A Report from Rajai Shahr Prison For Anyone Who is Willing to Listen

Translator’s Note: I ask anyone who cares about Human Rights, to read the heart breaking letter written by Saeed Masouri, describing the harrowing conditions at Rajai Shar Prison. I ask that you read his account and inform the world of the Human Rights violations and atrocities taking place behind the prison walls in Iran’s notorious prisons; for remaining silent is turning our back on humanity, common decency and the dignity for life.

Thursday 29th July 2010 – RAHANA- In a moving letter, Saeed Masouri incarcerated since 2000, describes the harrowing conditions at Rajai Shahr prison. Dr. Saeed Masouri was arrested in December 2000, in the city of Dezful and is currently being held in Section 10, Ward 4 at Rajai Shahr prison in Karaj. His original trial and appeals court initially resulted in a death sentence. During his 10 years in prison he has spent 3 years in solitary confinement in prisons in Tehran and Dezful. After extensive efforts, his death sentence was reduced to life imprisonment.

According to reports by RAHANA, in the past 10 years, Masouri has never been allowed conditional leave from prison and during his initial arrest and time in solitary confinement, he endured extensive physical and psychological torture. Masouri was transferred to Rajai Shahr prison, renowned for its inhumane conditions a few years ago. In a letter written from inside prison and provided RAHANA News Agency “Human Rights House of Iran”, Masouri describes the inhumane prison conditions. The content of this letter is as follows:

Life outside the prison continues as usual and it is difficult for people to imagine what hell and human tragedy is taking place a few meters behind the prison walls that they casually pass by every day; much like those who lived around the camps in Auschwitz and Dachau and perhaps had no idea what was going on inside the walls of those notorious camps.

I want to paint a picture of Rajai Shahr prison though large in the eyes of the citizens of Karaj, in reality a very small prison because of over crowding. This is a different world, much like hell depicted in fictional movies, full of fire and smoke. A world filled with burnt, black, disheveled faces, naked bodies covered with sweat and red marks from the sting of lice. A world filled with torn trousers scraps of which are used as belts; bare and filthy feet, clothes worn inside out and covered with lice; torn, mismatched slippers. A world in which you are exposed to polluted air, the extreme smell of putrid waste, overflowing sewage from toilets, the toxicity of dry vomit, infectious phlegm and the body odor from bodies in close proximity, rarely given the opportunity to bathe; all coming to a climax with the smell of urine by those who are unable to control themselves.

All this against the backdrop of the tremendous uproar and cries of prisoners who seem to spend their entire day in lines. Prisoners standing in lines holding plastic bottles that have turned black and serve as tea cups; standing in multiple, long, packed lines to use the bathroom, to take a shower, etc.

Faces gaunt with malnutrition, yet hidden behind dense beards and disheveled hair; heart breaking coughs as a result of lung problems caused by contaminated indoor air; unrecognizable bodies that are associated with starving children in Africa; masses of prisoners across the corridors, looking as though they are dead, heat stricken, with soulless eyes staring at the walls and the ceiling; naked bodies searching for lice in the seams of the clothing, bodies that touch other bodies as they pass them by, all too accustomed to the images around them.

A host of other prisoners, deprived of the ability to take a walk because of the crowds, stand alone or in twos, watching others, playing with the stitches on their wrists and neck resulting from self inflicted injuries. Many are holding a small towel or piece of cloth used every few minutes to dry the sweat that accumulates on their head and faces; a cloth that also serves as a means to mask their nose and mouth in order to better tolerate the stench of the contaminated air. Add to all this the commotion and deafening noise of their [prison guards] speakers, shouting out vulgar insults, demanding silence and giving orders to observe the bathroom and toilet rules, etc. You will only understand the severity of the conditions when you realize that a place designed to accommodate at maximum 90 people, is holding over 1100 prisoners. There is one bathroom for every 250 prisoners. There is one bar of soap or liquid soap for every 500 prisoners, one toilet (often full and over flowing) per 170 prisoners. Every 5 prisoners have access to 5 square meters of space, forcing prisoners to use the space in corridors and stairways; one blanket per every 5 – 6 prisoners; prisoners who are forced outside their prison cells from 7pm to 7am, standing in the outdoor areas because of the lack of space indoors. Even in the open air areas, you seldom find a place to stand. Food is often served to many on a piece of newspaper and the only means to eat it, is to find some place to sit in the open air areas. This condition is even obvious to the guards who not face the daunting task of counting and keeping track of the prisoners in such a large crowd, but are also exposed to all kinds of disease and illnesses.

Surprisingly, from early morning until nightfall, the television set can be heard, with talk of human dignity, human rights and the way we manage the world, but not a word is said about what is happening here behind these prison walls. Apparently, public health, bathrooms and toilets are so tied to our country’s security that talking about them is considered a crime against the national security of our nation. Take for example Reza Jooshan, a 22 year old who was moved to solitary confinement because he had the audacity to speak out and complain about the conditions. Though his transfer to solitary confinement came as no surprise to me, the conditions at Rajai Shahr and other prisons are so dire that they will not be solved by sending people to solitary confinement. It is no wonder that for many prisoners incarcerated in Iran’s notorious prisons, being held in a place like Guantanamo and Abu Ghraib jail is but an unattainable dream; execution becoming their only tangible hope to escape from this unbearable human tragedy.

Saeed Masouri
Rajai Shahr Prison
July 2010

Source: http://www.rhairan.us/archives/21043

گزارشی از زندان رجایی‌شهر به هر آن کس که گوش شنوایی دارد… | رهانا
پنجشنبه , ۷ مرداد , ۱۳۸۹ @ ۱۲:۱۸ ق.ظ

سعید ماسوری زندانی که از سال ۱۳۷۹ در زندان به سر می‌برد با نوشتن نامه‌ای از درون زندان گزارشی از وضعیت زندان رجایی‌شهر داده است.
خبرگزاری حقوق بشر ایران – رهانا

دکتر سعید ماسوری که در دی ماه سال ۱۳۷۹ در دزفول بازداشت شد از جمله زندانیان سالن ۱۰ بند ۴ زندان رجایی‌شهر در کرج است. وی در دادگاه‌ اولیه و تجدیدنظر به اعدام محکوم شد و چند سال زیر حکم اعدام بود. وی در مدت ۱۰ سال بازداشت، سه سال را در سلول‌های انفرادی تهران و ذزفول گذراند. حکم اعدام وی پس از تلاش‌های بسیار به حبس ابد کاهش پیدا کرده است.

به گزارش رهانا، در طی ده سال گذشته وی حتا از یک روز مرخصی نتوانسته استفاده کند. در طی مدت بازداشت اولیه و سلول انفرادی وی مورد شکنجه‌های روجی و جمسی فراوانی قرار گرفته بود.

اکنون وی چند سال است که به زندان رجایی‌شهر منتقل شده و در این زندان با وضعیت دشواری به سر می‌برد. وی نامه‌ای از درون زندان در مورد وضعیت این زندان نوشته است که در اختیار رهانا، سامانه خبری «خانه حقوق بشر ایران» قرار گرفته است:

اگر چه ممکن است در خارج از زندان زندگی‌ به ظاهر در جریان باشد ولی‌ قطعاً در همین کرج کسی‌ نمی‌تواند باور کند که چند متر آنطرفتر یعنی‌ پشت دیوار زندانی که از کنار آن عبور می‌کند چه جهنّم و فاجعه انسانی‌ در حال وقوع است،همانطور که خیلی‌ها در اطراف اردوگاههای داخو و آشویتس هم در حال زندگی‌ بودند و شاید به درستی‌ نمی‌‌دانستند درداخل آن چه می‌گذرد.

میخواهم تنها در یک پلان شمایی از زندان رجائی شهر که نزد اهالی کرج بسیار بزرگ مینماید ولی‌ در واقع به دلیل ازدحام جمعیت بسیار کوچک است را به تصویر بکشم . اینجا گویی که دنیایی دیگر است ،چیزی شبیه جهنّم در فیلمهای تخیلی‌،آکنده از آتش و دود و چهرههای سیاه سوخته و ژولیده ، بدنهأی لخت و عرق کرده و سراسر قرمز و آبله ای‌ بر اثر زخم نیش شپش ، شلوار هایی با لنگ پاره شده آن که به عنوان کمربند استفاده شده ، پاهای برهنه و کثیف لباسهای پشت و رو پوشیده شده به خاطر شپش، دمپایی های پاره و لنگه به لنگه، هوای کثیف و آلوده، بوی زباله‌های متعفن شده، گنداب توالت های سر ریز شده، استفراغ‌های خشک ناشی‌ از مسمومیت‌ها ،خلتهای سینه عفونی‌ شده که همهٔ محوطه را فراگرفته،بوی عرق بدن هایی که در این فضای بسته و گرم و آلوده به ندرت امکان حمام کردن می‌‌یابند…همه و همه با بوی زخم ادرار افرادی که نمیتوانند خود را کنترل کنند به اوج می‌‌رسد و این همه با فریاد و همهمهٔ سرسام آور زندانیانی که با بطری‌های پلاستیکی سیاه شده به عنوان لیوان چای در صفهای انبوه،دو صف ایستاده و یا پشت سر هم در صفهای چند ردیفه و فشرده در نوبت توالت و حمام و غیره صف کشیده‌اند ، رخ میدهد .

چهره‌های تکیده شده ناشی‌ از سو تغذیه ولی‌ پنهان در پشت انبوه ریش و موهای ژولیده ، سرفه‌های دلخراش ناشی‌ از مشکلات ریوی به خاطر فضای بسته آلوده، بدنهای غیر متعارف که کودکان قحطی زده آفریقا را تداعی می‌‌کند ، انبوه زندانیان ولو شده در وسط راهروها که یا به خوابی‌ مرگ مانند فرو رفته اند و یا به شکل گرما زده شده وا رفته و با چشمانی بی‌ روح به نقطه ایی از دیوار و سقف خیره مانده و یا چمباتمه به دیوار تکیه داده، لخت شده، شپشها را در درز لباس‌هایشان می‌‌جویند که در حین عبور انبوه نفرات به آنها میخورند ، تقریبا عادت کرده اند.

انبوهی دیگر که تنها به خاطر اینکه امکان قدم زدن در این ازدحام را نمی‌‌یابند تنها و یا دو نفره ایستاده دیگران را تماشا میکنند و یا با بخیه‌های روی مچ و یا گردنشان که ناشی‌ از خود زنی‌ است بازی میکنند و عموما هم تکه پارچه یا حوله ای‌ در دست دارند که هم برای خشک کردن عرق سر و صورت هر چند دقیقه به سرو صورت می‌‌کشند و هم به عنوان ماسکی جلوی دماغ و دهنشان می‌‌گیرند تا بوی گند و آلودگی هوا را به میزانی‌ کنترل و تحمل کنند و با همه اینها در هیاهوی کر کننده بلندگو و یا فریادها یی‌ با فحش‌های رکیک دیگران را به سکوت و رعایت نوبت توالت و حمام و غیره دعوت می‌کند همراه است واین همه را وقتی‌ میتوانیم بفهمیم که بدانیم در جائی‌ که حد اکثر ۹۰ نفر گنجایش استاندارد آن است ، ۱۱۰۰ نفر محبوس است، برای هر ۲۵۰ نفر ۱ حمام ، هر ۵۰۰ نفر یک شیر صابون یا مایع دستشویی هر ۱۷۰ نفر یک توالت ( آن هم اغلب پر و سر ریز کرده است) هر ۵ نفر یک متر مربع جا(به همین خاطر از فضای راهرو و راه پله‌ها هم استفاده میشود) و هر ۵ یا ۶ نفر روی ۱ پتو می‌خوابند و مجبورند از ۷ صبح تا ۷ شب هم بیرون از سلولها و در محوطه هواخوری و جلوی آفتاب باشند چون در سلولها و زیر سقف مطلقاً جا نمی‌‌شوند، حتی در محوطه هواخوری هم به ندرت جائی‌ برای ایستادن گیر می‌‌آید و وقتی‌ غذا برای خیلی‌ها تنها روی تکه ایی روزنامه ریخته میشود به جز داخل هواخوری جائی‌ برای نشستن و خوردن آن نمی‌‌یابند و این اوضاع حتی زندانبانان را هم به سطوح آورده چون حتی امکان شمارش و آمارگیری را هم در این ازدحام جمعیت نمی‌‌یابند و خود نیز در معرض انواع بیماریهایند…

و عجب اینکه تلویزیون از بوق سگ‌ تا پاسی از شب از کرامت انسانی‌، جایگاه انسان و حتی مدیریت جهانی‌ صحبت می‌کند ولی‌ از این اوضاع سخنی به میان نمی اید چرا که صحبت از بهداشت و حمام و توالت با امنیت ملی‌ گره خورده و طرح آن جرمی‌ در ردیف اقدام علیه امنیت و نشر اکاذیب است و اگر کسی‌ هم مثل رضا جوشن جوان ۲۲ ساله ایی که در وقایع انتخابات دستگیر شد به این وضع اعتراض و آنرا بیان کند بلافاصله به سلول انفرادی منتقل می‌‌شود، البته من هم انتظاری غیر از این ندارم ولی‌ اوضاع رجائی شهر ( و البته بقیه زندانها) بسیار اسفناکتر از آن است که سلول انفرادی راه حل آن باشد و بیخود نیست که برای زندانیان در ایران گوانتانامو و ابو غریب رویایی است دست نیافتنی و امید اعدام شدن راه خلاصی سهل الوصول تر و بسیار متداول تر است و دست یافتنی تر…
سعید ماسوری
زندان رجائی شهر
مرداد

Detailed Report on Status of Political Prisoners 14 Months After the Highly Contested Presidential Elections

Wednesday July 28th, 2010-After such unprecedented pressures and obvious human rights violations beginning with the interrogation process and the proceeding Judiciary process, many expected to see an end or at minimum a correction to these types illegal and immoral procedures. Unfortunately, however detainee rights were not only violated during the interrogation and judiciary process but were also prevalent during the investigation phase, as it related to court hearings, court rulings and the arrest and incarceration of political prisoners. This report from Kaleme was published in order to further increase public awareness regarding the status of political prisoners, with a goal to bear witness to the oppression endured by these prisoners in Iran’s notorious jails.

Kaleme – It is approximately 14 months since the highly contested elections of June 12th, 2009 and the unprecedented wave of arrests by the security forces, IRGC and the Judiciary. Despite the fact that some aspects of prisoner experiences have been exposed, much of what occurred remains untold and will be recorded in history as the beginnings of major change for the future of Iran.

After such unprecedented pressures and obvious human rights violations beginning with the interrogation process and the proceeding Judiciary process, many expected to see an end or at minimum a correction to these types illegal and immoral procedures. Unfortunately, however detainee rights were not only violated during the interrogation and judiciary process but were also prevalent during the investigation phase, as it related to court hearings, court rulings and the arrest and incarceration of political prisoners.

Although most political prisoners were segregated from the general prison population, they experienced unprecedented discrimination. Political prisoners were mainly incarcerated in Evin’s ward 350, not because they had committed any crimes, but rather because of their political beliefs. Even though they had not committed any crimes, these prisoners did not have access to many of the rights and amenities provided to other prisoners with criminal records, such as a library, access to newspapers and other printed material, an amphitheater, access to fresh air, exercise room, as well as other privileges such as conditional leave from prison or telephone conversations with family members and loved ones.

The following is a list of political prisoners deprived of the right to conditional leave from prison and those whose who are still awaiting a court date whose status is still unclear.

According to the Constitution, political prisoners with no previous criminal record who have behaved appropriately in prison, have a right to conditional release upon completion of half their sentence. This despite the fact that most political prisoners have been deprived of this right, particularly as there are no criteria for prisoners to prove that they are prisoners of conscience and not prisoners who have been arrested because of threats to the national security of the country.

In addition, some of the prisoners who were given the right to conditional leave and should have been granted additional leave each month based on the law, have now been deprived of this right. This report from Kaleme was published in order to further increase public awareness regarding the status of political prisoners, with a goal to bear witness to the oppression endured by these prisoners in Iran’s notorious jails.

Political Prisoners Who Have Been Deprived of Conditional Leave From Jail

Javad MahZad, Hossein Nourani Nejad, Majid Dari, Iman Azarian, Abtin Ghafari, Abolfazl Ghasemi, Massoud Babapour, Ziya Nabavi, Milad Asadi, Ali Malihi, RajabAli Dashab, Misam Beyk Mohammadi, Mehdi Karimian Eghbal, Mohammad Oliayi Far, Ali Tajernia, Alireza Iranshahi, Saman Nouranian, Mohammad Tahery Ghazvini, Kouhyar Goudarzi, Abbas Kakai, Saeed Hatami, Faramarz AdbolNejad, Mehdi Fatahbakhsh, Hossein Sohrabpour, Abdolrahim Mahoosh, Gholam Ali Behzadian Nejad, Ayoob Ghanbarian, Arman Rezakhani, Jamshid Mirzai, Amir Aslaani, Yaghouti Shaolian, Majid Tavakoli,
Ghader Rahimi, Mehdi Mahmoudian, Isa Saharkhiz, Rasoul bedaghi, Reza Rafii, Massoud Bastani, Ahmad Zeydabadi, Davood Soleymani, Heshmatallah Tabarzadi, Bahare Hedayat, Hengameh Beheshti, Mehdiye Golroo, Mot-hare Bahrami, Atefe Nabavi, Reyhaneh Hajebrahim Dabagh, Maryam Akbari Monfared, Zahra Jabari, Fatemeh Rahnama, Masoomeh Yavari, Ezra Ghazi Mirsaeed,….

Prisoners in Limbo Still Awaiting Sentences:

Hossein Sarchahi, Saeed Maleki, Siyamak Rahmani, Mehdi Koohkan, Mehdi SadaatSharif, Emad Bahavar, AliReza Beheshti Shirazi, Ghorban Behzadian Nejad, Ali Arab Maziar, Nezam Hassanpour, Adbolreza Tajik, Mohammad Davari, Isa Saharkhiz, Ali Ajami, Mohsen Sadeghipour, Sina Zahiri, Shiva Nazar Ahari, Kobra Zaghedoost, Mahboobe Karami, Fatemeh Khoramjoo, Farah Vazham, Parvin Javadzadeh.

Prisoners Whose Conditional Release Dates Are Passed Due & Have Been Deprived of This Right For No Reason:

Amir Mohammadi, Hossein Nouraninejad, Ali Tajernia, Ghader Rahimi, Ali Arshadi, Mohsen Abadi, Babak Bordbar, Faramarz Abadallah Nejad, Abbas Kakai, Ali Parviz, Arab Ghebadi,

Prisoners Deprived of Additional Conditional Leave:

Some prisoner who were provided conditional leave, have been deprived of additional leave provided to other non political prisoners. These individuals include:

Abdollah Momeni, Bahman Ahmadi Amoui, Mohammad Varshavi, Mohsen Abadi, Mohammad Ali Rabati, Ali Parviz, Hossein Azami, Mohsen Jafari, Mohsen Mirdamadi

Source: Kaleme http://www.kaleme.com/1389/05/06/klm-27108

گزارش تفصیلی از شرایط زندانیان حوادث انتخابات به تفکیک محرومیت ها

چهارشنبه, ۶ مرداد, ۱۳۸۹

چکیده : انتظار می رفت پس از انواع فشارها و زیر پا گذاشتن بدیهی ترین حقوق بازداشت شدگان در مرحله بازجویی ها ، در مراحل بعد با در اختیار قرار دادن متهمان به قوه قضاییه ، این رویه اصلاح شود. اما در مراحل بعدی نیز حقوق متهمان در زمینه رعایت آیین دادرسی، بازپرسی ها، برگزاری دادگاه ها، احکام صادره و نحوه نگاه داشتن زندانیان سیاسی تضییع شد. انتشار این فهرست از سوی کلمه با هدف آگاهی بیشتر افکار عمومی از وضعیت زندانیان سیاسی و کمک به بهبود وضعیت آنها از ظلم مضاعفی که بر آنها می رود، صورت می گیرد.

کلمه :نزدیک به ۱۴ ماه از انتخابات پرمناقشه ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ و موج بی سابقه بازداشت ها از سوی نهادهای امنیتی و انتظامی، سپاه و قوه قضاییه می گذرد. در مورد آنچه بر سر بازداشت شدگان آمد با وجود افشای برخی از ابعاد آن هنوز ناگفته های بسیاری وجود دارد که در تاریخ به ثبت خواهد رسید و منشا تحولات مهمی در آینده ایران خواهد بود.

در این مدت انتظار می رفت پس از انواع فشارها و زیر پا گذاشتن بدیهی ترین حقوق بازداشت شدگان در مرحله بازجویی ها ، در مراحل بعد با در اختیار قرار دادن متهمان به قوه قضاییه ، این رویه اصلاح شود. اما در مراحل بعدی نیز حقوق متهمان در زمینه رعایت آیین دادرسی، بازپرسی ها، برگزاری دادگاه ها، احکام صادره و نحوه نگاه داشتن زندانیان سیاسی تضییع شد.

اگر چه اکثر زندانیان سیاسی و نه البته همگی از سایر زندانیان تفکیک شدند، اما این تفکیک همراه با تبعیض فراوان بین آنها بوده است. زندانیان سیاسی که به خاطر عقایدشان و نه جنایت و یاکلاهبرداری اکثرا در بند ۳۵۰ اوین به سر می برند، در این بند از حداقل امکاناتی که دیگر زندانیان جرائم عادی در بندهای دیگر برخوردارند، همچون کتابخانه ، جراید و روزنامه های مورد در خواست ، آمفی تاتر، محل هواخوری مناسب، سالن ورزشی و نیز امتیازاتی چون تماس تلفنی به اندازه دیگر زندانیان، ملاقات خصوصی و حضوری با خانواده ها و مرخصی محرومند.

در زیر فهرستی از زندانیان سیاسی که از حقوقی همچون مرخصی و آزادی مشروط برخوردار نشده اند و یا بلاتکلیف مانده اند ارائه می شود.

بر اساس قانون زندانیان سیاسی که سابقه کیفری ندارند حق استفاده از آزادی مشروط را پس از طی نیمی از دوره محکومیت خود دارا هستند مگر بدرفتاری خاصی داشته باشند.این در حالی است که این حق به کمتر زندانی سیاسی تعلق گرفته و به خصوص در این باره دیدگاههای سیاسی زندانی و بر سر موضع بودن یا نبودن او ملاک قرار گرفته است تا ثابت شود که این زندانیان بر خلاف ادعاهای مسولان امر، زندانی عقیدتی و سیاسی هستند نه امنیتی.

همچنین برخی از زندانیان که مدتی به مرخصی رفته بودند و طبق قانون و عرف زندان باید مرخصی آنان به اصطلاح تقویم شده و هر ماه در موعد مشخصی به مرخصی بروند، مدتی است که از این حق محروم شده اند. انتشار این فهرست از سوی کلمه با هدف آگاهی بیشتر افکار عمومی از وضعیت زندانیان سیاسی و کمک به بهبود وضعیت آنها از ظلم مضاعفی که بر آنها می رود ، صورت می گیرد.

الف: زندانیانی که تا کنون به مرخصی نرفته اند:

جواد ماه زاده، حسین نورانی نژاد، مجید دری ،ایمان آذریان ، آبتین غفاری، ابوالفضل قاسمی،مسعود بابا پور،ضیا نبوی،میلاد اسدی،علی ملیحی،رجبعلی داشاب، میثم بیک محمدی، مهدی کریمیان اقبال، محمد اولیایی فرد، علی تاجر نیا، علیرضا ایرانشاهی،سامان نورانیان، محمد طاهری قزوینی، کوهیار گودرزی، عباس کاکایی، سعید حاتمی، فرامرز عبدالله نژاد، مهدی فتاح بخش، حسین سهراب پور،عبدالرحمن ماهوش،غلام حسین عرشی،ارسلان ابدی،محمد امین ولیان، حمزه باغبان، کیارش کامرانی، سعید حبری، محمد رضا رجبی، علی بهزادیان نژاد، ایوب قنبریان،آرمان رضاخانی، جمشید میرزایی، امیر اصلانی، یاقوتی شائولیان،مجید توکلی، قادر رحیمی، مهدی محمودیان، عیسی سحرخیز،رسول بداغی،رضا رفیعی،مسود باستانی، احمد زیدآبادی، داوود سلیمانی، حشمت الله طبرزدی ،بهاره هدایت ،هنگامه شهیدی ،مهدیه گلرو ،مطهره بهرامی و عاطفه نبوی ،ریحانه حاج ابراهیم دباغ ،مریم اکبری منفرد ،زهرا جباری ،فاطمه رهنما ، معصومه یاوری و عذرا قاضی میرسعید و …

ب:زندانیانی که هنوز حکم بدوی آنها صادر نشده و بلاتکلیف هستند:

حسن سرچاهی،سعید ملکی، سیامک رحمانی،مهدی کوهکن، مهدی سادات شریف،عماد بهاور،علی رضا بهشتی شیرازی،قربان بهزادیان نژاد، علی عرب مازار،نظام حسن پور،عبدالرضا تاجیک، محمد داوری، عیسی سحرخیز،علی عجمی، محسن صادقی نور، سینا ظهیری ،شیوا نظر آهاری ،کبری زاغه دوست ،محبوبه کرمی ،فاطمه خرم جو ،فرح وازحام ،پروین جواد زاده .

ج. زندانیانی که موعد آزادی مشروط آنها گذشته و از این حق بدون هیچ دلیلی محروم شده اند:

امیر محمدی، حسین نورانی نژاد،علی تاجرنیا، قادر رحیمی، علی ارشدی، محسن عبدی،بابک بردبار، فرامرز عبدالله نژاد، عباس کاکایی، علی پرویز،عرب قبادی.

د :محرومیت از مرخصی مجدد

برخی افرادی که یک بار به مرخصی رفته اند و به زندان بازگشته اند نیز از حق مرخصی مجدد برخلاف زندانیان عادی و غیر سیاسی محروم اند.

تعدادی از این افراد عبارتند از:عبدالله مومنی،بهمن احمدی امویی،محمد ورشویی، محسن عبدی،محمد علی رباطی، علی پرویز،حسین اعظامی،محسن جعفری ،محسن میردامادی

All Phones Disconnected in Evin’s Ward 350 – Prisoners Chant Slogans Behind Visiting Booths

Tuesday, July 27th, 2010 – According to reports by a number of the families of prisoners in Evin’s Ward 350, in an effort to silence the complaints by prisoners regarding inappropriate behavior by prison guards, all telephone contact was banned on the day that coincided with the birthday commemoration of Imam Mehdi. Prisoners whose only means of congratulating their families on Islamic religious holidays is through telephone communication were deprived of this right as of Monday.

Kaleme: The telephones at Evin’s ward 350 were disconnected one day before the birthday commemoration of Imam Mehdi. Despite the fact that the only means for prisoners to congratulate their families during Muslim religious holidays is via telephone communication, they were nevertheless deprived of this right as of Monday, July 26th. This ward, known as the laborers ward, holds over 200 prisoners arrested after the presidential elections last year.

Mondays are generally visitation day. According to the families, in the past few weeks, both the prisoners and their families have been mistreated by prison guards. The behavior by the prison guards deteriorated to a point that yesterday the prisoners finally began protesting and chanting slogans in the visitation booth area and were confronted by prison guards who tried to calm the situation and return them to their cells.

The prison guards at Evin and in particular ward 350 are notorious for keeping the families of prisoners waiting in long lines for hours in order to reduce their visitation time and negatively effect their spirits. Additionally, according to recent orders from Tehran’s Prosecutor General Jafari Dolat Abadi, in the past few months, prisoners are no longer allowed to meet with their children and siblings and are only allowed visitation rights with their spouses and parents.

According to reports by a number of the families of prisoners in Evin’s Ward 350, in an effort to silence the complaints by prisoners regarding inappropriate behavior by prison guards, all telephone contact was banned on the day that coincided with the birthday commemoration of Imam Mehdi. Prisoners whose only means of contacting their young children is via telephone conversations.

Family members of the prisoners report very poor conditions at ward 350, pointing to the fact that a while back, even the small library was closed. In addition, unlike other general wards at Evin, prisoners at ward 350 are also deprived of a fitness room. Telephone conversations are monitored very closely and unlike other wards, prisoners at this ward are only given a few minutes to talk to their loved ones and even this privilege is at times removed without warning. The store at this ward only sells fruit once a month and in small quantities, forcing prisoners to share the fruit based on a lottery system. This lack of access to fruit has led to the weakening of prisoners and repeated illnesses.

Currently 3 of Mousavi’s advisers are being held in ward 350, namely Ali Reza Beheshti Shirazi, Ghorban Behzadian Nejad and Ali Arab Mazar. Abdol Allah Momeni student activist, Bahman Ahmadi Amoui, journalist, Ali Melihi, Milad Asadi, Ali Tajernia, Keyvan Samimi, Hossein Norani Nejad, Majid Dari, Ziya Nabavi, Ali Zahed and many others political prisoners are also being held in this ward.

Source: Kaleme http://www.kaleme.com/1389/05/05/klm-27006

قطع تمامی تلفن های زندانیان بند ۳۵۰ در روز میلاد حضرت مهدی / شعار های زندانیان در کایین های ملاقات

سه شنبه, ۵ مرداد, ۱۳۸۹

چکیده : به گفته تعدادی از خانواده های زندانیان بند 350 ، مسوولان این بند در واکنش به اعتراض زندانیان به رفتارهای نامناسب زندانبانان ،تمامی تماس های تلفنی زندانیان را ،هم زمان با میلاد حضرت مهدی (عج ) قطع کرده اند .زندانیان که در روزهای اعیاد مذهبی مسلمانان تنها وسیله ارتباطی با خانواده شان برای تبریک تلفن است از روز دوشنبه از این امکان هم محروم شده اند .

کلمه :تلفن بند ۳۵۰ زندان اوین از یک روز قبل از میلاد حضرت مهدی ( عج ) قطع شده است .زندانیان که در روزهای اعیاد مذهبی مسلمانان تنها وسیله ارتباطی با خانواده شان برای تبریک تلفن است از روز دوشنبه از این امکان هم محروم شده اند .

به گزارش خبرنگار کلمه ،در ابن بند زندان اوین که به بند کارگری هم معروف است بیش از ۲۰۰ نفر از زندانیان حوادث پس از انتخابات نگهداری می شوند .

روز دوشنبه نیز روز ملاقات زندانیان این بند با خانواده هایشان است .اما خانواده زندانی ها می گویند در هفته های جاری هم خودشان و هم زندانیان با برخوردهای بسیار نامناسب ماموران زندان مواجه شده اند تا جایی که زندانیان دیروز دست به اعتراض زدند و حتی در سالن ملاقات کابین زندان اوین شعارهایی سر دادند که مسوولان زندان با اعزام نیرو به سالن ملاقات کابینی تلاش کردند آنها را آرام کنند و به سلول هایشان بازگردانند.

زندانبانان اوین بویژه بند ۳۵۰ در روز های ملاقات ساعتها زندانیان و خانواده هایشان را در صف های طولانی نگه می دارند تا ساعت ملاقات آنها کم شود یا قبل از ملاقات روحیه زندانی های سیاسی و خانواده های شان به هم بریزد . این در حالی است که به دستور دادستان تهران ، جعفری دولت آبادی طی چند ماه گذشته امکان ملاقات حضوری زندانیان سیاسی با فرزندان ، خواهران و برادران شان هم لغو شده و فقط همسر و پدر و مادر زندانیان سیاسی می توانند آنها را به صورت حضوری ملاقات کنند .

به گفته تعدادی از خانواده های زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ ، مسوولان این بند در واکنش به اعتراض زندانیان به رفتارهای نامناسب زندانبانان ،تمامی تماس های تلفنی زندانیان را ،هم زمان با میلاد حضرت مهدی (عج ) قطع کرده اند .زندانیانی که حالا فقط از طریق تلفن می توانند با کودکان خردسال شان صحبت کنند .

به گفته خانواده های زندانیان ، بند ۳۵۰ زندان اوین از همه امکانات رفاهی محروم است تا جایی که تنها کتابخانه کوچک این بند نیز چندی پیش تعطیل شد. همچنین زندانیان این بند از زندان اوین بر خلاف سایر بندهای عمومی از داشتن ورزشگاه هم محرومند . تلفن های این بند که بر آن کاملا فضای امنیتی حاکم است نیز بر خلاف سایر بند های زندان دو یا سه دقیقه در روز است که گاه و بی گاه و به بهانه های مختلف زندانیان از آن هم محروم می شوند . فروشگاه بند ۳۵۰ نیز فقط یکبار در ماه میوه برای فروش می آورد و میزان میوه برای فروش به قدری کم است که برای تقسیم آن بین زندانیان از روش قرعه کشی استفاده می شود .کمبود میوه در زندان موجب ضعف شدید بدنی زندانیان و بیماری های مکرر آنها شده است.

اکنون در بند ۳۵۰ زندان اوین سه مشاور میر حسین موسوی علیرضا بهشتی شیرازی ،قربان بهزادیان نژاد و علی عرب مازار به سر می برند . عبدالله مومنی فعال دانشجویی ، بهمن احمدی امویی روزنامه نگار ،علی ملیحی ، میلاد اسدی ، علی تاجرنیا ، کیوان صمیمی ،حسین نورانی نژاد ، مجید دری ، ضیا نبوی ، علی زاهد و …. از دیگر زندانیان سیاسی این بند محسوب می شوند

One Year After Her Initial Arrest, Shiva Nazar Ahari’s Fate Remains Uncertain – تکلیف شیوا را روشن کنید

Monday, July 26th, 2010 – Summary: Shiva Nazar Ahari was first arrested one day after the highly controversial 10th presidential elections in 2009 and transferred to Evin prison. Three months later she was released on approx $190,000 USD bail, however shortly after she was arrested a second time on the December 20th, 2009 when she was on her way to the city of Qom in order to attend Ayatollah Montazeri’s funeral. Shiva’s mother says: “I have visited the Revolutionary Court on numerous occasions in order to inquire about my daughter’s uncertain fate, however, each time I only encountered offensive and insulting behavior.”

Kaleme: Nearly one year after her initial arrest, the family of Shiva Nazar Ahari, journalist and human rights activist, remain extremely concerned about her uncertain fate, particularly as a court hearing has still not be held to review her case. This despite the fact that the Judge assigned to her case, Judge Pir Abasi had promised that even though her initial court date scheduled in June was delayed, the two cases against her were being consolidated and her case would be reviewed as soon as possible. Shiva Nazar Ahari, journalist and a member of the Committee of Human Rights Reporters has spent over 100 days in solitary confinement and is currently at the women’s ward in Evin prison.

Nazar Ahari was first arrested one day after the highly controversial 10th presidential elections in 1999 and transferred to Evin prison. Three months later she was released on approx $190,000 USD bail, however shortly after she was arrested a second time on the December 20th, 2009 when she was on her way to the city of Qom in order to attend Ayatollah Montazeri’s funeral. Since her second arrest, Nazar Ahari has been deprived of a court hearing and as such, one year after her initial arrest, her fate still remains unclear.

The content of Kalame’s discussion with Shiva Nazar Ahari’s mother, Shahrzad Kariman regarding the latest status on Shiva’s case is as follows:

Mrs. Nazar Ahari what is the latest news regarding Shiva’s case? Was a court hearing finally held to hear your daughter’s case?

It has been 7 months since my daughter’s second arrest and she still remains in limbo in prison. During these 7 months, Shiva was in ward 209 for approximately six months and in the general ward for the duration of one month. I have visited the Revolutionary Court on numerous occasions in order to inquire about my daughter’s uncertain fate, however, each time I only encountered offensive and insulting behavior.

Why? What exactly did you request from the judge assigned to her case that would lead to such offensive behavior?

Shiva’s father and I have only one question, namely why it is that despite the fact that the two cases against my daughter were consolidated and despite assurances about a month and a half ago by Judge Pir Abasi, assigned to her case that a court hearing to review her case will be held soon, she still remains in jail in a state of limbo. I approached the court only one time in order to pose this question, and was treated very offensively by the individual in charge of Mr. Pir Abasi’s office, to the point that I was sick for two days after that visit. Shiva’s father also visited the court on another occasion to follow up on her case. On this occasion, Mr. Satari, in charge of Mr. Pir Abasi’s office only repeated his offensive and unacceptable behavior. Though I must say that lately their behavior has improved slightly.

Are you saying that Shiva’s father also visited Judge Pir Abasi’s office to follow up on her case?

Yes, he was only going to ask a simple question regarding this matter. After all, isn’t it the right of her mother and father, after one year of uncertainty regarding her fate, =to pose a simple question? Unfortunately the individual in charge of Mr. Pir Abasi’s office treated my husband in the same offensive manner. He even threatened my husband that if he refuses to leave the court in less than three minutes, he will have him arrested. As a result, my husband who was in a hurry to leave the court in order to avoid being arrested, fell down the stairs and broke his leg. He still has a cast. What type of behavior is this by the Revolutionary Court towards a mother and father?

Have you ever complained to Tehran’s prosecutor regarding this unacceptable behavior?

I have been asking for a long time for a meeting with the prosecutor and have heard no response to date. This lack of response is not just limited to my request to meet with the prosecutor. To date I have also requested three times to meet with my daughter and these requests have also gone unanswered. Currently I am only able to see Shiva once a week from behind a booth. It has been a long time since I met with my daughter in person. Why won’t the prosecutor allow us to see our loved ones from up close at least once a month?

What is your daughter’s current condition in the women’s ward at Evin? What are the sanitary and general conditions in this ward?

Shiva never complains about her condition, neither when she was in ward 209, nor now that she is in the general ward.She is currently being held in a room with 26 other women. This room only has 21 beds, which means that 5 or 6 women sleep on the floor and Shiva is one of them. The water is often turned off in this ward and they generally only have access to water 2 or 3 hours a day. The sanitary conditions in this ward are sub par to say the least and there has even been talk about the prevalence of lice. As far as nutrition goes, the food at this ward is also below standards and prisoners rarely have access to fruit at the prison store. Shiva recounted once that 26 people shared one melon. The prison store only provides canned food, which is hardly healthy and nutritious. I am therefore concerned for my daughter’s well being, despite the fact that she reassures me that all is well.

How are your daughter’s spirits holding up under the circumstances?

Shiva is a strong girl. She never complains about anything. However, this state of limbo and uncertainty even upsets and concerns her.

What would you like to request of the authorities in charge of Shiva’s case?

I ask the Judiciary authorities and in particular those individuals assigned to her case, to follow up on her case, so that her fate can be determined and we can finally end this cycle of uncertainty. Based on her first case file, Shiva was to have been released on approx $190,000 USD on bail. We have not touched that money. We are hopeful that once the initial court hearing has been held, like many other defendants, she too will be allowed to leave jail on bail. We are also hopeful that once her trial has been held she will be released from jail.

Source: Kaleme http://www.kaleme.com/1389/05/04/klm-26871

تکلیف شیوا را روشن کنید

دوشنبه, ۴ مرداد, ۱۳۸۹

چکیده : شیوا نظرآهری در سال 88 و درست یک روز بعد از انتخابات پرمناقشه دهم دستگیر و روانه زندان اوین شد .اما پس از سه ماه با قرار وثیقه دویست میلیون تومانی آزاد شد .اما طولی نکشید که بار دیگر در 29 آذرماه وقتی برای شرکت در مراسم تشییع جنازه آیت الله منتظری عازم قم بود دستگیر و زندانی شد . مادر شیوا می گوید:”بارها به دادگاه انقلاب مراجعه کرده ام تا پی گیر این بلاتکلیفی دخترم باشم اما رفتارها در آنجا بسیار توهین آمیز است .”

کلمه : بلاتکلیفی و عدم برگزاری دادگاه شیوا نظر آهاری ،روزنامه نگار و فعال حقوق بشر پس از نزدیک به یک سال حبس خانوداه اش را به شدت نگران کرده است . این در حالی است که قاضی پرونده وی پیر عباسی در دادگاهی که خرداد ماه قرار بود برای وی برگزار شود اما به دلایلی به تعویق افتاد به شیوا و خانواده اش قول داد که پس از تجمیع پرونده های وی هر چه زودتر دادگاه اش را برگزار کند. شیوا نظرآهاری روزنامه نگار و عضو کمیته گزارشگران حقوق بشر، که در دوران حبسش بیش از ۱۰۰ روز را در سلول‌های انفرادی گذرانده است هم اکنون در بند نسوان زندان اوین به سر می برد .

وی در سال ۸۸ و درست یک روز بعد از انتخابات پرمناقشه دهم دستگیر و روانه زندان اوین شد .اما پس از سه ماه با قرار وثیقه دویست میلیون تومانی آزاد شد .اما طولی نکشید که بار دیگر در ۲۹ آذرماه وقتی برای شرکت در مراسم تشییع جنازه آیت الله منتظری عازم قم بود دستگیر و زندانی شد . بازداشتی که تاکنون نیز بدون برگزاری هیچ دادگاهی همچنان ادامه دارد و این فعال حقوق بشر همچنان در وضعیت بلاتکلیف زندانی است .

خبرنگار کلمه درباره آخرین وضعیت شیوا نظر آهاری با مادرش ،شهرزاد کریمان به گفت و گو نشسته است :

خانم نظر آهاری از آخرین وضعیت پرونده شیوا چه اطلاعی دارید ؟ آیا بالاخره دادگاه دخترتان برگزار شد ؟

الان هفت ماه است که از بازداشت دوم دخترم می گذرد اما او کاملا بلاتکلیف در زندان به سر می برد .از این هفت ماه شیوا در مجموع شش ماه را در بند ۲۰۹ و یک ماه را دربند عمومی گذرانده است .بارها به دادگاه انقلاب مراجعه کرده ام تا پی گیر این بلاتکلیفی دخترم باشم اما رفتارها در آنجا بسیار توهین آمیز است .

چرا ؟ مگر شما چه تقاضایی از قاضی پرونده دارید که شاهد رفتارهای توهین آمیز هستید ؟

من و پدر شیوا فقط یک سوال داریم که چرا با وجود وعده ای که قاضی پرونده آقای پیر عباسی حدود یک ماه و نیم قبل به ما داد که با تجمیع دو پرونده دخترم دادگاهش به زودی بر گزار می شود او همچنان بلاتکلیف به سر در زندان است . من یک بار فقط برای پرسیدن این موضوع به دادگاه مراجعه کردم اما رییس دفتر آقای پیر عباسی برخورد بسیار توهین آمیزی با من داشت تا جایی که پس از آن دو روز بیمار شدم . یک بار دیگر هم که پدرش برای پی گیری وضعیت ایشان به دادگاه رفت بازهم ایشان یعنی آقای ستاری ، رییس دفتر قاضی پیر عباسی همان برخورد زننده را تکرار کرد .هرچند که اخیرا برخوردشان تا حدی بهتر شده است.

پدر شیوا هم برای پی گیری برگزار نشدن دادگاه به دفتر قاضی مراجعه کرده بود ؟

بله فقط یک سوال کوتاه در همین باره داشت .یعنی ما به عنوان پدر و مادر دخترمان که نزدیک به یک سال از حبسش می گذرد ولی هنوز بلاتکلیف است این حق را هم نداریم ؟ اما مسوول دفتر آقای پیرعباس همین برخورد را با پدر شیوا هم کرد . حتی همسرم را تهدید کرد که اگر ظرف سه دقیقه دادگاه را ترک نکند بازداشت می شود . به این خاطر پدر شیوا که سعی می کرد زود دادگاه را ترک کند تا مبادا بازداشت شود از پله ها سر خورد و اکنون نیز پایش در گچ است .اخر این چه برخوردی است که دادگاه انقلاب با یک پدر و مادر دارد ؟

آیا هرگز گلایه تان را از این برخوردها به دادستان تهران گفته اید ؟

اکنون مدتهاست که تقاضای ملاقات با دادستان را داده ام اما جوابی نگرفته ام البته این موضوع فقط مختص به دیدار با دادستان نیست تا کنون سه بار تقاضای ملاقات حضوری با دخترم را داده ام که آن هم به جایی نرسیده است .اکنون فقط هفته ای یک بار از پشت کابین او را ملاقات می کنم .از آخرین ملاقات حضوری با دخترم مدتها می گذرد نمی دانم چرا دادستان اجازه نمی دهد ما عزیزانمان را ماهی یک بار از نزدیک ببینیم .

اکنون وضعیت دخترتان در بند نسوان زندان اوین چگونه است ؟ آیا این بند از نظر شرایط بهداشتی و رفاهی وضعیت مناسبی دارد ؟

شیوا هیچ وقت از شرایط گلایه ای ندارد چه آن وقت که در بند ۲۰۹ بود چه اکنون که در بند عمومی است . او اکنون در اتاقی به همراه ۲۶ زن دیگر به سر می برد . این اتاق ۲۱ تخت دارد بنابراین پنج -شش نفری کف خوابند که شیوا هم یکی از آنهاست و بر زمین می خوابد .قطعی آب هم همیشه در این بند وجود دارد وروزی دو سه ساعت آب دارند . از نظر بهداشتی هم شرایط مناسبی بر این بند حاکم نیست تا جایی که می گویند شپش در این بند شیوع پیدا کرده است .از نظر تغذیه هم که غذاهای این بند اصلا خوب نیست . میوه یا مواد مغذی هم در فروشگاه زندان به فروش نمی رسد مثلا شیوا تعریف می کرد که یک خربزه را ۲۶ نفر با یکدیگر قسمت کرده اند . فروشگاه زندان هم که جز کنسرو چیزی ندارد کنسرو هم که همه می دانند اصلا برای بدن مفید نیست .به همین دلیل نگران سلامت دخترم هستم هر چند او از همه چیز ابراز رضایت می کند .

پس وضعیت روحی دخترتان مساعد است ؟

بله شیوا دختر مقاومی است و هیچ وقت از چیزی گلایه نمی کند اما این بلاتکلیفی او همه ما را نگران و آشفته کرده است .

چه تقاضایی از مسولان پرونده شیوا دارید ؟

از همه مسولان قضایی به ویژه کارشناس پرونده او تقاضا دارم که پی گیر پرونده شیوا باشند تا او از این بلاتکلیفی در آید . شیوا به خاطر پرونده اولش ۲۰۰ میلیون وثیقه دارد که ما تاکنون به آن دست نزده ایم .امیدوارم با برگزاری دادگاه و با استناد به این وثیقه او هم مثل خیلی های دیگر که بلافاصله بعد از برگزاری دادگاه آزاد شده اند، آزاد شود یا به مرخصی بیاید

Zahra Rahnavard’s Warm & Heart Felt Letter To Two Voices of Freedom Sara and Leyla Tavasoli

Translator’s Note: I decided to translate this piece because it touched my heart. As an Iranian woman, I grew up in a family that was neither particularly religious, nor did it adhere to the traditions of Islam or any other religion for that matter. Yes, Zahra Rahnavard and I grew up with very different influences and probably have very different backgrounds, and yet, this brave and courageous Green women’s words resonate with me on so many levels. As different as we may seem on the outside, like many other Iranians we believe in human dignity. I am proud of Rahnavard’s tireless fight and steadfast stance when it comes to human rights, women’s rights and prisoner’s rights in Iran. Over the past year, she has never been afraid to speak her mind and to stand up for those who are voiceless, regardless of the pressures upon her by the oppressive and tyrannical government of Iran. Zahra Rahnavard is an Iranian lioness and though I’ve never met her in person, I am proud to have had the opportunity to get to know her a little better through translating some of her statements over the past year.

Thursday 22nd July 2010 – As per Kalame, Zahra Rahnavard, who had recently sent letters to Fatemeh Shams and Jila Bani Yaghoob (the wives of two brave prisoners Mohamad Reza Jalalipour and Bahman Ahmadi Amoui), has now also sent a warm and heart felt letter to two sisters, one of whom has been sentenced to six years prison and is married to the political prisoner Farid Taheri and another who personally witnessed the martyrdom of one of our citizens on Ashura last year in Tehran.

As per Kalame, the full content of Zahra Rahnavard’s letter to Sara and Leyla Tavasoli is as follows:

I have known you both for some time now. Your courage, innocence, purity, social activism, your sense of faith and morality have not gone unnoticed by me. Neither has your defense of justice, fight for freedom, human dignity and self esteem. All these characteristics are traits I have seen in both of you for years. I did not make your acquaintance through this Green movement, nor did I meet you on the blood filled day of Ashura.

I have known you for over thirty years, from your childhood days when our families met to recite the Quran and have political discussions; when you would both enter the room like delicate butterflies, sometimes even uttering a short Sura from the Quran in your dainty and childlike voices, welcoming all those present to your house, with your sweet offer of tea and sweets. Yes, I have known you for what seems like an eternity, from the days when you were immersed in the learning of the Quran and were beginning to spread your wings.

My loving Sara and Leyla, I have known you both from before your university days when you were both exemplary honor students. I don’t just know you through your mother who was a dear and cherished friend to all of us. I don’t know you just because you are related to your uncle, Dr. Abrahim Yazdi, who used to represent Imam Khomeini in the United States. I don’t even know you through your brave and courageous father, Mr. Tavasoli who was the first mayor of Tehran after the revolution, a mayor whose efforts and initiatives, not with standing the efforts of Mayors that succeeded him, are still present all over Tehran.

As we artists would say, I have not only observed you from afar, but also examined you up close.

My dear Sara and Leyla, you are present throughout this great nation of ours. Every breath taken by the Saras, Leylas, Shivas, Jilas, Mastanehs, the Shirine Ebadis, Mofidis, Mansouris, Baharehs, Parastoos, Samiyehs, Nargesses, the Mahboobe Karimis, the Mahdieh Golroos, the Atefeh Nabavis, Hengamehs and so many other countless, courageous women, symbolizes the thoughts and cries of protest throughout Iran’s glorious yet ancient history; the patience and perseverance of women who have sacrificed either a child or a husband in their quest for justice. And yet, despite the absence of their loved ones, either martyred or imprisoned, remain triumphant in this journey called life.

Yes, I have experienced both of you. I have stood by you and with you. We have experienced the same trials and tribulations and have common concerns for stability in Iran; a proud and glorious concern that has led to us coming together and knowing each other all too well.

My dear Sara and Leyla; you who have withstood so much, I feel your presence in the ancient Elamite [translator’s note: Elamite is an extinct official language of the Persian Empire from the sixth to fourth centuries BC.], in the inscriptions of those who lived with love in Hegmatan and Pars, in those beautiful cuneiform inscriptions; I see you in Iran’s breath taking nature and in the great glory and civilization of this land. I have experienced your essence over and over again, each time more vibrant and those memories will remain with me for ever.

Everyone is aware of your [Iranian women] blessed presence in the anti-colonial tobacco movement, in the fight for freedom during the Constitutional Revolution, during the nationalization of our country’s oil, our national independence movement, our freedom seeking Islamic Republic and Islamic revolution, and now in this Green movement, your proud presence that has witnessed our martyrs and served as a voice for freedom and human dignity.

My dear and proud Sara and Leyla, I am thankful to God that Iranian women were not cheated of their right to carry the burden of our civilization and thousands of years of history; a civilization and history so eloquently exemplified in you two sisters.

I request that the nation of Iran and in particular our courageous women ask the power mongers loudly and clearly: Where are the rights of Iranian women, rights that were nurtured through our values and faith? What have you done to the rights of the Saras, Leylas, Shivas, Baharehs, Mehdiyes, Jilas, Badris and Mahboobe’s? Why were they threatened, tortured and imprisoned rather than appreciated and befriended? Why did you not extend an olive branch to those forsaken rather than tarnish the glorious history of the great nation of Iran?

Zahra Rahnavard – Tehran

Source: Kaleme http://www.kaleme.com/1389/04/31/klm-26450

شاهد شهیدان و صدای آزادی انسان بوده اید

پنجشنبه, ۳۱ تیر, ۱۳۸۹

کلمه _گروه سیاسی :دکتر زهرا رهنورد پس از نامه هایی که برای فاطمه شمس و ژیلا بنی یعقوب ، همسر دو زندانی مطلوم اما شجاع و مقاوم (محمد رضا جلایی پور و بهمن احمدی امویی ) در هفته های اخیر نوشته است ،این بار به دو خواهر که یکی همسر یک زندانی سیاسی صبور (فرید طاهری) است و خودش نیز محکوم به شش سال حبس شده است و آن دیگری شاهد عینی شهادت یکی از شهروندان در عاشورای تهران بوده ،نامه ای پر مهر نوشته است

به گزارش کلمه،متن کامل نامه زهرا رهنورد به سارا و لیلا توسلی به این شرح است :

سارا و لیلای عزیز

شما را ،تازه نشناخته ام .شجاعت تان ،پاکی و خلوص تان ،حضور اجتماعی تان را ،ایمان و اخلاق تان را ،هیچ یک برای من ناشناس نیست .حق طلبی ،آزادی خواهی ،کرامت انسانی و عزت نفس تان ،نه! هیچ کدام برای من اطلاعات تازه ای را در باره شما مطرح نمی کند.شما را نه در جنبش سبز و نه درعاشورای خونین نشناخته ام

حتی ،شما را ،نه در دوستی های خانوادگی مان از سی و اندی سال پپیش ،که در جلسات قرآن و نهج البلاغه و تحلیل های سیاسی ،در خانه پدرتان و سایردوستان که همچون پروانه می چرخیدید و گاه با صدای ظریف و کودکانه ،سوره کوچکی را تلاوت می کردید و از حاضران با آب و چای و قند و شیرینی پذیرایی می کردید و قندانها را زودتر از همه از مجلس بیرون می بردید!و در گوشه ای مشغول چشیدن شیرینی قندها می شدید.نه حتی از آن زمان که در پرتو قرآن ،می بالیدید و اوج می گرفتید ، که شناخت من از شما به هزاران سال پیش می رسد.

سارا و لیلای مهربان ،شما را ،نه از آن وقت که به دانشگاه رفتید و جزو ممتازان دانشگاهی بودید ،شما را نه به واسطه مادرتان که دوست مهربان و فرهیخته همه ما بود ، شما را نه بواسطه دایی گرامی تان آقای دکتر ابراهیم یزدی ،که روزی روزگاری ،نماینده امام خمینی در امریکا بودند و شما را نه به واسطه پدر شجاع و مبتکرتان شجاع تان شناختم،مهندس توسلی را می گویم که به عنوان نخستین شهردار تهران پس از انقلاب که هنوز جای جای این شهر سرشار از یادگارهای خلاق و چاره ساز ایشان است و این سخن البته زحمات و ابتکارات شهرداران بعدی را نفی نمی کند.

و به قول ما اهالی هنر ،شما را نه از نمای دور ،بلکه از نمای نزدیک می شناسیم.

سارا و لیلای عزیز ،شما در سراسر ایران پرعظمت حضور دارید.هرلحظه نفس کشیدن ساراها و لیلاها ،شیواها ،ژیلاها ،مهساها ،شیرین عبادی ها ،مفیدی ها ،منصوری ها ،بهاره ها ، پرستوها ،سمیه ها ،نرگس ها ، محبوبه کرمی ها ، مهدیه گلروها ،عاطفه نبوی ها و هنگامه ها و دیگر زنان شجاع را ،هریک به شکلی و اندیشه ای و فریادی و اعتراضی و ابتکاری در شکوه ایران هزارساله می بینم ،در صبر و مقاومت زنانی که فرزند یا همسر را تقدیم راه حق کرده اند و در غیاب آنها که یا به شهادت رسیده اند یا اسیر زندانهای ستم هستند . سرفرازانه ،زندگی را به اوج می رسانند .

آری !من شما را تجربه کرده ام .کنار شما و با شما و با دغدغه های همیشگی ام برای سرفرازی و پایداری ایران و چه نگرانی شکوهمندی ،همه ما یکدیگر را می شناسیم .

سارا و لیلای مقاوم ،من ،شما را در ایلام باستان سراغ گرفته ام ،در هگمتانه و پارس و بیستون که عاشقانه زیسته اید ،در کتیبه هایی با خط زیبای میخی ،نام شما حک شده است ،در خطوط زیبای کوفی و نستعلیق ،در مسجدها ،حسینیه ها ،در طبیعت زیبای ایران ، قرائت شکوه دوران عظیم و تمدن این سرزمین ،بر پیشانی تابناک شما ،بارها و بارها تکرار و تجربه کرده ام و هربار ،تازه و تازه تر و پرطراوت تر ،آن را حفظ کرده ام.

کیست که نداند؟در جنبش ضد استعماری تنباکو ،در آزادی خواهی ها و قانون گرایی ها ی انقلاب مشروطه ،در ملی شدن فوران نفت ،در جنبش ملی و در استقلال ،آزادی و جمهوری اسلامی،انقلاب اسلامی ،شما چه حضور پر برکتی داشته اید و در جنبش سبز ،حضور بالنده تان شاهد شهیدان و صدای آزادی و کرامت انسان بوده است.

سارا و لیلای سرفراز،اگر بانوان ایران ،هزاران سال تاریخ و تمدن را در وجود خود چون کوله باری عظیم و پرانتظار ،حمل نکنند ،چه مغبون خواهند بود و خدا را شکر که چنین نیست و نمونه اش شما دو خواهر هستید.

من به ملت ایران ،به ویژه زنان شجاع ایران پیشنهاد می کنم که یک صدا به قدرت طلبان بگویید :آیا حق زنان ایرانی که پیوسته در دامن اخلاق و ایمان پرورش یافته اند ،حق ساراها و لیلاها ، شیواها و بهاره ها و مهدیه ها و ژیلاها و بدری ها و محبوبه ها زندان و مجازات و تهدید است یا تحبیب و تقدیر؟آیا شاخه زیتونی بر تارک ماه ،بهتر است یا تازیانه ای بر پیکر تاریخ پر عظمت ایران.

زهرا رهنورد -تهران

۳۰ تیرماه ۱۳۸۹

Zahra Rahnavard Visits Mansour Osanloo’s Family – دیدار زهرا رهنورد با خانواده اسانلو

Friday July 23rd, 2010 – According to Jaras, Zahra Rahnavard met with the family of Mansour Osanloo, imprisoned leading trade union activist and former head of the Syndicate of Workers of Tehran and Suburbs Bus Company. During her visit with the Osanloo family, Rahnavard expressed her deep sympathy to Osanloo’s wife, mother and other members of his family present, wishing Mr. Osanloo and his family patience and good heath as they continue to wait for his safe return home.

Rahnavard reiterated her conviction that circumstances change, that life has a tendency to evolve and in the end, those who have endured hardship yet have remained hopeful, strong and patient, will always overcome.

Rahnavard expressed harsh criticism regarding the recent inhumane and unlawful treatment of political and civic prisoners, expressing hope that an end will finally be put to this type of behavior as soon as possible.

During this visit, the Osanloo family described the pressure, difficulties and hardship that both Osanloo and his family members have had to endure during the past few years. Mansour Osanloo, the 51 year old head of the Syndicate of Workers in Tehran has been repeatedly arrested and violently accosted by security forces due to his civic activities. He was last arrested during the summer of 2007 and has been in prison since.

Osanloo, along with other political prisoners arrested after the rigged elections on June 12th, 2009 including Isa Saharkhiz, Ahmad Zeydabadi, Heshmatallah Tabarzadi, Mehdi Mahmoodian and Masoud Bastani is being held at Rajai Shahr prison in Karaj.

Source: Jaras http://www.rahesabz.net/story/20011/

دیدار زهرا رهنورد با خانواده اسانلو

جرس: زهرا رهنورد با خانواده منصور اسانلو، رییس سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران، دیدار کرد.

بر اساس گزارش رسیده به جرس در این دیدار زهرا رهنورد ضمن همدردی با همسر و مادر اسانلو و دیگر اعضای این فعال مدنی، برای آنان و زندانی دربندشان آرزوی صبر و سلامتی کرد.

رهنورد تاکید کرد که روز و روزگار، چنین نخواهد ماند و، سختی‌ها با پایداری و امید و صبوری، به فرجام خواهد رسید.

او همچنین با انتقاد شدید از برخوردهای غیرانسانی و غیرقانونی انجام شده با زندانیان سیاسی و خانواده‌هایشان در ماه‌های اخیر، ابراز امیدواری کرد که روند مزبور هرچه زودتر پایان پذیرد.

در این دیدار اعضای خانواده اسانلو به شرح مجموعه مشکلات و سختی‌ها و فشارهایی که در سال‌های اخیر متوجه این فعال مدنی و خانواده‌اش شده است، پرداختند.

منصور اسانلو رئیس 51 ساله‌ی سندیکای شرکت واحد در چند سال اخیر، بارها مورد بازداشت و برخوردهای خشن قرار گرفته است. وی در آخرین بازداشت خود، از تابستان 1386 تاکنون در حبس است.

اسانلو هم‌اینک همراه با جمعی دیگر از زندانیان سیاسی حوادث پس از انتخابات 22خرداد ازجمله عیسی سحرخیز، احمد زیدآبادی، حشمت‌الله طبرزدی، مهدی محمودیان و مسعود باستانی در زندان رجایی‌شهر کرج بسر می‌برد

Majid Tavakoli Finally Meets With His Family After 3 Months – ملاقات مجید توکلی با خانواده اش پس از سه ماه

Wednesday July 21st, 2010 – HRANA: Majid Tavakoli, well known Iranian student activist, was finally allowed to meet with his family after 3 months. In an interview with HRANA, Ali Tavakoli, Majid’s brother announced that on Monday July 19th, 2010, he was given permission to visit with his brother for only 10 minutes from behind a booth.

Ali Tavakoli described his brothers physical appearance better than before and confirmed that he was in excellent spirits given that he has been in prison for more than seven months. Due to the very long trip from Shiraz to Tehran, the 10 minute duration of the permitted visit, and the fact that both of his parents are in poor physical health, only Ali, Majid’s brother traveled from Shiraz for this particular visit.

Majid Tavakoli was sentenced to 8 1/2 years imprisonment and been in jail since December 7th, 2009. As a result of poor conditions in Evin’s ward 350 and Tavakoli’s pulmonary condition and abdominal bleeding, he was transferred a few weeks ago to the prison’s infirmary.

It is worth mentioning that Tavakoli’s lawyer and family continue to wait for an appeals court to be held in relation to his sentence.

Source: HRANA http://hra-news.org/1389-01-27-05-27-21/2875-1.html

هرانا؛ ملاقات مجید توکلی با خانواده اش پس از سه ماه
چهارشنبه 30 تیر 1389 ساعت 17:24 |

خبرگزاری هرانا – مجید توکلی، فعال سرشناس دانشجویی، پس از بیش از سه ماه موفق به ملاقات با خانواده ی خود شد.

علی توکلی در گفتگو با گزارشگر هرانا اعلام کرد که روز دوشنبه 28 تیرماه تنها 10 دقیقه توانست برادر خود را، آن هم به صورت کابینی، ببیند.

وی وضعیت جسمی مجید توکلی را بهتر از قبل توصیف کرد و روحیه ی وی را پس از تحمل بیش از هفت ماه زندان، عالی دانست.

به دلیل اینکه پدر و مادر این زندانی سیاسی در شرایط جسمی مساعدی نیستند و بایستی مسافت طولانی تهران تا شیراز تنها در 10 دقیقه طی کنند، تنها علی توکلی، توانسته با برادرش ملاقات کند.

مجید توکلی از 16 آذرماه سال گذشته تاکنون در زندان به سر می برد و با حکمی هشت و نیم ساله مواجه است.

وی چند هفته پیش به دلیل نارسایی ریوی و شرایط نامناسب بند امنیتی 350 زندان اوین(بند کارگری) دچار خونریزی و به بهداری منتقل شده بود.

گفتنی است خانواده و وکیل آقای توکلی کماکان منتظر برگزاری دادگاه تجدید نظر در رابطه با حکم صادره هستند

PART I – Isa Saharkhiz’s Moving Defense Behind The Closed Doors of The Islamic Republic’s Revolutionary Court

Translator’s Note: I am translating Isa Saharkhiz’s moving defense behind closed doors of the Revolutionary Court in parts as it is too long to translate in one piece. In Part I Mr. Saharkhiz provides an overview of the circumstances in which he was forcefully and illegally arrested on July 3rd 2009, going to great lengths to demonstrate how specific articles in the Islamic Republic’s Constitution, The Islamic Penal Code and The Universal Declaration of Human Rights were violated by the Judiciary and other individuals and entities within the Islamic Republic. Mr. Saharkhiz’s moving defense is a must read as it points to the gross violations of basic human rights and direct violation of Iran’s Constitution, making a strong case for why the opposition leaders have insisted at minimum on going back to the fundamentals of Iran’s Constitution, trampled upon by the ruling government over the past year.

Sunday July 18th 2010 -Isa Saharkhiz, journalist and former Director of Media Relations at the Ministry of Culture during President Khatami’s administration, attended his one and a half hour trial today that began at 11:00am, behind closed doors at branch #15 of the Islamic Revolutionary Court. As per media sources, Saharkhiz presented his defense not to the court but rather to the great nation of Iran. Saharkhiz who entered the court room in shackles and was only allowed to visit with his family for 5 minutes, expressed his grievance towards the Supreme Leader, the President and Mohseni Eje’i [Translator’s Note: Former Ministry of Intelligence in Iran from 2005 to July 2009, when he was abruptly dismissed and later in August 24, 2009 was appointed prosecutor general of the country by new judiciary chief Sadeq Larijani.] Saharkhiz also criticized all those who were aware of the truth, but chose to remain silent. He emphasized that even if these individuals were not involved directly in the atrocities, their silence was nevertheless against the law.

In his written statement, Saharkhiz reiterated that he had no plans to defend himself and requested that the written statement he had presented be published in his defense. Upon the court adjourning, after complaining Saharkhiz’s shackles were removed when he was being transferred back to prison.

Saharkhiz began his statement with words from the Shiite Prophet Ali, whom he referred to as a symbol of justice. Saharkhiz referenced a letter that Prophet Ali wrote to the ruler of Egypt at that time stating that any government that claims to be Islamic, particularly Shiite, must follow the example set by the Pophet Ali and his followers. If however, they choose another path, then one must doubt whether that government is Shiite and Islamic.

The content of Isa Saharkhiz’s moving statement of defense is as follows (Part I):

To the honorable heads of the court and members of the jury,

As I am sure you are aware, I Isa Saharkhiz, was arrested a year and two weeks ago, on July 3rd, 2009, as evidenced in my case file #11257/88/TD, in the town of Panjdastgah located in the village of Tirkadeh, in the city of Nour. Ministry of Intelligence officials from the Province of Mazandaran (most likely the city of Sari) under orders given by their superiors (including the Minister of Intelligence at the time, Hojjatol-Islam Gholam-Hossein Mohseni-Eje’i and his direct responsible and superior Mahmoud Ahmadinejad, whom as stipulated under the Constitution’s articles 133, 134, 136 and 137 is fully responsible for providing direction to and overseeing all members of the cabinet) proceeded without any provocation to beat me, leading to severe injuries including swelling and bruising on the sides of my torso and my wrists, an injury to the tendon in my left shoulder, fractures in my ribs and the dislocation of the bones from the cartilage in the lower part of my chest.

The head of the team from the Information Ministry at the time of my arrest even stated:
“If someone attempts to be obstinate or stubborn with regards to your arrest, even if it’s your own child, I will make sure they are punished accordingly.” This statement itself was revealing of his preconditioned judgment of my character based on the views of his superiors (possibly the Minister himself).

The severe torture, beatings and blows I endured at the hands of at least six officers is a gross violation of our country’s laws and in particular a violation of our Constitution and Islam’s penal code.

Article 38 of our Constitution states:”All forms of torture for the purpose of extracting confessions or acquiring information are forbidden. Compulsion of individuals to testify, confess, or take an oath is not permissible; and any testimony, confession, or oath obtained under duress is devoid of value and credence. Violation of this article is liable to punishment in accordance with the law.”

This matter has also been emphasized in the Islamic Penal Code, Article 578 that states:” All officers and employees of the judiciary and non judiciary branches of the government, if compelled to force a confession from a defendant through the use of physical harassment or any form of retaliation, in addition to monetary damages will be sentences to six months to three years imprisonment.”

You know better than I and the audience members here today that the Islamic Republic of Iran has made a commitment to International laws and regulations and in particular to the Universal Declaration of Human Rights. Article 5 of the Universal Declaration of Human Rights states: “No one shall be subjected to torture or to cruel, inhumane or degrading treatment or punishment.” Article 11 of this same international declaration states:”Everyone charged with a penal offense has the right to be presumed innocent until proven guilty according to the law in a public trial during which he/she has had all the guarantees necessary for his/her defense.”

After enduring such physical violence and being beaten by the officers, I informed them of the fact that my ribs had been broken, but they merely mocked me, refusing to transfer me to a hospital or medical facility. Even though I could have suffered internal bleeding, I was taken on a 400 kilometer car ride to the capital Tehran and transferred directly to Evin prison.

At Evin prison, when the initial medical examination was completed by the physician on duty, my injuries were registered as swelling and bruises to the left and right sections of my torso and wrists, including severe injuries to my rib cage. As a result of the medical examination and upon consulting with prison officials, the doctor ordered that I be transferred immediately to Ghamare Banihashem hospital that very night (located on the north side of the Northern highway, before Seyedkhandan bridge). At the same time, a number of agents were sent to the hospital and the 3rd floor was vacated in the event of my possible admittance.

Honorable audience members and members of the media,

My arrest under the circumstances described above and the offenses I was charged with (namely participating in demonstrations and encouraging people to demonstrate) took place even though I had never committed such crimes. The charges issued against me were either a form of conspiracy designed to build a case against me, or designed to specifically deal with the events that followed the presidential elections that took place on June 12th, 2009. Otherwise it would have not been necessary to issue such charges under the pretext that the acts committed were against the national security of the nation, when the offense committed was in fact a simple crime to inform. An act that in itself is against articles 37 & 39 of our Constitution.

Article 37 of our Constitution is related to the presumption of innocence and states: “Innocence is to be presumed, and no one is to be held guilty of a charge unless his or her guilt has been established by a competent court.”

The fact that as part of the indictment presented to the court, the first charge was dismissed and replaced with two additional charges (insulting state leaders and propaganda against the regime) speaks to the authenticity of my claims. The question we are faced with therefore is why a defendant charged with being a member of the press, with court documents and evidence that demonstrate (assuming even that the charges are proven) that he has been accused of being a journalist, putting pen to paper and writing publications, is also referred to as a defendant colluding against the national security of the nation? Based on the charges issued by the Ministry of Justice, how do you justify keeping me in jail for 380 days in section 209 and 350 at Evin prison and the Rajai Shar prison and Fardis prison reserved for hardcore criminals? In addition, not only did they refused to release me from jail on bail while I awaited my court date but also deprived me of the minimum rights that should be afforded to any prisoners of conscience, including depriving me of the right to a temporary leave of absence from prison.

Honorable Head of the Court and Jury Members,

As I explained earlier, as a well known journalist, even though I had committed no crime, I was physically tortured, beaten and transferred to Evin’s ward 209. As a result of my dire physical condition, I was subsequently taken to a hospital at 10:30 pm on July 3rd, 2009. Upon taking two X-rays from different angles and being examined by three doctors (this included the physician who was on duty at the prison that night and two additional specialists called to report to duty on an emergency basis), I was unfortunately still not admitted to the hospital, but my claim that I had fractured my rib cage and bones in my chest were nevertheless confirmed explicitly. The medical examination however concluded that the puncturing of my lungs and left kidney by a bone and potential internal bleeding was negative.

At 1:30am on Saturday July 4th, 2009 I was taken back to solitary confinement cell #31 at Evin’s ward 209. At the time I had been prescribed a variety of pain killers (pills, capsules, ointments and suppositories) in order to alleviate my pain. From the very beginning I emphasized that I should be examined by the Judiciary’s forensic doctor, so that the necessary legal procedures could be initiated. Unfortunately, the Ministry of Intelligence officials and those in charge of my case file did not provide me with this opportunity and even refused to follow the processes that would have afforded me the necessary medical treatment. Said differently, those in charge of my case file went out of their way to inflict pain upon me and their behavior resulted in the fact that I experience constant pain from my injuries and fractures day and night. As you can see today, the fractures are visible on my skin and at night when I sleep I feel as though a needle is spiked through my body, a pain and suffering that I will have to endure for the rest of my life.

The question we face today is why when my friends and I, as citizens of this country, complain to the authorities, in particular to the Head of the Judiciary, the former head of the Intelligence Ministry and the Attorney General, years go by and our complaints are not addressed by the courts, but when the order for the arrest of the likes of me is issued, my arrest and imprisonment takes place in the span of one day, and at one of the most remote locations in our country? Moreover, despite the fact that approximately one year had passed since the case was filed and the last interrogations took place and despite the fact that 8 months had passed since the last investigations by the prosecutor, the court did not hear this case, in order to at least afford me, the defendant whose crimes had not been proven, a few months less imprisonment than the minimum amount defined under the law.

Honorable Head of the Court,

Does article 34 of our Constitution not state that: “It is the indisputable right of every citizen to seek justice by recourse to competent courts. All citizens have right of access to such courts, and no one can be barred from courts to which he has a legal right of recourse.”?

Why is it then that as a result of the injuries inflicted upon me by Mr. Gholam-Hossein Mohseni-Eje’i, and based on the evidence presented by the forensic doctor, when I approached the officials at the Judiciary (regarding the incident in which he through a heavy object at me and bit my ear) and even though 5 years have passed since I filed my complaint, evidence was presented and the case file was completed, the case never went to court and the accused [Gholam-Hossein Mohseni-Eje’i] was never arrested? But when he files a complaint against me, I am tortured and beaten so shamelessly and arrested and imprisoned for an unlimited period as a prisoner of conscience? Is this not the sign of preferential treatment in Iran’s Judiciary System? Is this what we refer to as respect for the law, justice and the Islamic Judiciary System?

Distinguished Members of the Jury and Head of the Court,

On page 17 of my case file and regulatory proceedings dated July 3rd, 2009 (the date of my arrest) by the Nour Prosecutor’s Office, the Judiciary has charged me with the following:

Based on court order for your arrest by the Intelligence Ministry, and the Revolutionary Court’s 3rd Security Branch, you have been accused of “Participating in demonstrations with the intent to create chaos, the intent to harm the regime and the security of the nation.” How do you respond?

Response: “I do not accept this charge. I did not participate in any gathering or demonstration and do not intend to do so in the future. Even in cases where there was a possibility of conflict between the people and the president, due to the official authority I was given by Mr. Karroubi’s headquarters, and acting as a non official spokesperson for Mr. Mousavi’s campaign, I gave an interview with Al-Alam (the IRIB’s Arabic TV & Radio Network) in which I announced that the previously announced gathering on Vali Asr Square for June 31st had been canceled, requesting that people do not gather in order that clashes be avoided.”

Page 115 to 120 of my case file are dedicated to the interrogations that took place on July 8th and July 10th, 2009 (approximately one week after my arrest) and include the following question I was posed during interrogation “With regards to the charge of encouraging people to participate in demonstrations, please provide any information you deem necessary to shed light to this matter.” My response to this question was as follows: “As I indicated to the Judge presiding over the court in Nour, I Isa Saharkhiz, did not participate in any of the people’s peaceful demonstrations. In addition, with my reformist position, I have always sought to encourage people to move towards democracy, the expansion of Human Rights rather than revolting and creating chaos. With regards to the recent events that started on June 12th, 2009 and the protests that followed by a nation that was pursuing the full realization of their lost rights, all my efforts focused on encouraging gatherings that were based on slogans of Allah O Akbar (God is great), silent gatherings carrying Green symbols, and presenting flowers to armed individuals behaving in an inhumane manner, so that God willing we could put an end to this type of behavior.”

Question: “Isn’t referring to the election results as a coup, inviting people to demonstrate and creating chaos?”

Answer: “Coup d’états is a legal and political term. It is based on certain assumptions and can have both desirable and undesirable consequences. The fact that I referred to the election results as a coup, like many other prominent people in our nations (such as Seyed Mohammad Khatami) does not change the nature of the elections. The Islamic Republic’s Constitution that came about as a result of a revolution that I too had the honor to participate in, contains a number of principles including the people’s right to gather and demonstrate. Article 27 of our Constitution referring to freedom of assembly states: “Public gatherings and marches may be freely held, provided arms are not carried and that they are not detrimental to the fundamental principles of Islam.” Naturally, protesting and creating chaos are two different things. In reality, chaos is created by those who stand in the way of, or create circumstances under which the basic rights of a nation and its citizens have been trampled upon, depriving them of legal gatherings and protests. If anything, it is these individuals who should be charged and taken to court.”

Honorable Head of the Court, Members of the Jury and all those present,

Taking into consideration the evidence presented above and in my statement of defense isn’t my illegal incarceration in various prisons against Article 32 of our Constitution? Let us assume for one moment that the authorities at the Ministry of Intelligence and the interrogators at the Revolutionary Court’s 3rd Security Branch in Tehran were wrong in assuming that there was a conspiracy theory and their accusations that I participated in demonstrations and encouraged people to participate a well were false. After hearing my defense and in the absence of any evidence to the contrary, when it became clear to them that the charges were invalid and as such they were dropped, should they not have closed my file and released me from prison and removed any punishment in order to not violate the laws as defined in the Constitution? Was my incarceration for over a year not in violation of Article 32 of our Constitution? They claimed that I had committed a crime against the national security of our nation, in order to make sure that I would be deprived of any leave of absence from prison. As a result, I was unable to even attend to the construction of my mother’s charitable organization, in honor of my martyred brother Saeed Saharkhiz, depriving dozens of orphaned infants of free services. We will never know how many lives would have been saved had we have been able to provide access to this charity and its free services.

The same Article of the Constitution (Article 32) emphasizes: “…. a preliminary trial should be completed as swiftly as possible.” Assuming that the initial charges had not been dropped, does keeping someone incarcerated for 380 days translate into a “swift completion of a preliminary trial” and adhering to the law in the Islamic Republic’s Judiciary System? Who is responsible for the violation of this Article? Which person, what post and which entities should be punished based on the principles of this Article? Is the branch that is under the direct leadership of the Supreme Leader Ayatollah Khamenei, whose head is directly appointed by the Supreme Leader in violation of the law? Or has the Supreme Leader of the Islamic Republic failed to meet his obligations effectively under paragraph 2 of Article 110 of the Constitution, in other words: “Supervision over the proper execution of the general policies of the system.”?

In that case is he [the Supreme Leader] not subject to the 111th Article in the Constitution that insists: “Whenever the Leader becomes incapable of fulfilling his constitutional duties, or loses one of the qualifications mentioned in Articles 5 and 109, or it becomes known that he did not possess some of the qualifications initially, he will be dismissed…”?

No matter what, the question of who has been in violation of the 32nd Article of our Constitution and the specific punishment of such violation must be addressed.

Sources: Introduction Khodnevis – http://bit.ly/91Fv10
Content of Saharkhiz Defense Kaleme: http://www.kaleme.com/1389/04/27/klm-26091

جلسه محاکمه عیسی سحرخیر، امروز در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به طور غیرعلنی برگزار شد. به گزارش منابع خودنویس، سحرخیز متن دفاعیه خود را نه به دادگاه که به مردم ایران تقدیم کرده است. سحرخیزرا که با «پابند» به دادگاه آورده بودند، در دادگاه اعلام کرده که از مقام رهبری و رئیس جمهوری و محسنی اژه‌ای شکایت می‌کند. از عاملین و آمرین شکایت می‌کند، از کسانی که مطلع بوده‌اند ولی سکوت کرده‌اند.

عیسی سحرخیز، روزنامه‌نگار و مدیرکل اسبق مطبوعات داخلی وزارت ارشاد امروز در جلسه‌ای غیرعلنی محاکمه شد. این جلسه غیر علنی در ساعت ۱۱ صبح در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به مدت یک ساعت و نیم ساعت برگزار شد. سحرخیز را با «پابند» به دادگاه بردند و فقط به مدت ۵ دقيقه با خانواده‌اش دیدار کرد. سحرخیز در متني كه به دست ما رسیده است تاکید کرده كه از خود دفاعي ندارد و اين متن بايد در اول دفاعيه‌اش انتشار يابد . پس از برگزاری دادگاه نیز به بستن پابند اعتراض كرد كه او را بدون پابند به زندان منتقل کردند.

ریاست محترم دادگاه، اعضای هیأت منصفه

حتما” استحضار دارید که اینجانب، عیسی سحرخیز را درست یک‌سال و دوهفته پیش در تاریخ ۱۲/۴/۸۸ به شواهد مندرجات پرونده « ۸۸/۱۱۲۵۷/ط د » در شهرک پنج‌دستگاه روستای تیرکده شهرستان نور دستگیر کردند. مأموران وزارت اطلاعات استان مازندران (به احتمال زیاد شهرستان ساری) در روز واقعه در شرایطی که احتمالا” از مسئولان مافوق خود (از جمله وزیر وقت اطلاعات، حجت‌الاسلام غلامحسین محسنی اژه‌ای، و محمود احمدی‌نژاد، مسئول مستقیم ایشان که به تبع مقام و مطابق تصریح قانون اساسی، ازجمله اصول ۱۳۳، ۱۳۴، ۱۳۶و ۱۳۷، مسئولیت کلیه‌ی دستورها و نظارت بر اقدامات اعضای کابینه را به‌عهده دارد) دستور داشتند، بدون دلیل به ضرب و جرح اینجانب پرداختند که پیامد آن وارد‌ آمدن صدمات شدید منتهی به ورم و کبودی در پهلو‌ها، مچ‌های دست و صدمه تاندون شانه چپ، به‌ویژه شکستگی دنده و جدا شدن استخوان‌های بخش پایین سمت چپ قفسه سینه از ناحیه‌ی غضروف بخش اصلی بوده است.

سرتیم وزارت اطلاعات در زمان دستگیری این بحث را مطرح می‌کرد که اگر کسی بخواهد برای من «کله‌شقی» کند حتی اگر فرزندم باشد، من حال او را ‌جا می‌آورم. این سخن، خود بیانگر شناخت قبلی وی از من براساس معرفی شخصیت‌ام از سوی مقام‌های مافوق (و احتمالا” وزیر مربوطه) است.

اعمال شکنجه و وارد کردن ضربات سنگین مشت و لگد توسط دست‌کم ۶ مامور ، نقض صریح و آشکار قوانین داخلی کشور، به‌ویژه قانون اساسی و قانون مجازات اسلامی است.

اصل سی وهشتم قانون اساسی تصریح می‌کند: «هرگونه شکنجه برای گرفتن اقرار و یا کسب اطلاع ممنوع است. اجبار شخص به شهادت، اقرار یا سوگند مجاز نیست و چنین شهادت، اقرار یا سوگندی فاقد اعتبار و ارزش است. متخلف از این اصل می‌بایست طبق قانون مجازات می‌شود.»

موضوعی که در اصل ۵۷۸ قانون مجازات اسلا‌می ‌نیز ‌مورد تاکید قرار گرفته است: « هریک از مستخدمین و مامور قضایی یا غیرقضایی دولتی برای این‌که متهمی ‌را مجبور به اقرار کند او را اذیت و آزار بدنی نماید علاوه بر قصاص یا پرداخت دیه، حسب مورد حبس از شش ماه تا سه سال محکوم ‌می‌گردد.»

احتمالا” بیش از من و بهتر از من و حضار می‌دانید که جمهوری اسلا‌می ‌‌ایران نسبت به قوانین و مقررات بین‌المللی (از جمله اعلامیه جهانی حقوق بشر) متعهد شده است. در ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق نیز بشر ‌آمده است: «هیچ‌کس را نباید مورد ظلم و شکنجه و رفتار یا کیفری غیرانسانی و یا تحقیرآمیز قرار داد.» و در ماده ۱۱ این میثاق بین‌المللی تاکید شده است: «هرکس که به ارتکاب جر‌می ‌متهم می‌شود این حق را دارد که بی‌گناه فرض شود تا زمانی که جرم او بر اساس قانون در یک دادگاه علنی که درآن تما‌می ‌ضمانت‌های لازم برای دفاع او وجود داشته باشد ثابت شود.»

طرفه آن‌که وقتی اینجانب مورد بدرفتاری و خشونت جسمی ‌‌و ضرب و جرح قرار گرفتم و به مأموران اعلام کردم که دنده‌هایم شکسته است، آنها موضوع را به شوخی برگزار کردند و حاضر نشدند مرا به بیمارستان و مراکز پزشکی منتقل کنند، و حتی با چنان وضعی _که می‌توانست خونریزی داخلی به همراه داشته باشد و خطر جانی برایم ببار بیاورد_ فاصله ی حدود ۴۰۰ کیلومتری تا تهران را با سواری دولتی طی کرده و مرا به زندان اوین در پایتخت منتقل کردند.

در زندان اوین، وقتی معاینات پزشکی اولیه به‌عمل آمد، پزشک کشیک ضمن ثبت موارد مورد اصابت مشت و لگد که دچار کبودی، خون مردگی، تورم و… شده بود (پهلوهای چپ و راست، مچ‌های دست و…) صدمات وارده به قفسه سینه را وخیم تشخیص داد و پس از مشورت با مقام‌های مسئول دستور اعزام فوری مرا در همان شب به بیمارستان قمر بنی‌هاشم (واقع در ضلع شمالی بزرگراه رسالت، نرسیده به پل سیدخندان) صادر کرد. همزمان طبقه سوم بیمارستان را نیز برای اسکان احتمالی من خالی کرده و مأموران محافظ متعددی را به محل اعزام نمودند.

حضار محترم، اصحاب مطبوعات و رسانه

دستگیری اینجانب به شیوه‌ی پیش گفته، آن‌هم با اتهام‌امنیتی (شرکت در اغتشاش و تشویق مردم به اغتشاش) در شرایطی متحقق شد که اصولا چنین جر‌می ‌از جانب من سرنزده بود و نسبت دادن چنین اتهامی ‌صرفا” یک نوع پرونده‌سازی براساس تئوری توطئه بود و یا با اهداف خاص برای مقابله با پیامدهای انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ صورت گرفت. در غیر این‌صورت اصولا” ضرورتی به وارد کردن چنین اتهاماتی واهی و ‌امنیتی جلوه دادن یک اتهام مطبوعاتی ساده وجود نداشته است؛‌ امری که خود خلاف تصریحات اصول ۳۷ و ۳۹ قانون اساسی است.

در اصل ۳۷ میثاق ملی تاکید شده است: «اصل برائت است و هیچ کس از نظر قانون مجرم شناخته نمی‌شود، مگر این‌که جرم او در دادگاه صالح ثابت گردد.»

و در اصل ۳۹‌ قانون اساسی آمده است: «هتک حرمت و حیثیت کسی که به حکم قانون دستگیر، بازداشت، یا زندانی یا تبعید شده، به‌هر صورت که باشد ممنوع و موجب مجازات است.»

کیفرخواست ارائه شده به دادگاه و حذف اتهام اولیه و جایگزین کردن دو اتهام جدید بدون ارتباط (توهین به مقام رهبری و تبلیغ علیه نظام) خود مبین صحت ادعاهای اینجانب است. اکنون این سئوال مطرح است که چگونه یک متهم مطبوعاتی را که مدارک و مستندات دادگاه نشان می‌دهد _حتی با فرض اثبات اتهام_ متهم روزنامه‌نگار، و آلت جرم قلم، مطبوعات و رسانه است، مجرم‌ امنیتی معرفی کرده و ۳۸۰ روز او را با حکم خاص وزارت اطلاعات بازداشت نموده و در بازداشتگاه ۲۰۹ و بند ۳۵۰ اوین و زندان‌های جنایی رجایی‌شهر و فردیس کرج نگاه داشته‌اند؛ و نه تنها در این مدت و تا زمان برگزاری دادگاه، مرا با کفالت و وثیقه آزاد نکرده‌اند، بلکه از کمترین حقوق اولیه‌ی یک زندانی عقیدتی یا زندانی وجدان، به‌معنای عام (از جمله استفاده از مرخصی) نیز محروم ساخته‌اند.

ریاست محترم دادگاه، اعضای ارجمند هیأت منصفه

خدمت شما عرض می‌کردم که مرا به‌عنوان یک روزنامه‌نگار شناخته شده، در شرایطی که هیچ‌گونه جرم ‌امنیتی انجام نداده بودم و پس از آن که مورد شکنجه جسمی ‌‌و ضرب و جرح قرار گرفتم به بازداشتگاه ۲۰۹ اوین انتقال دادند؛ سپس در شرایط اورژانس، و در ساعت ۱۰:۳۰ شب جمعه ۱۲/۴/۸۸ به بیمارستانی که ذکر آن رفت فرستاده شدم. گرفتن دو عکس مختلف از زوایای گوناگون و ویزیت سه پزشک (از جمله پزشک کشیک شب بیمارستان و دو پزشک متخصص که به‌صورت اضطراری به بیمارستان فراخوانده شدند) اگرچه خوشبختانه موجب بستری‌شدن‌ام نگردید، ‌اما به‌صورت صریح، ادعای مرا دال برشکستگی استخوان دنده و قفسه سینه تأیید کرد. هرچند که موضوع وارد شدن استخوان به ریه، کلیه چپ و نیز خونریزی داخلی منتفی اعلام شد.

در ساعت ۱:۳۰ بامداد روز شنبه ۱۳/۴/۸۸ به بازداشتگاه ۲۰۹، سلول انفرادی شماره ۳۱ بازگردانده شدم. این در شرایطی بود که انواع و اقسام داروهای مسکن (از قرص و کپسول و پماد و شیاف) برای تخفیف درد تجویز شده بود. من از همان زمان تاکید داشتم که باید به پزشکی قانونی _که زیر نظر مستقیم قوه قضاییه است_ اعزام شوم تا اقدام‌های قانونی لازم به‌عمل‌ آید. متاسفانه مأموران وزارت اطلاعات و کارشناسان پرونده چنین‌ امکانی را فراهم نکردند و نیز اجازه ندادند که روند لازم برای درمان و معالجه‌ی من به‌طور کامل متحقق شود. به بیان دیگر، آقایان مسئول پرونده موجبات صدمه دیدن اساسی و معیوب شدن من را فراهم آوردند؛ به‌گونه‌ای که محل آسیب و ضرب‌دیدگی و شکستگی، موجب درد و الم شبانه‌روز شده است. همان‌گونه که مشاهده می‌کنید جای شکستگی از روی پوست بدن هم معلوم است، اکنون من شب‌ها به‌گونه‌ای دراز می‌کشم و می‌خوابم که گویا یک «میخ طویله» در بدنم فرو کرده‌اند؛ زجر و شکنجه‌ای که تا آخر عمر با من خواهد بود.

حال لازم است این پرسش مطرح گردد که چگونه است وقتی من و دوستانم به‌عنوان یک شهروند از مقام‌های مسئول ازجمله معاون و رییس قوه قضاییه، وزیر اطلاعات سابق و دادستان کل کشور شکایت می‌کنیم، سال‌ها می‌گذرد و پرونده در دادگاه مطرح نمی‌شود، ‌اما وقتی دستور بازداشت ‌امثال من صادر می‌شود، طی یک‌روز در دورافتاده‌ترین نقاط کشور، دستگیری و بازداشت ما محقق می‌گردد؟! افزون بر این، با وجود سپری شدن حدود یک‌سال از شکل‌گیری پرونده و آخرین بازجویی‌ها، و نیز علی‌رغم گذشت هشت ماه از آخرین زمان بازپرسی در دادسرا، دادگاهی برگزار نمی‌شود تا متهم بدون اثبات جرم از محکمه‌ی صالحه، حتی چند ماه بیش از حداقل میزان مجازات قانونی، در زندان باشد.

ریاست محترم دادگاه

مگر نه اینست که در اصل سی و چهارم قانون اساسی تصریح شده است: «دادخواهی حق مسلم هر فرد است و هرکسی می‌تواند به منظور دادخواهی به دادگاه‌های صالح رجوع نماید. همه افراد حق دارند این‌گونه دادگاه‌ها را در دسترس داشته باشند و هیچ‌کس را نمی‌توان از دادگاهی که به موجب قانون حق مراجعه به آن را دارد منع کرد.»

حال چگونه است که من وقتی بابت جراحات و آسیب‌های وارده توسط توسط آقای غلامحسین محسنی اژه‌ای _براساس مستندات پزشکی قانونی_ به مراجع قضایی مراجعه می‌کنم (جراحات وارده بر اثر پرتاب قندان و گاز گرفتن!) با گذشت بیش از پنج سال از زمان شکایت و ارائه مدرک و تکمیل پرونده، دادگاهی برگزار نمی‌شود و متهم بازداشت نمی‌گردد، ‌اما وقتی ایشان از من شکایت می‌کند با چنین فضاحتی و اعمال شکنجه و ضرب و شتم، بنده را بعنوان یک زندان عقیدتی و وجدان دستگیر و به‌صورت نامحدود بازداشت و زندانی می‌کنند. آیا این نشانه‌ی سیاست یک بام و یک هوا در قوه قضاییه ایران نیست؟ آیا این شاخص رعایت عدل و قانون در دستگاه قضایی جمهوری اسلا‌می ‌است؟

اعضای محترم هیأت منصفه، ریاست محترم دادگاه

براساس مندرجات صفحه ۱۷ پرونده در خصوص صورت‌جلسه‌ی تنظیمی ‌به تاریخ ۱۲/۴/۸۸ (روز بازداشت) در دادسرای نور، مرجع قضایی چنین به من تفهیم اتهام کرده است:

(برابر گزارش ضابطین ـ اداره اطلاعات ـ و دستور دستگیری از شعبه سوم بازپرسی‌ امنیت دادسرای انقلاب تهران) متهم به شرکت در آشوب و اغتشاش به‌قصد برهم زدن ‌امنیت و نظام؛ دفاعی دارید بیان کنید.

جواب: «قبول ندارم، در هیچ تظاهرات و تجمعی شرکت نکردم و نخواهم کرد. حتی در مواردی که احتمال برخورد بین مردم و ریاست‌جمهوری وجود داشته به‌دلیل مسئولیت مستقیمی که از طرف ستاد آقای کروبی داشتم و غیرمستقیم که از طرف (میرحسین) موسوی داشتم، آنجا مصاحبه کردم در العالم ( شبکه عربی صدا و سیما ) و خواهش کردم که اعلام کنیم برنامه‌ی تجمع در میدان ولی عصر در تاریخ ۳۱ خرداد به‌هم خورده، و گفتم تجمع نکنید تا بین مردم برخورد ایجاد نشود.»

در صفحات ۱۱۵ الی ۱۲۰ پرونده که اختصاص به بازجویی از اینجانب در تاریخ‌های ۱۸/۴/۸۸ و ۲۰/۴/۸۸ (حدود یک‌ هفته پس از دستگیری) دارد نیز در خصوص اتهام «تشویق مردم برای شرکت در اغتشاشات هر مطلبی که در نظر دارید و هرگونه که خودتان تمایل دارید پاسخ مکتوب ارائه نمایید»، چنین پاسخ داده شده است: «همان‌گونه که در برابر قاضی دادگاه نور نوشته و تاکید کردم: من، عیسی سحرخیز در هیچ اغتشاش و حتی اعتراض مسالمت‌آمیز مردم برای یک لحظه شرکت نکردم. دوم این که طی سال‌های گذشته موضع اصلاح‌طلبی من این بوده که حرکت مردم به سمت دموکراسی و بسط حقوق بشر، به‌سمت انقلاب و اغتشاش نرود. در این موارد اخیر که از ۲۲ خرداد ۸۸ نیز شروع شده است تمام تلاش من این بوده است که اگر اعتراضی برای استیفای حقوق از دست رفته‌ی (ملت) می‌شود در چارچوب گفتن شعارهای چون الله اکبر یا ایستادن در کنار خیابان‌ها با نماد سبز در سکوت یا از طریق روزه‌ی سکوت باشد و گل گذاردن در اسلحه افراد مسلح که به شیوه‌ی غیرانسانی با مردم برخورد می‌کردند؛ و خدا کند دیگر از این روش‌های خود دست بردارند.»

س: «آیا کودتا خواندن نتیجه‌ی انتخابات، دعوت از مردم به اعتراض به آن و ایجاد اغتشاش نیست؟»

ج: «کودتا یک ترم حقوقی و سیاسی است و براساس فرضیاتی قراردارد و پیامد های خواسته و ناخواسته دربرخواهد داشت. کودتا خواندن یا نوشتن من همانند بسیاری دیگر از بزرگان (چون سیدمحمد خاتمی) ‌در هویت و ماهیت آن (انتخابات) تغییری ایجاد نمی‌کند. قانون اساسی جمهوری اسلا‌می ‌‌که من نیز افتخار آن را دارم که در انقلابی شرکت داشتم که برآمده از آن است، اصولی دارد که در آن به مردم حق اعتراض و تجمع و راهپیمایی اعطا شده است ]اصل ۲۷ تاکید می‌کند: تشکیل اجتماعات و راه پیمایی ها، بدون حمل سلاح، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است. [ و طبیعی است اعتراض و اغتشاش در مقوله‌ی متفاوت هستند. در عمل، کسانی در کشور اغتشاش می‌کنند یا زمینه‌ی آن را فراهم می‌سازند که جلوی حقوق اساسی (ملت) و حقوق شهروندی مردم را می‌گیرند و به آنان اجازه‌ی اعتراض قانونی نمی‌دهند؛ اگر بنا بر محاکمه باشد باید اینان را محاکمه و مجازات کرد.»

ریاست محترم دادگاه، اعضای هیأت منصفه،حضار محترم

با توجه به موارد فوق آیا نگاهداری غیرقانونی من در زندان‌ها و بازداشتگاه‌های مختلف پس از این اظهارات و دفاعیات مستدل و مشخص، نقض اصل سی ‌و دوم قانون اساسی نیست. به فرض آن که ضابطان وزارت اطلاعات یا بازپرس شعبه سوم ‌امنیت تهران به اشتباه و براساس تئوری توطئه تصور کرده باشند که من در اغتشاشات شرکت داشته و مردم را به اشتباه به شرکت در اغتشاش تشویق کرده‌ام، وقتی چنین دفاعیاتی را شنیدند، مدرکی به‌دست نیاوردند و‌ امر به آنان محرز شد که اتهام وارده بی‌دلیل است و آن را حذف کردند، نباید موجبات آزادی‌ام را فراهم آورند و پرونده را مختومه اعلام کنند تا متخلف از قانون اساسی شناخته نشوند و مستوجب مجازات نباشند؟ آیا زندانی کردن بیش از یک‌سال من رعایت اصل سی و دوم قانون اساسی است؟ و اصولا” جرم من ‌امنیتی است که حتی اجازه مرخصی به من نداده‌اند که دست‌کم بتوانم به وصیت مادرم در خصوص احداث درمانگاه خیریه برای برادر شهیدم، سعید سحرخیز اقدام کنم تا ده‌ها دختر شیرخوار یتیم طی یک‌سال گذشته از خدمات رایگان محروم نمانند. معلوم نیست چند نفر از آنان اگر به این خدمات و محلی برای نگهداری دسترسی داشتند جان خود را به جان آفرین تقدیم نمی‌کردند با دچار صدمات و ضایعات ناخواسته نمی‌شدند…

در همین اصل از قانون اساسی (اصل ۳۲) تاکید شده است: «…که مقدمات محاکمه، در اسرع وقت فراهم گردد.» با فرض عدم حذف اتهام اولیه، آیا ۳۸۰ روز بازداشت، در قوه قضاییه جمهوری اسلا‌می‌ به‌‌معنای «اسرع وقت» و رعایت عدالت و قانون است؟ «متخلف از اجرای اصل سی و دوم» (مطابق تصریح این اصل) کیست؟ چه کسی، چه مقا‌می ‌‌و چه نهادی براساس این اصل باید مجازات شود؟ آیا قوه‌ای که زیر نظر مستقیم مقام رهبری است و ریاست آن توسط آیت‌الله خامنه‌ای منصوب شده و می‌شود، تخلف کرده و یا رهبری جمهوری اسلا‌می ‌نتوانسته است وظایف قانونی خود را که در بند دوم از اصل یک‌صد و دهم قانون اساسی مورد تاکید قرار گرفته، یعنی «نظارت برحسن اجرای سیاست‌های کلی نظام»، به‌درستی و دقت انجام دهد؟

در این صورت آیا ایشان مشمول اصل یک‌صد و یازدهم قانون اساسی شده است که تاکید دارد:«هرگاه رهبر از انجام وظایف قانونی خود ناتوان شود و یا… از مقام خود برکنار خواهد شد»؟

به‌هرحال باید مشخص شود که خطاب قانون‌گزار در خصوص مجازات متخلف از اصل سی و دوم کیست؟

Mehdi Karroubi to Osanloo Family – “I Stand Before Your Family, Ashamed & Embarassed…”

July 18th, 2010 – According to Saham News, yesterday, July 17th, Mehdi Karroubi visited the house of Mansour Osanloo, imprisoned labor activist and meeting with all his family members. Mansour Osanloo’s mother warmly welcomed Karroubi to the Osanloo home and thanked him for continuing to take the side of justice and for standing with the people of Iran.

During Karroubi’s visit, Osanloo’s mother talked to him about the recent attack on Onsanloo’s daughter-in-law Zoya Samadi and the pressure and pain inflicted upon her. Mrs. Osanloo expressed deep regret regarding the manner in which security forces had accosted Zoya Samadi and said: “They [security forces] unfortunately abducted Zoya on June 23rd, 2010 and took her to an undisclosed location where she was severely beaten by a number of security agents. The relentless beatings led to bruises on many parts of her body. After they were done, late at night, she was thrown out of a car and left under the Sanandaj bridge.” Mrs. Osanloo added: “The severity of the beatings she endured caused her to have a miscarriage.”

Upon hearing of the heart breaking account of Zoya Samadi’s ordeal, Mehdi Karroubi expressed deep regret and sorrow regarding this unjust incident and hoped for the prompt return of Mr. Osanloo to his family’s arms. While recalling his own struggle during the Shah’s era Karroubi said: “At that time, when we first started our resistance and joined the Imam’s movement, our revolution was built upon the foundation that no one should be oppressed or treated unfairly and unjustly. The barbaric manner in which individuals and their families are currently being treated by this regime, the injustice our nation has had to endure, did not even exist during the Shah’s corrupt regime. As a member of this system of governance [regime], I stand before your family ashamed and embarrassed. However, this type of behavior is neither Islamic nor would it be tolerated by the Imam.”

Mr. Karroubi expressed hope that many political prisoners would return to their loved ones on the eve of the holy month of Ramadan.

In conclusion while expressing his condolences to the people of Sistan and Baluchistan, Karroubi said: “The fact that such events occur in our country is disconcerting and shameful. I would like to express my sincere condolences to the people of this province. I am hopeful that those who were responsible for this event will be apprehended and brought to justice immediately.”

It is worth mentioning that Mansour Osanloo, a founding member and one of the leaders of the Syndicate of Workers of Tehran and Suburbs Bus Company and a leading trade union activist, has been arrested on numerous occasions because of his continued fight for labor rights and is currently detained at Evin prison where he is serving the last year of a 5 year prison sentence.

Source: Saham News http://www.sahamnews.org/?p=5008

کروبی در دیدار با خانواده اسانلو: رژیم شاه با آنهمه فساد چنین رفتاری را با خانواده زندانیان نداشت / من به عنوان عضوی از این نظام شرمنده ام
تیر ۲۷م, ۱۳۸۹ | نسخه قابل چاپ

سحام نیوز: مهدی کروبی عصر دیروز جهت دیدار با خانواده منصوراسانلو به منزل این زندانی سیاسی رفت. به گزارش خبرنگار سحام نیوز در این دیدار که تمامی اعضای خانواده اسانلو حضور داشتند، مادر منصور اسانلو ضمن تشکر از مواضع درست و بحق آقای کروبی در دفاع از حقوق ملت از حضور ایشان در منزل فرزندش ابراز خوشحالی نمود.

در این دیدار مادر منصور اسانلو شرحی از فشارها و آسیب های وارد شده به زویا صمدی –عروس خانواده اسانلو – را برای آقای کروبی توضیح داد. وی از برخورد شدید نیروهای امنیتی با زویا صمدی ابراز ناراحتی نمود و افزود: متاسفانه در روز ۲تیر ایشان را ربودند و پس از انتقال به مکانی نامعلوم توسط چند مامور مرد به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفت. مادر منصور اسانلو در مورد ربودن عروسشان در ادامه گفت: آنها به شدت وی را کتک زدند به طوری که بسیاری از نقاط بدن وی کبود شده است و در ساعات پایانی شب زیر پل سیدخندان از ماشین به بیرون پرتابش می کنند.مادر اسانلو افزود که شدت ضرب و شتم تا حدی بوده که موجب سقط جنین زویا صمدی شده است.

به گزارش خبرنگار سحام نیوز، مهدی کروبی نیز در این دیدار ضمن ابراز تاسف و تاثر شدید از اینگونه برخوردها ابراز امیدواری کرد تا هرچه سریع تر منصور اسانلو به آغوش خانواده خویش بازگردد. ایشان با یادآوری دوران مبارزاتی خود در زمان شاه گفت: آن زمانی که ما مبارزه را شروع کردیم و امام نهضت خود را آغاز نمود، بنای انقلاب بر این اصل بود که به کسی ظلم نشود. رفتارهای وحشیانه ای که اکنون بر افراد و خانواده هایشان وارد می شود، ظلمیست که بر مردم وارد می گردد که نظام شاه هم با آنهمه فساد، انچنین رفتاری را با خانواده ها انجام نمی داد و من به عنوان عضوی از این نظام شرمنده شما هستم؛ ولی این رفتارها را به حساب اسلام و امام نگذارید.

آقای کروبی ابراز امیدواری کرد که در آستانه ماه مبارک رمضان حضور تمامی زندانیان سیاسی را در کنار خانواده و سفره های افطار شاهد باشیم.

مهدی کروبی در پایان ضمن عرض تسلیت به مردم سیستان و بلوچستان گفت: وقوع چنین حوادثی در کشور مایه شرمساری و ناراحتیست. من این حادثه را به مردم این استان تسلیت گفته و امیدوارم هرچه سریع تر شاهد دستگیری و محاکمه عاملین و آمرین این حوادث باشیم.

لازم به توضیح است منصور اُصانلو از رهبران سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه (شرکت واحد) و فعال سندیکالیست ایرانی که بارها بدلیل مبارزات کارگری و تلاش برای احقاق حقوق کارگران شرکت واحد و اتوبوسرانی در زندان‌ زندانی شده است

Tabriz Bazaar Enters its 9th Day of Strike.

Saturday July 17th, 2010- Tabriz Bazaar entered its 9th day of strike today. The strike began on Thursday July 8th and initially included certain segments of the Bazaar such as the carpet sellers, textile merchants, goldsmiths and shoe merchants. By Monday July 12th, practically the entire indoor Tabriz Bazaar, the largest in the Middle East was closed with hardly a shop open for business. On Tuesday July 13th, even though many had assumed that the strike would subside due to government concessions regarding the proposed tax hike, the flames grew even stronger as the strike expanded to include shop keeper from the central streets in Tabriz who joined the Bazaari’s in this strike.

The strike now included shops on Ferdowsi, Jomhorieh Eslami, Tarbiat, Khaghani streets and Ghongha square. It also included the shopping centers on Ferdowsi, Azarbaijan, Tejarat, Molana, Ghatrane Tabrizi, Saeb Tabrizi, Shams Tabrizi, Amir Kabir, Amir Bazaar, Shohada, Ghayam Payam, Imam Khomeini, Mohammadi, Shahriyar, 110, Iran, Asyia1, Asyia2, Kiyan, Naghshe Jahan, Razavi, Ghazi and Nobakht. A number of the shops on the northern part of Shariati street also joined the strike on Thursday.

Security forces were once again present on this 9th day of strike and though they demanded that merchants reopen their stores, their request was mainly met with resistance and opposition by most shop keepers. According to the received reports despite their efforts, security forces were only successful in forcing a handful of merchants to reopen their stores at the shopping centers located on Tarbiat street. It was also reported that there was a meeting with many of the merchants at Tabriz Bazaar during which they were threatened to end the strike.

In other news, a statement was distributed at Tabriz Bazaar this morning by the trade unions informing merchants that an agreement had been reached for a 15% tax increase. The statement also included a provision that explained that in the event that merchants provide evidence for any losses incurred during previous years, they would be exempt from this additional tax increase for those particular years.

However, despite this announcement the unions believe that this is yet another gimmick by a government who would like to see an end to the strike. The unions contend that the unfavorable economic policies by the government that have led to a severe increase in inflation and a reduction in the purchasing power by the people, and higher imports, all point to far less revenues in 1999 in comparison to the previous year. They argue that if anything, in order to reach an agreement, taxes should be decreased by 50% relative to 1998 and demand that a fixed tax rate be defined.

It is worth mentioning that those union members who are participating in the strike were not invited to the meeting of the Association of Trade Unions designed to discuss the crisis at hand, leading many striking union members to believe that the Association of Trade Unions itself has little to no desire to resolve this crisis.

It looks as though for the time being, unions who have been under exceedingly more pressure over the past four to five years as a result of the ineffective economic policies of the government, are determined to continue with their general strike.

Source: Daneshjoo News http://bit.ly/crKsOM

عتصاب بازار تبریز وارد نهمین روز خود شد
شنبه, ۲۶ تیر ۱۳۸۹

اعتصاب بازار تبریز امروز، شنبه ۲۶ تیرماه نیز ادامه داشت.

این اعتصابات که از روز پنج شنبه، ۱۷ تیرماه توسط برخی صنوف ( فرش فروشان، پارچه فروشان، زرگران و کفاشان) شروع شده بود، از روز دوشنبه، ۲۱ تیرماه تمام بازار سرپوشیده تبریز را فرا گرفت، به نحویکه بزرگترین بازار مسقف خاورمیانه کرکره اندک مغازه ای را بالا رفته دید ! روز سه شنبه، ۲۲ تیر آتش این اعتصابات که انتظار می رفت با عقب نشینی نسبی دولت فرونشیند، شعله ورتر شد و اصناف و کسبه خیابانهای مرکز تبریز نیز به اعتصاب بازاریان پیوستند.

اصناف خيابانهاي فردوسي، جمهوري اسلامي، تربيت، خاقاني، ميدان قونقا. باغ فجر و پاساژهای فردوسی، آذربایجان، تجارت، مولانا، قطران تبریزی، صائب تبریزی، شمس تبریزی، امیرکبیر، بازار امیر، شهدا، قیام، پیام، امام خمینی، محمدی، شهریار، ۱۱۰ ، ایران، آسیا۱ ، آسیا۲ ، کیان، نقش جهان، رضوی، قاضی، نوبخت از جمله این اعتصاب کنندگان بودند که روز پنجشنبه برخی اصناف خیابان شریعتی شمالی را نیز همراه خود دیدند.

اعتصاب بازاریان تبریز امروز شنبه، ۲۶ تیر، که برخلاف روزهای گذشته حضور پر رنگ نیروهای امنیتی را نیزاحساس می کرد، وارد نهمین روز خود شد.

از صبح امروز نیروهای امنیتی با مراجعه به مغازه ها درخواست بازگشایی مغازه ها را می نمودند که عموما با مخالفت و مقاومت بازاریان همراه می شدند، بطوریکه تنها در چند مورد موفق به بازکردن درب برخی پاسازها و مجتمع های تجاری خیابان تربیت شدند که با این وجود با مقاومت بازاریان و کسبه از بازگشایی مغازه های خود مجبور به ترک محل شدند. همچنین دیروز خبرهایی مبنی بر دعوت معتمدین بازار تبریز و تهدید آنها جهت پایان اعتصاب گزارش شده بود.

از سویی دیگر از صبح امروز اطلاعیه هایی مبنی بر توافق »شورای اصناف» برای افزایش مالیات ۱۵ درصدی در سطح بازار تبریز پخش شد. این اطلاعیه همچنین افزوده بود، بازاریان در صورت متحمل شدن ضرر و زیان در سالهای گذشته می توانند با ارایه سند و مدرک و اثبات ادعای خود از پرداخت مالیات اضافی سالهای پیش معاف شوند.

با این وجود اصناف این اطلاعیه و مندرجات آن را تنها حیله ای از طرف دولت برای پایان بخشیدن به اعتراضات خود عنوان کرده و معتقد بودند خريد و فروشها در سال ۸۸ در سایه سیاست های نادرست اقتصادی دولت ، افزایش شدید نرخ تورم، کاهش قدرت خرید مردم و واردات گسترده به مراتب از سال ۸۷ كمتر بوده ، بطوریکه اگر قرار است توافقي هم صورت بپذيرد بايد نرخ مالیات نسبت به سال ۸۷ پنجاه درصد نیز کاهش یابد. آنها همچنین خواهان اعلام میزان مالیتها بصورت «قطعی» ، نه «علی الحساب» بودند.

نكته جالب توجه دیگر عدم دعوت از اتحاديه هايی كه اعضايشان در اعتصاب به سر مي برند، از سوی مجمع امور صنفي برای رایزنی در مورد بحران پیش آمده است، به طوري كه اعضای اتحاديه های معترض معتقد هستند كه مجمع امور صنفي، خود نیز علاقه ای برای حل بحران پیش آمده ندارد.

در آخر به نظر ميرسد اصناف، كه در اين ۴ ، ۵ سال اخير در اثر سیاست های ناکارآمد اقتصادی دولت سال به سال با شرایط سخت تری روبرو شده اند، این بار تا رسیدن به نتیجه مطلوب به اعتصاب سراسری خود ادامه دهند