیان کارگر را تحریک به اعتصاب کرده ایم. این پرونده درشورای ١١ بازرسی تشکیل شد و بعد از این ماجرا ما را به زندان رجایی شهر کرج تبعید کردند. البته بعدا دو نفر از کسانی که شکایت کرده بودند پشیمان شدند.

جناب احمد شهید

علیرغم شکایت خانواده ام به نهادهای قانونی از جمله دفتر رهبری، دیوانعالی نهاد حقوق بشر و غیره با جوابهای سربالا و تهدید و ارعاب مواجه بوده ام. علیرغم این تهدید و ارعاب من قسمتهایی از حرفهای همین نهادها را که برای رفع تکلیف و بخاطر فشارهای خانواده ام به وکیلم گفته اند یاد آور میشوم. کارشناس دیوانعالی کشور گفته متاسفانه در حق ایشان اجحاف شده و کوچکترین ادله قانونی و محکمه پسندی که قاضی بتواند این حکم را بدهد در پرونده ایشان موجود نیست. یکی از افراد حقوق بشر اسلامی د ر تهران در مقابل پیگیری زیاد پرونده به همسر من گفته است خانم چیزی از اینجا عاید شما نخواهد شد تصمیم جای دیگری گرفته شده است. شما تنها به حقوق بشر جهانی میتوانید مراجعه کنید. گویا قاضی صادر کننده حکم در مقابل فشار بر روی سه مدرک، حکم را صادر کرده گفته من فکر میکنم که در سلسله مراتب پیچیده کنونی فرمانبرداری بیش نیستم. (چند ثانیه نامفهوم)

تنها امید ما زندانیان٬ احزاب و نهادهای جهانی علیه سیاستهای ضد بشری موجود هستند.

در پایان قابل تذکر میباشد که در اداره اطلاعات بصورت مستقیم و یا غیر مستقیم تهدید به مرگ شده ام از جمله مسمومیت٬ قرار دادن در کنار افراد عادی مبتلا به ایدز، وادار کردن افراد نامتعادل روانی٬ جانی و خطرناک به درگیری با من، قرار دادن افراد اطلاعاتی در پوشش زندانی در کنار من که مرا تشویق به فرار میکردند تا حین فرار با تیر کشته شوم که با شناسایی و افشای این افراد از آنها دور شده ام. مامورین مردمی و خوب زندان چندین بار در زندان در این مورد به من تذکر داده اند که با توجه به نمونه مهندس امانی، مبارزی که توسط مامورین از طریق فرار ساختگی از بین برده شد، مواظب خودم باشم. در مورد هرگونه عواقب از این قبیل من به همه هشدار میدهم. مرگ من در زندان بهر دلیل متوجه مسئولین می باشد.

با امید به آینده ای انسانی عاری از تبعیض و ظلم دست همه شما را به گرمی فشرده و قبلا از زحمات شما به گرمی نهایت تشکر را دارم.

شاهرخ زمانی زندانی رجایی شهر

٢٩ مهرماه

Failed Implementation of Targeted Subsidies Programs Renders Bakers in Esfahan Province Unemployed

In an interview with ILNA, the President of the Labor Association in Esfahan Province, Ali Yazdani claimed that bakers in Esfahan Province have been rendered unemployed as a result of the inadequate and failed implementation of targeted subsidy programs adding: ” Bakery workers in Esfahan province face financial hardships for their current wages do not cover their cost of living.”

While pointing to the negative impact of the failed targeted subsidy programs on the lives of laborers Yazani stated: “The sudden price increases resulting from the failed subsidies program have decreased the people’s purchasing power, leading to lower demand for everyday essentials such as bread.  As a result of the current situation many bakery workers have seen decreases in their wages and many employers have been forced to decrease their work force.”

In conclusion Yazdani criticized the influx of bread supply by bakeries without legal permits adding that this supply has been harmful to the workers in the industry.

بیکاری کارگران نانوایی ها از پیامدهای اجرای ناصحیح هدفمندی یارانه‌ها

یکشنبه, ۳۰ مهر, ۱۳۹۱

چکیده :رئیس انجمن صنفی کارگری نانوایی‌های استان اصفهان از بیکاری کارگران نانوایی‌های این استان خبر داد و این معضل را به دلیل اجرای ناصحیح طرح هدفمندی یارانه‌ها دانست….

رئیس انجمن صنفی کارگری نانوایی‌های استان اصفهان از بیکاری کارگران نانوایی‌های این استان خبر داد و این معضل را به دلیل اجرای ناصحیح طرح هدفمندی یارانه‌ها دانست.

علی یزدانی در این باره به ایلنا گفت: کارگران نانوایی‌ها در وضعیت اقتصادی خوبی نیستند و حقوق تعیین شده برای آن‌ها کفاف هزینه‌های زندگی‌شان را نمی‌دهد.

وی با اشاره به تاثیرات منفی طرح هدفمندی یارانه‌ها بر زندگی کارگران گفت: به دلیل افزایش قیمت ناگهانی که بر اثر این طرح رخ داد، قدرت خرید مردم کاهش یافته است. همین امر نیز باعث شده تا میزان خرید نان از نانوایی‌ها کاهش یابد.

یزدانی ادامه داد: این وضعیت حقوق بسیاری از کارگران نانوایی‌ها را کاهش داده است و بسیاری از کارفرمایان نیرو‌های خود را تعدیل کرده‌اند.

رئیس انجمن صنفی کارگری نانوایی‌های استان اصفهان در پایان از تولید نان در واحد‌های بدون مجوز انتقاد کرد و آن را آسیب زننده به کارگران نانوایی‌ها دانست

This World Teacher’s Day, Let us be the Voice for the Voiceless and Innocent Iranian Teachers Behind Bars!

On the eve of World Teacher’s Day [October 5th, 2012], as countries across the globe prepare for ceremonies in appreciation of our honorable and dedicated teachers, a large number of innocent teachers with an extensive history of service in Iran’s education sector remain behind bars because they had the courage to demand that their civil rights be upheld.  Honorable Iranian teachers who have dedicated their lives to servicing the educational needs of remote and deprived regions in Iran have now been banned from the teaching profession and deprived of all their benefits and rights.

“Abdollah has fifteen years of experience serving the education sector. He has taught in remote areas of Iran such as the Kouhdasht villages and high schools in the province of Lorestan.  His salary and benefits were cut off right after he was arrested.  Our children no longer have insurance coverage and we have been deprived of all benefits afforded teachers.  When he was granted furlough two years ago, he visited the region where he used to teach and he was told that he is no longer needed.  As simple as that… ” says Fatemeh Adinehvand the wife of Abollah Momeni, incarcerated teacher, student activist and spokesperson for the Alumni Association Advar Tahkim-e-Vahdat. 

While expressing regret over the continued detention of innocent teachers Fatemeh Adinehvand continues: “Abdollah loves teaching and speaks fondly of the days when he was allowed to teach his students. Alas, it is a pity that a human being so in love with teaching, his students and the learning environment has been deprived from participating in the educational system for the past three years and instead is spending his days  behind bars.”

Rasoul Badaghi is a member of the Board of Directors of the Iran’s Teacher’s Union.  Badaghi is currently serving a 6 year prison sentence and has been deprived of all civil activities for a period of 5 years.  Despite posting bail, Badaghi’s family insists that he continues to be deprived of furlough.

Mahmoud Bagheri sentenced to 9 1/2 years prison, Mohammad Ali Agoushi a retired teacher sentenced to 10 years prison and exile to Zahedan prison are two other teachers currently behind bars because they dared to expressed their civic demands.

Abdolreza Ghanbari, middle school teacher, Hashem Shabani Nejad and Hadi Rashedi all three with a long history of service in the education sector and teaching in remote areas of Iran are facing the death penalty while behind bars.

Mohammad Davari began his teaching career servicing schools in remote regions in Iran in 1990 while completing his MA in Educational Administration. While studying for his MA, Davari began to teach and commenced his journalism career by publishing a variety of newspapers, magazines and website.  Davari was also active in the establishment of teacher’s trade associations and was arrested and sentenced while attending the teacher’s demonstrations that took place in February 2007.  Following the controversial presidential elections in 2009, Davari was once again arrested enduring more than 11 months of physical and psychological pressures at Evin prison’s ward under the supervision of Iran’s intelligence ministry.   Davari was eventually transferred from Evin’s security ward to the general ward in August 2010 and sentenced by the illegal Revolutionary Courts to 5 years prison and a $5000 dollar fine for participating in the post election demonstrations.

While mindful of her son’s 33 year service to the education sector in Iran, Zoleykhah Biyabani, Davari’s mother says: ” Mohammad began teaching in 1990. He has been deprived of his salary and all the benefits afforded a teacher since his arrest and incarceration.  He taught for four or five years in the villages bordering Russia and the villages in Northern Khorasan.While teaching he also became involved in teacher’s trade associations.  Mohammad is also a war veteran. In addition to his passion for teaching, he was always been very interested in journalism.  He began his journalism career while writing for the Northern Khorasan news paper.  Interestingly enough, I heard the authorities claiming on the radio the other day that we don’t have any journalists behind bars in Iran! Tell me then, why  is our Mohammad at Evin prison?  Why must he unjustly spend his days behind bars? Why must he endure so much hardship when he has a history of serving his people and his country as a war veteran, a teacher and a journalist? ”

“Ever since Mohammad has been in prison he has developed a number of ailments.  We managed to get him a doctor’s appointment to treat his heart condition and other physical ailments. The authorities however decided to take him to another doctor without coordinating with us and later informed us that after spending a few hours at the doctor’s office, the doctor did not show up and Mohammad was returned to prison.  How is it possible for them to take a political prisoner to a doctor without coordinating with his family? Mohammad continues to suffer from the same ailments and we have obtained yet another doctor’s appointment for him.  We’ll see if the authorities give him permission this time around.  So far they have not even granted him medical furlough.” adds Biyabani while pointing to her son’s physical ailments.

The pressures on Iranians serving the educational sector is not limited to prison sentences, death sentences and being banned from the teaching profession. Many teachers have open cases filed against them. Their every move is being watched and the slightest civic activities can lead to their arrest and incarceration.

According to the Campaign for the Support of ImprisonedTeachers the following teachers have open cases filed against them:

Shahou Hosseini, Abdolvahed Maroufzadeh, Ali Beshararti, Mozafar Sharifi , Razgar Sharifi, Ali Akbar Baghani, Mohmoud Beheshti Langeroudi, Mokhtar Asadi, Amir yaghinlou, Mohammad Jamal Heyki, Ali Reza Hashemi, Ahmad Medadi, Bagher Fathali Beygi, Zahra Hatami, Ali Najafi, Asghar Mohammad Khani,  Saeed Jahan Ara, Alyas Talebi, Mohsen Jeldyani, Javar Ebrahimi Azandaryani, Tofigh Mortezahpour, Mohammad Farjiyan, Mohammad Ali Shirazi, Masoumeh Dehghan retired teacher and her husband Abdolfatah Soltani, Hossein Taraghi Jafari, Mohammad Reza Rezaii Gorgani.

 

Source: Kaleme http://www.kaleme.org/1391/07/09/klm-114266/

 

گفتگو با خانواده معلمان زندانی؛ تاوان سنگین دفاع از حقوق صنفی

 

اشتراک

 

 

یکشنبه, ۹ مهر, ۱۳۹۱

چکیده :تعداد زیادی از معلمان با سوابق طولانی خدمت در آموزش و پرورش ایران به جرم طرح مطالبات صنفی خود در پشت میله های زندان بسر می برند. معلمان دربندی که پس از سالها خدمت در مدارس مناطق محروم کشور با صدور حکم اخراج از کلیه مزایای معلمی محروم شده اند….

 

در آستانه روز جهانی معلم (پنجم اکتبر)، مقام های عالی کشورهای دنیا در حال برپایی مراسم های ویژه ای در تجلیل و تقدیر از مقام معلم هستند. این در حالیست که تعداد زیادی از معلمان با سوابق طولانی خدمت در آموزش و پرورش ایران به جرم طرح مطالبات صنفی خود در پشت میله های زندان بسر می برند. معلمان دربندی که پس از سالها خدمت در مدارس مناطق محروم کشور با صدور حکم اخراج از کلیه مزایای معلمی محروم شده اند.

 

فاطمه آدینه وند که همسرش “عبدالله مومنی” پانزده سال سابقه خدمت در آموزش و پرورش دارد به “جرس” می گوید: “عبدالله پانزده سال در آموزش و پرورش خدمت کرده است و در مناطق محروم از جمله روستاهای کوهدشت و در دبیرستانهای استان لرستان درس داده است. همان سال اول که عبدالله را بازداشت کردند حقوق و مزایای معلمی اش قطع شد. الان بچه ها حتی دفترچه بیمه ندارند و کلیه امکاناتی که شامل معلمان می شود از ما گرفته شده است. دو سال پیش که به مرخصی آمده بود و به منطقه دو که درس می داد، مراجعه کرده بود به او گفتند ما دیگر به شما احتیاج نداریم! به همین راحتی!”

 

او با ابراز تاسف از حبس معلمان در چنین روزهایی می افزاید: “عبدالله عاشق محیط آموزشی و مدرسه است و هنوز از آن روزهایی که با بچه ها بود و به آنها درس می داد یاد می کند، اما افسوس که چنین کسی را که عاشق شاگردانش و تعلیم و تربیت است سه سال از ورود به محیط آموزشی محروم کرده اند و روزگارش را در پشت میله های زندان می گذراند.”

 

رسول بداقی، عضو هیات مدیره کانون صنفی معلمان مدتی پیش حکم اخراج خود از آموزش و پرورش را دریافت کرد. وی در حالی دوران محکومیت خود را سپری می کند که علی رغم سپردن وثیقه نتوانسته به مرخصی بیاید و به گفته خانواده او، با مرخصی اش مخالفت می کنند.

 

محمود باقری با حکم نه سال و نیم حبس تعزیری، محمد علی آگوشی، معلم بازنشسته با حکم ده سال حبس همراه با تبعید به زاهدان از زندانیان دیگری هستند که تنها به جرم طرح مطالبات صنفی خود در زندان بسر می برند.

همچنین عبدالرضا قنبری، آموزگار مدارس پاکدشت، هاشم شعبانی‌نژاد و هادی راشدی سه معلم دربند دیگر هستند که با سابقه طولانی تدریس در مدارس محروم کشور هم اینک با حکم اعدام روزهای سختی را در زندان سپری می کنند.

 

محمد داوری از سال ۶۹ حرفه معلمی را با تدریس در مدارس مناطق محروم کشور آغاز و همزمان مدرک کارشناسی ارشد در رشته مدیریت آموزشی را اخذ کرد. در دوران دانشجویی، در کنار حرفه معلمی به خبرنگاری روی آورد و در روزنامه ها، نشریات و سایتهای مختلف خبری مشغول به فعالیت شد. وی همچنین در قالب تشکل صنفی سازمان معلمان ایران فعالیت کرد و به خاطر حضور و فعالیت در تجمع های اعتراضی معلمان در اسفند سال ۸۵ بازداشت و محاکمه شد. پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ بار دیگر بازداشت و بیش از یازده ماه را در بندهای امنیتی اطلاعات تحت فشارهای جسمی و روحی قرار گرفت. این روزنامه نگار در مرداد ماه سال ۸۹ از بند امنیتی به بند عمومی ۳۵۰ انتقال یافت و در دادگاههای غیرقانونی به پنج سال حبس تعزیری و پنج میلیون تومان جریمه بدل از حبس بابت تجمعات سال ۸۸ محکوم گردید.

 

 

زلیخا بیابانی، مادر محمد داوری با اشاره به ۲۳ سال سابقه خدمت فرزندش در آموزش و پرورش عنوان می کند: “محمد از سال ۶۹ درس می داد و از زمانی که به زندان برده شد تمام حقوق و مزایای معلمی او قطع شده است. چهار و پنج سال در روستاهای مرزی شوروی و روستاهای استان خراسان شمالی به بچه ها درس می داد بعد در کنار شغل معلمی در شورای معلمان هم شروع به فعالیت کرد. او جانباز هم است. محمدم علاوه بر اینکه عاشق درس تعلیم و تربیت بود، به روزنامه نگاری هم علاقه داشت و در روزنامه خراسان شمالی فعالیت روزنامه نگاری اش را شروع کرد. اما جالب است که چند وقت پیش از رادیو شنیدم که می گویند ما هیچ خبرنگار زندانی نداریم! پس به ما بگویید آقا محمد ما در زندان اوین چه می کند؟ چرا باید به ناحق در حبس باشد. آن هم بعد از سالها خدمت به مردم و کشورش در میدان های جنگ و عرصه های خبرنگاری و معلمی چرا باید این شرایط سخت را تحمل کند؟”

 

وی با تاکید بر مشکلات جسمانی محمد می افزاید: “از زمانیکه محمد به زندان افتاده، به ناراحتی های جسمی زیادی دچار شده است. برای ناراحتی قلبی و مشکلات جسمی که داشت از دکتر برایش وقت گرفتیم اما مسئولین زندان بدون هماهنگی او را پیش پزشک برده اند و بعد از اینکه چند ساعت او را نگه داشته ان،د می گویند دکترت نیامده و دوباره او را برمی گردانند زندان! مگر می شود یک زندانی سیاسی را بدون هماهنگی به دکتر ببرند؟ حالا همان ناراحتی ها را دارد و دوباره برایش وقت دکتر می گیریم تا ببینیم اجازه می دهند یا نه؟ حتی اجازه مرخصی استعلاجی درمانی هم نمی دهند…”

 

اما فشارها بر این قشر فرهنگی تنها به صدور احکام حبس، اعدام و اخراج ختم نمی شود، بلکه بسیاری از معلمان پرونده های مفتوح داشته و تحت نظر هستند تا با کوچکترین فعالیت صنفی و فرهنگی روانه زندان شوند. به گزارش کمپین حمایت از معلمان دربند شاهو حسینی، عبدالواحد معروف‌زاده، مولود خوانچه زرد، علی بشارتی، مظفر شریفی، رزگار شریفی، علی اکبر باغانی، محمود بهشتی لنگرودی، مختار اسدی، امیر یقین لو، محمد جمال هیکی، علیرضا‌ هاشمی، احمد مدادی، باقر فتحعلی بیگی، زهرا حاتمی، علی نجفی، اصغر محمدخانی، سعید جهان آرا، الیاس طالبی، محسن جلدیانی، جعفر ابراهیمی ازندریانی، توفیق مرتضی‌پور، محمد فرجیان، محمدعلی شیرازی، معصومه دهقان، معلم بازنشسته و همسر عبدالفتاح سلطانی، حسین طرقی جعفری، محمدرضا رضایی گرگانی دارای پرونده مفتوح هستند

Rent Prices Increase by a Staggering 60% Says Iran’s Census Bureau

According to the Census Bureau in Iran, rent prices increased 27% this past year. In the latest census report published on its website [http://www.amar.org.ir/] the Iranian Census Bureau announced that rent prices increased by a staggering 58.9% from 2010 to 2011.

The report indicates that the highest rent is paid in Tehran while the cheapest rentals are in the province of Southern Khorasan.

Source: http://www.kaleme.org/1391/06/23/klm-112449/

Mandatory Unpaid Furlough for 280 Workers Employed at Ahvaz Urban & Suburban Railway

280 employees at Kayson an Engineering and Construction company and contractor to Ahwaz Urban & Suburban Railway Organization have been forced to take unpaid furlough as a result of the company’s financial woes. The company announced lack of funds stemming from outstanding invoices related to its Ahvaz Urban Railway Project as the main reason behind the forced unpaid vacation of its work force. Employees at Kayson are concerned that this latest move by the company may lead to them losing their jobs permanently.

Kayson employees have reportedly not been paid salaries since April and the company has not met it’s obligation regarding severance packages for 200 employees , while 91 employees still await payment on promised increases in salaries.

There is no mentions of this news on Keyson’s English language website.

http://www.kayson-ir.com/contentpage.aspx?topic=financial_highlights&cat=1

Source: http://www.kaleme.org/1391/06/20/klm-112247/