May 5th, 2012 [Kaleme]- According to Ardeshir Amir Arjomand, senior adviser to Mir Hossein Mousavi and the spokesperson for the Coordination Council for the Green Path of Hope, if the authorities of the ruling government of Iran would be courageous, in lieu of putting their trust in foreign states and entering into negotiations with them, they would trust the people of Iran, listen to the demands of their critics and engage in dialogue rather than placing them behind bars.
In an interview with Kaleme, while supporting an open and transparent dialogue and negotiations designed to lift sanctions and to resolve the nuclear issue, Amir Arjomand warned that the threat of war and economic sanctions adversely effect the long term economic fundamentals of our nation and will have a negative impact on the day to day lives of ordinary Iranians, particularly those who are low income such as blue collar workers, farmers and teachers.
While reiterating that the Green Movement welcomes the easing of tensions with the international community, Amir Arjomand clarified that escalation of international tensions is contrary to Iran’s national security and national interests and an obstacle to the natural progression of its democracy seeking movement. Amir Arjomand added that only those who have set their hopes on change through foreign intervention welcome any escalation with the international community and it goes without saying that they have little public support inside Iran.
The full content of the interview with Ardeshir Amir Arjomand is as follows:
What is the position of the Green Movement vis-a-vis the recent negotiations by the ruling government with the West? What has the position of the leaders of the Green Movement been regarding this issue? How can we avoid the risk of war and sanctions?
As emphasized repeatedly, territorial integrity, political independence, a focus on our national interests coupled with freedom, justice and ensuring continued progress are the fundamental principles of the Green Movement. The leaders of the Green Movement have explicitly stated in the charter of the Green Movement that they support an honorable foreign policy based on a transparent dialogue that rejects adventurous and populist diplomacy and further enhances the dignity of the historic and grand nation of Iran. To this end, they will support any efforts taken in this direction. The Green Movement has consistently called for the easing of tensions with the international community. Our international disputes should be resolved through dialogue and transparent and dignified negotiations.
We must all defend the peaceful resolution of the nuclear issue. We must support reasonable measures to avoid the risk of war. We must support and demand the lifting of sanctions. the threat of war and economic sanctions adversely effect the long term economic fundamentals of our nation and will have a negative impact on the day to day lives of ordinary Iranians, particularly those who are low income such as blue collar workers, farmers and teachers. Furthermore, it will have a long term, negative impact on our country’s economic fundamentals. Issues such as the risk of war, economic sanctions and our country’s position in the international stage are not limited to an individual, group, political party or particular faction. These issues effect each and every one of us and are integral to our national security.
It looks as though the ruling government and its opponents, a large segment of whom are supporters of the Green Movement, disagree on the definition of national interests. Furthermore, we have also witnessed a duality regarding the direction of our foreign policy amongst the ranks of the ruling government. What in your opinion is causing such a schism in the area of national security and national interests?
If we look at the situation from a glass half full perspective, the contradictory positions in this area are a result of the differences of opinion in the ruling government’s analysis and evaluation of the capabilities, possibilities and risks associated with the Green Movement. One cannot however, underestimate the role and personal agenda of the powerful entities within the government. Unfortunately those in power can at times place their personal interests before our national interests and they use this power to align our security and national interests with their personal agenda.
At times when negotiating with foreign states, these entities engage in destructive competition amongst themselves, or seek to disrupt or ensure the failure of such negotiations. We have witnessed such a situation in a number of our relationships with the West.
In principle what individual, group or entity is responsible for defining national interests so that this type of dilemma can be avoided? What if the ruling government were to provide a unilateral declaration of sovereignty and national interests without regard for the opinion of their opponents?
National unity is formed in part through national security and national interests. As a result it is important that a consensus be reached in this area. That is why in democratic societies, the ruling government defines such policies through the active and responsible participation of parties that are not in power, opponents, civil societies and the academia. In contrast, in authoritarian countries, the ruling government monopolize the definition of national security and national interests. They view citizens as outsiders and only allow individuals, groups and entities that support them to provide any input or opinion regarding this issue. In the absence of an independent press and a national broadcasting station (IRIB) that is completely under their control we witness a one way communication that is void of any healthy, responsible, free dialogue.
Contrary to the expectations of the authoritarian government of Iran, unfortunately in the long term, this type of behavior will only lead to failed policies in the area of national security and national unity. We have at times witnessed authoritarian government agencies illegally prohibiting any type of dialogue in certain subject matters such as the nuclear issue, mass executions, torture in prisons, the rigged elections and even matters such as presenting economic figures and forecasts and as of late the issue of the effects of international economic sanctions on our economy – falsely accusing both our citizens and the press of violating the law and using it as an excuse to punish them.
These gentlemen believe that by presenting false figures, they will resolve the economic challenges facing our nation. They are under the impression that if all government officials and the IRIB (national broadcasting station) announce that international sanctions have had no effect what so ever, then the world will believe their statement. As though there is no other way to access and determine the real truth.
These methods will not lead to any results and the leaders of the Green Movement tried to compassionately warn the ruling government of the consequences of such policies. Unfortunately, rather than heeding their warnings, they instead chose to incarcerate them, depriving them of their basic human rights.
We witnessed a similar schism in the judgments made by the ruling authorities regarding diplomatic efforts during the reform years versus the current government. Is that not true?
Yes and our citizens and the academia will compare our foreign policy during the reform years versus today and will come to their own conclusions. The highest ranking officials in Iran must answer to the nation when it comes to the results of their adventurous international policies. They must explain why they are doing everything in their power to condemn the foreign policy implemented during the reform years when in reality their position vis-a-vis the international community is extremely weak today.
You mentioned that the Green Movement supports an easing of tensions with the international community that is inline with our dignity and national interests. How does the criticism of the ruling government’s foreign policy effect the Green Movement’s political demands inside Iran? Are you not worried that such a support may be used by the ruling government to paint the Green Movement as compromising with foreign states while seeking to overthrow the government?
A detente of sorts is a positive thing, both from an international point of view and with regards to our domestic affairs. Unfortunately it looks as though the totalitarian government has more problems with Messrs. Mousavi and Karroubi than with those they have referred to as enemies for years; for they are willing to enter into a dialogue and negotiate with such enemies and at minimum agree to some of their demands. In contrast they refuse to enter into any dialogue with their domestic critics nor will they accept their legitimate demands, but rather continue to hold them under illegal house arrest.
I suggest that they have the courage to at minimum trust our people in the same manner they have trusted foreign states. As Mir Hossein Mousavi stated in his statement number 17, they must change their methods and policies so that the country can return to its natural state. Let us not forget that dignified policies in the international arena will lead to a decrease in tensions inside our boarders. Implying that reconciliation with the west is tantamount to desiring the overthrowing of the ruling establishment does not solve any of the real challenges we face.
There are those who believe that foreign pressure in the form of sanctions and the possibility of war may in the end be beneficial to democracy. It looks as though it is your opinion that the leaders of the Green Movement do not agree with this point of view. How will the easing of international tensions impact the green movement and the achievement of democracy?
As I mentioned previously our national security and national interests have priority over everything and a de-escalation in the international arena will only strengthen them. It goes without saying that eliminating the threat of war and the lifting of sanctions will have a positive impact on the democracy seeking Green movement in Iran. The authoritarian government is grappling with illegitimacy and the inefficiency of its policies and as a result seeks to create a crisis in order to avoid taking responsibility for these failed policies. They have created a highly restricted political and societal climate. They avoid the rule of law, stifle freedom, while refusing to react to a crisis and accept a sense of responsibility towards our nation. These types of governments seek to create an ongoing crisis that in itself is undoubtedly a form of dictatorship. Unfortunately such rulers do not learn from history or they would realize that they may be able to create a crisis but will never be able to guarantee that it will end at their command. This is particularly true in the international arena where resolving a crisis may be outside their influence, leading to irreparable damages.
The resolution of the international crisis will lead to more pressure on the authoritarian government to meet the legitimate demands of the people and will provide our citizens with more time to further strengthen the networks and plans designed to achieve their demands. The escalation of international tensions is contrary to Iran’s national security and national interests and an obstacle to the natural progression of its democracy seeking movement. Those who have set their hopes on change through foreign intervention welcome any escalation with the international community and it goes without saying that they have little public support in Iran.
What is your assessment of the current status of the democracy seeking movements in the region?
All democratic movements in the region seek freedom and are fighting corruption with the goal to establish a healthy and effective system of government. It is our duty to support all democracy seeking movements in the region. We must support the brave movement of the people of Bahrain and Syria. In my opinion the unconditional support of Bashar-al- Asad by the authoritarian government of Iran cannot be justified neither from a human, nor a national perspective. This type of behavior will only harm our long term interests in the region.
Source: http://www.kaleme.com/1391/02/13/klm-99828/
اردشیر امیر ارجمند: از تنش‌زدایی استقبال می‌کنیم، به شرط رعایت عزت و منافع ملی
اشتراک
چهارشنبه, ۱۳ اردیبهشت, ۱۳۹۱
چکیده :همه ما باید از حل و فصل مسالمت آمیز و عزت مندانه پرونده هسته ای دفاع کنیم. باید از اقدامات عاقلانه در جهت دفع خطر جنگ حمایت کنیم. از لغو تحریم ها دفاع کنیم و خواستار لغو این تحریم ها باشیم. خطر جنگ و تحریم اقتصادی اثر خود را بر زندگی روزمره مردم ایران به ویژه طبقات کم درآمد مانند کارگران، کشاورزان و معلمان می گذارد. به علاوه، بنیان های اقتصادی کشور را تحت تاثیر منفی و دراز مدت قرار می دهد. مسائلی مانند خطر جنگ، تحریم اقتصادی و جایگاه کشور در جامعه بین المللی، مسائل مربوط به منافع فرد، گروه یا حزب و جناح خاصی نیست….
اردشیر امیر ارجمند، مشاور ارشد میرحسین موسوی، معتقد است که سران حاکمیت فعلی اگر شجاعت داشته باشند، به همان اندازه که به بیگانگان اعتماد می کنند و با آنها وارد مذاکره و مصالحه می شوند، باید به مردم هم اعتماد کنند و پاسخ منتقدین داخلی خود را به جای زندان، با گفت و گو بدهند.
سخنگوی شورای هماهنگی راه سبز امید در گفت و گو با کلمه همچنین ضمن حمایت از گفت و گو و مذاکرات شفاف و عزت مند برای لغو تحریم ها و حل و فصل مسالمت آمیز پرونده هسته ای، هشدار می دهد که خطر جنگ و تحریم اقتصادی اثر خود را بر زندگی روزمره مردم ایران به ویژه طبقات کم درآمد مانند کارگران، کشاورزان و معلمان می گذارد و بنیان های اقتصادی کشور را تحت تاثیر منفی و دراز مدت قرار می دهد.
وی با تاکید بر استقبال جنبش سبز از تنش زدایی در عرصه بین المللی، تصریح می کند که تشدید بحران های بین المللی مغایر منافع و امنیت ملی کشور و روند پیشرفت طبیعی جنبش دمکراسی خواهی در ایران است و تنها آنها که برای تغییرات دل به خارج از مرزها دوخته اند، از تشدید بحران بین المللی استقبال می کنند که البته آنها هم پایگاه مردمی قابل اعتنایی در داخل ندارند.
مشروح گفت و گوی کلمه با دکتر اردشیر امیر ارجمند در ادامه می آید:
آقای امیر ارجمند، دیدگاه جنبش سبز نسبت به تحرکات اخیر حاکمیت برای مذاکره و تفاهم با کشورهابی غربی چیست؟ موضع رهبران جنبش چه بوده و به اعتقاد شما چگونه باید خطر جنگ و تحریم را از کشور دور ساخت؟
همانطور که مستمرا مورد تاکید قرار گرفته است، تمامیت ارضی، استقلال سیاسی، منافع ملی، در کنار آزادی، عدالت و توسعه از اصول بنیادین جنبش سبز است. رهبران جنبش سبز در منشور این جنبش صراحتا اعلام کرده اند که خواهان سیاست خارجی عزت مند مبتنی بر تعامل شفاف با دنیا و طرد دیپلماسی ماجراجویانه و عوام فریبانه و ارتقاء شان ملت تاریخی و بزرگ ایران هستند و از اقداماتی که در این جهت انجام شود استقبال می کنند. جنبش سبز همواره خواستار تنش زدایی در عرصه بین المللی بوده است. اختلافات بین المللی کشور باید از طریق گفت و گو و مذاکرات شفاف و عزت مند حل و فصل شود.
همه ما باید از حل و فصل مسالمت آمیز و عزت مندانه پرونده هسته ای دفاع کنیم. باید از اقدامات عاقلانه در جهت دفع خطر جنگ حمایت کنیم. از لغو تحریم ها دفاع کنیم و خواستار لغو این تحریم ها باشیم. خطر جنگ و تحریم اقتصادی اثر خود را بر زندگی روزمره مردم ایران به ویژه طبقات کم درآمد مانند کارگران، کشاورزان و معلمان می گذارد. به علاوه، بنیان های اقتصادی کشور را تحت تاثیر منفی و دراز مدت قرار می دهد. مسائلی مانند خطر جنگ، تحریم اقتصادی و جایگاه کشور در جامعه بین المللی، مسائل مربوط به منافع فرد، گروه یا حزب و جناح خاصی نیست. این مسائل مربوط به منافع و امنیت ملی است. یعنی منافع جمعی همه مردم ایران و همچنین منافع تک تک آنها.
ظاهرا حاکمیت و منتقدانش که بخش اعظم آنها جزو هواداران جنبش سبز به شما می روند، بر سر تعریف منافع ملی اختلاف نظر دارند. از سویی، گاهی دوگانگی هایی هم در درون حاکمیت درباره جهت گیری های سیاست خارجی دیده می شود. به نظر شما چه عواملی در اتخاذ جهت گیری های متفاوت در حوزه امنیت و منافع ملی موثر است؟
در وضعیت خوشبینانه، تفاوت در جهت گیری در این حوزه، ناشی از تفاوت در تحلیل و ارزیابی از امکانات، توانایی ها، فرصت ها و خطرات و عواملی از این جنس است. اما در کنار آن همیشه نقش کانون های قدرت و منافع آنها عنصر مهمی بوده است.
متاسفانه گاهی کانون های قدرت منافع خود را بر منافع ملی ترجیح می دهند و اگر قدرت را در دست داشته باشند، سعی می کنند با استفاده از ابزارهایی که در اختیار دارند، منافع ملی و امنیت ملی را منطبق با منافع خود تعریف کنند. گاهی این کانونهای قدرت در مذاکره با طرف مقابل به رقابت مخرب با یکدیگر می پردازند یا سعی در شکست مذاکرات می کنند. در رابطه بین ایران و غرب، ما شاهد این وضعیت در برخی از موارد بوده ایم؛ هم در ایران و هم در برخی کشورهای غربی.
اساسا چه کس یا گروه یا نهادی منافع ملی را تعریف می کند یا باید تعریف کند تا این مسائل پیش نیاید؟ اگر حاکمیت یکجانبه تعریف خود از امنیت و منافع ملی را پیگیری کند و کاری به نظر مخالفان نداشته باشد چطور؟
امنیت و منافع ملی از مواردی است که بخشی از همبستگی ملی حول آن شکل می گیرد. لذا لازم است در خصوص آنها اجماع سازی صورت گیرد. به همین جهت در جوامع دموکراتیک، معمولا دولت حاکم این مفاهیم را با مشارکت دادن مسئولانه احزاب خارج از قدرت، منتقدین، جوامع مدنی و نخبگان انجام می دهند. اما در کشور های اقتدارگرا، حاکمان تعریف امنیت و منافع ملی را در انحصار مطلق خود می دانند. مردم را نامحرم می دانند. فقط اشخاص، نهادها یا گروهایی که از آنها دفاع و حمایت می کنند امکان و اجازه اظهار نظر در این موارد را دارند. در غیاب مطبوعات آزاد، صدا و سیما و وسایل ارتباط جمعی تحت اختیار آنها، تک صدایی را حاکم می کنند و اجازه هرگونه تعامل و گفت و گوی آزاد، سالم و مسئولانه را از بین می برند.
این گونه رفتارها بر خلاف انتظار اقتدارگرایان متاسفانه در دراز مدت موجب آسیب پذیری و شکننده شدن امنیت ملی و همبستگی ملی می شوند. دیده ایم که در ایران گاهی نهادهای حکومتی از طریق غیر قانونی و اقتدارگرایانه هرگونه بحث در حوزه مشخصی را ممنوع می کنند و مطبوعات و اشخاص را به بهانه تخلف مورد مجازات قرار می دهند؛ مثل مسئله هسته ای، قتل های زنجیره ای، شکنجه در زندان ها، سلامت انتخابات، یا حتی ارائه آمار اقتصادی و در این اواخر بحث تاثیر تحریم های بین المللی بر اقتصاد کشور.
آقایان فکر می کنند با دادن آمار غلط و دروغ، مشکلات اقصادی را حل می کنند یا اگر تمام مقامات رسمی و صدا و سیما اعلام کنند تحریم های بین المللی بی اثر است و برعکس موجب تقویت اقتصاد کشور می شود، دنیا آن را باور می کند و نشانه ای دیگری برای ارزیابی وضعیت وجود ندارد.
این راه مواجه با مشکلات نیست. اینها مسائلی هستند که قبلا رهبران جنبش سبز نسبت به آنها هشدار دلسوزانه و مشفقانه داده اند. اما به جای توجه به این هشدارها، آنها را زندانی کردند و از حقوق اولیه شان هم محروم کردند.
شبیه این رفتار دوگانه را درباره قضاوت سران حاکمیت درباره دیپلماسی دولت در دوره اصلاحات و دولت فعلی هم می بینیم. اینطور نیست؟
بله، و مردم و نخبگان دو سیاست خارجی و نتایج آنها را مقایسه خواهند کرد. مسئولان عالی رتبه کشور باید در زمان خود به مردم پاسخ بدهند که سیاست های جهانی و ماجراجویی های پی در پی آنها چه دستاوردی برای کشور داشته است. و چرا تمام توان خود را در محکوم کردن سیاست خارجی دوران اصلاحات به کار می بردند اما اکنون از موضعی ضعیف تر مجبور به مواجهه با جامعه جهانی هستند؟
شما می گویید از تنش زدایی همراه با عزت و توجه به منافع ملی استقبال می کنیم. این همراهی همزاه با انتقاد در سیاست خارجی، با خواسته های سیاسی جنبش سبز در داخل چه ارتباطی پیدا می کند؟ آیا نگران نیستید که از این حمایت سوء استفاده شود و حاکمیت تاکتیک سازش در خارج و سرکوب در داخل را پیش بگیرد؟
تنش زدایی خوب است، هم در عرصه خارجی و هم در عرصه داخلی. ظاهرا متاسفانه اقتدارگرایان مشکلشان با آقای موسوی و کروبی جدی تر از آنهایی است که سالیان دراز دشمن خارجی تلقی می شوند، چون حاضرند با آنها مذاکره و مصالحه کنند و حداقل به بخشی از خواسته های آنها گردن بگذارند ولی حاضر به گفت و گو و قبول مطالبات قانونی منتقدین داخلی خود به هیچ اندازه نیستند و آنها را همچنان در زندان نگه داشته اند.
پیشنهاد من این است که شجاعت داشته باشند و حداقل همانطور که به بیگانگان اعتماد می کنند، به مردم خود نیز اعتماد کنند و همانطور که مهندس موسوی هم در بیانیه ١٧ خود گفت، روندها و روش ها را تغییر دهند تا امکان بازگشت به حالت عادی فراهم شود. یادآور می شوم که هرگونه سیاست عزتمندانه در عرصه بین المللی مبتنی بر تنش زدایی در داخل است و این فکر که با خارجی به مصالحه برسیم و داخل را سرکوب کنیم مشکلی را به صورت واقعی حل نمی کند.
برخی تصور می کنند فشارهای خارجی از نوع تحریم و شاید جنگ ممکن است در نهایت به نفع دموکراسی تمام شود. ظاهرا شما معتقدید رهبران جنبش سبز چنین نظری نداشتند. برای مفید بودن این سوی ماجرا چه دلیلی دارید؟ تنش زدایی در عرصه بین المللی چه تاثیری بر جریان دمکراسی خواهی و جنبش سبز خواهد داشت؟
همانطور که گفتم، منافع و امنیت ملی بر همه چیز اولویت دارد و تنش زدایی آن را تقویت می کند. البته دفع خطر جنگ و تحریم های اقتصادی قطعا نتایج مثبتی نیز برای حرکت دموکراسی خواهی و جنبش سبز در ایران دارد. اقتدارگرایان که دچار مشکل مشروعیت و ناکارامدی اند، به دنبال ایجاد بحران هستند. بحران به آنها فرصت می دهد از پاسخ گویی شانه خالی کنند. فضای سیاسی و اجتماعی را بیشتر ببندند، حکومت قانون و آزادی ها را نادیده بگیرند، به بهانه وضعیت اضطراری فرافکنی کنند و پاسخگو نباشند. چنین دولت هایی سعی می کنند وضعیت اضطراری مستمر ایجاد کنند که قطعا نوعی دیکتاتوری است.
متاسفانه این گونه حکمرانان از تاریخ درس نمی گیرند تا بدانند که شاید بحران به اراده آنها ایجاد شود ولی تضمینی نیست که بتوانند هر وقت تصمیم گرفتند به آن پایان دهند، به ویژه در عرصه بین المللی که خروج از بحران به دلایل غیر قابل کنترل آنها ممکن است بسیار دشوار و یا همراه با خسارت های جبران ناپذیر باشد.
به هر حال تخفیف یا رفع بحران های بین المللی موجب می شود اقتدارگرایان در حوزه داخلی تحت فشار بیشتری برای پاسخگویی به مطالبات مشروع مردم قرار گیرند و مردم فرصت بیشتری را برای تقویت شبکه ها و طرح و پیگیری مطالبات خود خواهند داشت. تشدید بحران های بین المللی مغایر منافع و امنیت ملی کشور و روند پیشرفت طبیعی جنبش دمکراسی خواهی در ایران است. تنها آنهایی که برای تغییرات دل به خارج از مرزهای کشور دوخته اند و به فکر آلترناتیوسازی مصنوعی در خارج هستند، از تشدید بحران بین المللی استقبال می کنند که البته پایگاه مردمی قابل اعتنایی در داخل ندارند.
وضعیت جنبش های دموکراسی خواهی در منطقه را چگونه می بینید؟
همه جنبشهای منطقه به دنبال آزادی، مبارزه با فساد و استقرار حکومت های سالم و کارآمد هستند. وظیفه ما حمایت از همه جنبش های دموکراسی خواه منطقه است. ما باید از مقاومت قهرمانه مردم بحرین در مقابل استبداد و تبعیض حمایت کنیم. همچنین از مقاومت مردم سوریه در استقرار حق حاکمیت مردم این کشور. به نظر من حمایت عملی بدون قید و شرط اقتدارگرایان حاکم بر ایران از بشار اسد نه از دید انسانی و نه از دید ملی قابل توجیه نیست. این رفتار منافع درازمدت ما در منطقه را با چالش رو به رو می کند.
The 16th Summit of the Non-aligned Movement (NAM) will be held in Tehran, Iran, from 26-30 August 2012. The ruling authoritarian apparatus expects to use the conference to boost its tarnished international image, and buttress its precarious political position at home. Suffering from deeply-entrenched widespread popular discontent, and gripped by mounting economic hardship, emanating from chronic inefficiency, mismanagement, and corruption and further worsened by the foreign sanctions related to the nuclear issue, the ruling clique has pinned its hopes on the NAM Summit. They expect to draw political capital from the presence and supportive political statements of the leaders of the fellow Non-aligned countries.
BanooyeSabz 