June 27th, 2012 – [ Kaleme: Masih Alinejad] Bahman Ahmadi Amoui, incarcerated journalist and political prisoner arrested on June 20th 2009 is currently serving his 5 year and four month sentence behind bars. On June 20th, 2012, in a sudden and unexpected move, Ahmadi Amoui was transferred from Evin prison where he had served the first two years of his sentence to Rajai Shahr prison in the middle of the night. On June 25th, it was reported that Ahmadi Amoui had been transferred to the solitary confinement ward at Rajai Shahr reserved for hard core criminals on death row.
In response to Ahmadi Amoui’s transfer to solitary confinement, his brother Bahram says: “Since no one hears our cries of protest inside Iran, I hope that the International community reaches out to us with their support. I am hopeful that Mr. Ahmed Shahid [UN special rapporteur to Iran] will hear us when we say that Bahman’s life is in danger at Rajai Shahr’s solitary confinement ward.”
The following is the full content of the interview Masih Alinejad conducted with Bahram Ahmadi Amoui, Bahman’s brother after his transfer to solitary confinement at Rajai Shahr prison:
It has been reported that your brother Bahman Ahmadi Amoui has been taken to solitary confinement after having been transferred from Evin to Rajai Shahr prison. His family is obviously worried about his wellbeing. Can you please provide an account of what exactly happened?
We initially heard that on June 20th the political prisoners at Evin’s ward 350 (including my brother) held a memorial service in the prison yard for their former cell mate Hoda Saber who was martyred last year while on hunger strike. Half way through the ceremony the special guards at the prison raided the ceremony and transferred a number of prisoners including Bahman to solitary confinement. That same night at around 12:30am Bahman was awoken while in solitary confinement, blindfolded and taken to Rajai Shahr prison in his pajamas and slippers.
Did they present a court order for his transfer?
From what his family has told me, they did not present a court order. They did not even tell my brother where they were taking him at that time of night; nor did they allow him to gather his belongings. God only knows what psychological pressure Bahman must have endured that night. Just try and imagine what it would feel like as a prisoner to be awaken at midnight and transferred to another prison without any explanation what so ever.
Following his transfer, it was reported that Bahman was sent to solitary confinement. Do you know why he was further punished? Did something happen after he was transferred to Rajai Shahr prison?
No. When they transferred him to Rajai Shahr prison, Bahman had done nothing. In other words, nothing in particular had occurred for them to transfer him to solitary confinement. I asked my family members and his wife Jila and no one is aware why they transferred him to solitary confinement, normally reserved for dangerous inmates with serious sentences.
Does your brother have a lawyer to follow up on his case while he is in solitary confinement?
Yes, my bother is being represented by a lawyer by the name of Farideh Gheyrat. Unfortunately however, no one at the Revolutionary Court or the prosecutor’s office listen to us. She has been unable to follow up on his case because they won’t even respond to her.
What is the latest status you have regarding Bahman’s condition in solitary confinement?
Bahman’s friends and those in the know say that he has been transferred to ward number one at Rajai Shahr prison. They say that ward one is reserved for prisoners on death row and is notorious for being one of the harshest solitary confinement wards at Rajai Shahr. They leave prisoners there for several days without checking on them. Anyone who has been transferred there has left with a myriad of physical and psychological ailments.
Is it common for political prisoners to be held in the solitary confinement ward?
The truth is I have no idea. It is unclear to me why a journalist whose only crime was writing critical articles regarding the government’s policies should be sent to such a location. Is it not true that based on the legal system in our country prisoners should be segregated on the basis of the crime they have committed? Why then has a journalist been sent to a place reserved for inmates who have committed dangerous crimes?
Do you have any detailed information regarding the conditions at the solitary confinement ward at Rajai Shahr?
Bahman’s cellmates and former political prisoners at Rajai Shahr have informed my family that no one can tolerate solitary confinement at Rajai Shahr prison for more than a few days. Particularly as the solitary confinement cells are filthy and infested with blood, dirt and germs. We must defend the human rights of all prisoners. Segregating prisoners based on the severity of their crime is the right of every prisoner. When they arrest someone and charge him with criticizing the government we demand that at minimum he be detained with other journalists and not with individuals who have committed murder and are on death row. These inmates are very angry and are capable of anything. I believe that they send journalists like my brother to solitary confinement in such wards to cause them psychological harm or them to break down as a result of severe sickness and physical weakness.
Did Bahman’s sentence stipulate exile to Rajai Shahr prison?
No. Bahman’s sentence did not include anything regarding exile to Rajai Shahr prison. They transferred him to Rajai Shahr prison located in a province outside his area of residence and far from where his family lives; an act that is against the law. Bahman has endured so many injustices that our family has been unable to protest against every single one of them. The family requested that like all other political prisoners Bahman be granted temporary furlough from prison after two years and instead he was transferred to Rajai Shahr prison. The family then requested that he be transferred back to Evin and instead we find out that he has been sent to solitary confinement. We don’t know what we should do next. Do we ask that they send Bahman back to where he was before (i.e. the general ward at Rajai Shahr)?
Can you tell us what government entity issued the order for Bahman’s transfer to Rajai Shahr prison and his subsequent move to solitary confinement?
According to our friends and family members in Iran the order was issued by Evin prison’s security courthouse. I don’t know why they treat my brother who is a journalist in such an inhumane manner.
Bahman Ahmadi Amoui’s reputation precedes him. He is known as a calm and patient journalist. Why do you suppose they are treating him this way?
Yes. Amongst his friends, family and colleagues, Bahman is viewed as an outstanding journalist, renowned for his kindness, compassion, humanity, the love of people and patriotism. He does not belong in prison, let alone a dangerous prison with such unhygienic conditions. I realize that the authorities seek to break Bahman’s resolve and destroy his spirit. Individuals with a broken spirit can no longer serve their country so why do they insist on destroying people both physically and psychologically?
As an Iranian citizen living abroad and far from your family all these years how do you view the long term incarceration of journalists such as Bahman who are in prison as a result of writing a few articles critical of the government and participating in protests?
I left Iran more than fifteen years ago. It saddens me to see the freedom of expression enjoyed by journalists on this side of the boarder when compared it to the injustices endured by my brother and other journalists in Iran. The country where I now live respects the rights of every citizen. Journalists are allowed to express highly critical views regarding the authorities in this country both on television, on the radio and in newspapers. Their activities are never categorized as rouge or propaganda against the regime. In my opinion, this interpretation however is only made by the authoritarian regime in Iran and no one ever makes such statements outside of Iran. In fact such statements are considered humorous.
When you speak to your family in Iran , how do they view these differences? What is their opinion regarding the differences when it comes to journalism inside Iran and abroad? Bahman’s wife for example, also a journalist by trade has been banned from practicing her profession.
Yes, following her release from prison, my brother’s wife Jila explained to me that her interrogator had informed her that he will do everything in his power to ensure that she receives a heavy sentence. He tried very hard to convert her into a true criminal. Jila always says she wishes they would put as much effort into building people’s characters as they do in destroying their name; individuals that not only they could be proud of but would also be the pride of our nation and the world at large. I find it unfathomable that it brings those in power joy when the number of outsiders and those rejected by the regime increases. Why should the authorities associated with the intelligence and security apparatus in a country get pleasure out of their citizens becoming criminals, receiving heavy sentences and spending their lives behind bars? When did such events become a source of pride? Is it an honor to be ranked first in the world when it comes to the highest number of journalists behind bars? I am disappointed and surprised that a government would insist on proving that the number of opponents of the regime is rising by the day, pretending that all segments of our society from journalists to students, teachers and laborers are all intent on overthrowing the regime. I am at a loss for words why the security authorities are so keen on creating such heavy criminal cases against so many citizens.
Given that the family has yet to be provided with a reason for such a punishment, do you believe that writing a letter to the authorities might be effective? What avenues do the family have to present their demand and grievances to the authorities?
I expect the authorities in my country to stop treating an established journalist in such a manner. What danger does Bahman pose to society? Why is it that despite international laws and as per the laws of the Islamic Republic of Iran the authorities continue to refuse to release Bahman, even though he has served half of his sentence?
My brother was seven or eight years old at the time of the Islamic Revolution. He is an offspring of this nation and the revolution and grew up under the same system of government. Don’t treat your own children in this manner. I want to tell the authorities in my country that the methods they have chosen will not pay off. This type of punishments will not force people into silence, but rather will lead to further anger and hatred. Do not allow the likes of Bahman, who are in love with their country and have expressed their criticism out of their concern and loyalty towards the revolution, to become filled with hatred and bitterness.
As an individual whose brother has been behind bars for three years only because he criticized the government, has not been granted furlough for two years and has now been transferred to solitary confinement at Rajai Shahr prison have you ever had any expectations of Bahman’s colleagues or other journalists that are not behind bars?
I completely understand the predicament of Bahman’s colleagues inside Iran. It is only natural that my heart would ache for innocent individuals such as Bahman that have been wronged. Sometimes I ask myself if what happened to Bahman were to happen somewhere else in the world, would the journalists in that country rise and protest to such a degree that the government would never again dare to treat an individual so harshly merely because they criticized their policies? Why does this type of thing happen in Iran while we quietly sit and patiently watch when their family is being destroyed with pain? Why are we not capable of doing anything about it? I don’t know what to say. Maybe Bahman would prefer that I not speak of our sorrow and pain. I ask his colleagues from the bottom of my heart to not leave Bahman alone. Bahman was never the type of person to have high expectations of anyone. He is a strong individual, but prison life is not easy and it breaks and destroys a person. Now that Bahman has been transferred to solitary confinement, I ask his colleagues to do something. I fully understand the circumstances of journalists in Iran, but I still hope that they do something. This is not defending Bahman but rather coming to the defense of independent journalism and freedom of the press, now considered a crime in Iran, leading to arrests, detention and solitary confinement behind bars.
My brother’s life is in danger. They want to drive him crazy. Don’t remain silent! Please be his voice.
Source: Kaleme http://www.kaleme.com/1391/04/06/klm-104664/
برادر بهمن احمدی امویی:
جان برادرم در خطر است، می خواهند او را روانی کنند، لطفا سکوت نکنید
مسیح علی نژاد
برادر بهمن احمدی امویی در اعتراض به انتقال این روزنامه نگار منتقد به سلول انفرادی و زندان رجایی شهر کرج می گوید: حالا که در کشور خودمان ایران کسی صدای ما را نمی شنود امیدوارم که مجامع بین المللی به داد ما برسند، امیدوارم آقای شهید گزارشگر ویژه سازمان ملل صدای ما را بشنود که جان بهمن در انفرادی زندان رجایی شهر واقعا در خطر است.
بهرام احمدی امویی شرایط بهمن احمدی امویی را پس از انتقال به انفرادی دشوار توصیف می کند و می گوید: « کسانی که آدم هایی مثل برادر من که فقط کار روزنامه نگاری کرده است را می فرستند توی این انفرادی های وحشتناکی که پر از چرک و خون و کثافت است، یا می خواهند روانی شان کنند یا مایل هستند این روزنامه نگار به شدت از نظر جسمی بیمار شود و بشکند».
بهمن احمدی امویی روزنامه نگار منتقد ایرانی است که از ۳۰ خرداد ۸۸ تا کنون در زندان به سر می برد. به دلیل نوشتن مقالات و گزارش هایی در نقد عملکرد اقتصادی دولت محمود احمدی نژاد و همچنین سردبیری سایت خرداد نو در ایام انتخابات. او حالا به ۵ سال و چهار ماه حبس تعزیری محکوم است و دو سال را نیز بدون مرخصی در زندان می گذراند… بهمن را این روزها بنا به دلایلی که همچنان برای خانواده اش نامعلوم است ابتدا به زندان رجایی شهر کرج و سپس به سلول انفرادی منتقل کرده اند.
این امر نگرانی خانواده بهمن را به دنبال داشت و آنها می گویند که هیچ کسی در داخل ایران پاسخگو نیست.
برادر بهمن احمدی امویی از همکاران این روزنامه نگار درخواست می کند که بهمن را تنها نگذارند:
«شرایط روزنامه نگاران در داخل ایران را درک می کنم اما کاش همکاران بهمن کاری بکنند، این دفاع از بهمن نیست بلکه دفاع از روزنامه نگاری مستقل و پرسشگری آزاد است که جرمش شده است زندان و انفرادی دوری…
گفتگوی با بهرام احمدی امویی، برادر بهمن احمدی امویی را در زیر بخوانید:
آقای امویی با خبر شدیم برادر شما بهمن احمدی امویی اخیرا به انفرادی منتقل شده است پیش تر هم که ایشان به رجایی شهر منتقل شده بودند؟ ظاهرا خانواده نگرانی هایی دارند ممکن هست بفرمایید دقیقا چه اتفاقی افتاده؟
نخستین خبری که ما شنیدیم این بود که روز ۲۲ خرداد زندانیان بند ۳۵۰ اوین که برادرم بهمن هم در آنجا زندانی بود به مناسبت سالگرد مرگ هدی صابر، هم بندی سابق شان که بر اثر اعتصاب غذا سال پیش به شهادت رسیده بود، مراسم یادبودی را برای وی در حیاط زندان برگزار کردند که در نیمه این مراسم گارد ویژه زندان به زندانیان سیاسی یورش برده و تعدادی از جمله بهمن را به انفرادی بردند ، همان شب ، ساعت یک بعد از نیمه شب بهمن را در سلول انفرادی از خواب بیدار کردند و با پیژامه و زیرپوش و دمپایی و چشم بند به زندان رجایی شهر منتقل کردند
آیا حکمی هم برای این انتقال به او نشان داده بودند؟
بر اساس آنچه من از خانواده پیگیر شده ام خیر. آنها حتی به برادرم نگفتند که او را آن وقت شب به کجا می برند و حتی اجازه ندادند وسایلش را جمع کند و خدا می داند آن شب بهمن چه فشار روانی را تحمل کرده است. شما خودتان تصور کنید که نیمه شب کسی بیاید بالای سر یک زندانی و بدون اینکه وظیفه خودش بداند که حتی یک توضیح مختصری بدهد او را با خودش روانه یک زندان دیگری کند.
بعد از آن دوباره خبری منتشر شد که بهمن را به انفرادی منتقل کرده اند؟ دلیل این تنبیه برای چیست آیا اتفاق جدیدی در رجایی شهر رخ داده بود؟
نه. وقتی او را به رجایی شهر منتقل کردند آنجا بهمن هیچ کاری نکرده بود یا اتفاق دیگری رخ نداده بود که بخواهند برادرم را به انفرادی منتقل کنند. خانواده ام و همین طور از همسر برادرم یعنی ژیلا پرسیدم هیچ کس نمی داند چرا او را به انفرادی آن هم انفرادی هایی که محل نگه داری مجرمانی با جرایم سنگین و خطرناک است منتقل کرده اند.
آیا برادر شما وکیلی دارد که پیگیر وضعیت بهمن در انفرادی بشود؟
بله برادرم وکیل دارد، خانم فریده غیرت، اما متاسفانه در دادگاههای انقلاب و دادستانی گوش شنوایی وجود ندارد و وکیل امکان هیچ گونه پیگیری ندارد. یعنی آنها حتی به وکیل هم پاسخ نمی دهند.
با این توصیف آخرین خبری که به شما در مورد وضعیت بهمن در داخل انفرادی رسیده است چیست؟
دوستان بهمن و افراد مطلع می گویند که او را به انفرادی بند یک رجایی شهر فرستاده اند. آنها می گویند بند یک، در واقع بند زندانیان محکوم به اعدام است و انفرادی بسیار آزار دهنده ای دارد. روزهای طولانی زندانی را می اندازند آنجا و چند روزی به سراغش نمی روند. هرکس تا به حال رفته آنجا با انواع بیماری های جسمی و روانی بیرون آمده…
آیا در این بند افراد سیاسی را هم نگهداری می کنند؟
باور کنید اصلا نمی دانم و برای من هم سوال است چرا باید یک روزنامه نگار که تنها اتهامش نوشتن مقالات انتقادی در باره عملکرد دولت بوده را به چنین جایی بفرستند؟ مگر در قوانین این کشور قانون تفکیک جرائم وجود ندارد که یک روزنامه نگار را به محل نگهداری زندانی هایی با جرائم خطرناک می فرستند؟
به شما در مورد وضیعیت این انفرادی چه اطلاعاتی دقیقا داده اند؟
هم بندی ها و زندانیان سابق رجایی شهر به خانواده ام می گویند کسی نمی تواند انفرادی رجایی شهر را بیشتر از چند روز تاب بیاورد… خصوصا که این انفرادی ها پر از چرک و خون و کثافت است ….از سوی دیگر می دانم باید از حقوق انسانی همه زندانیان دفاع کرد اما تفکیک جرایم تنها حق خانواده یک زندانی است. وقتی کسی را به جرم انتقاد می گیرند حداقل خواسته ما این است که او را با روزنامه نگاران دیگر نگهداری کنند نه با کسانی که مرتکب قتل شده و محکوم به اعدام هستند. این مجرمین بسیار عصبی هستند و هرکاری می کنند…به نظرم آدم هایی مثل برادر من که فقط کار روزنامه نگاری کرده است را می فرستند توی این انفرادی ها که یا روانی شان کنند یا به شدت از نظر جسمی بیمار شوند و بشکنند.
آیا در حکم بهمن تبعید به زندان رجایی شهر وجود داشت؟
خیر در حکم بهمن تبعید به زندان رجایی شهر وجود نداشته و بر خلاف قانون او را به رجایی شهر که در استان دیگری است و با محل سکونت خود و خانواده اش فاصله زیادی دارد فرستاده اند. آنقدر در مورد بهمن ظلم پشت ظلم صورت گرفت که خانواده ما فرصت اعتراض پیدا نکرد. یعنی وقتی به مدت دو سال به او مرخصی نداده بودند، خانواده فقط خواستار یک مرخصی ساده بودند، بعد دیدیم او را به رجایی شهر کرج منتقل کردند و خانواده درخواست بازگشت او به اوین را داشتند که حالا می بینیم او را به انفرادی منتقل کرده اند. حالا خانواده نمی داند چه باید بکند. یعنی باید در خواست کنیم که بهمن را برگردانید به جای اولش؟.
آیا می دانید دقیقا با دستور و حکم چه ارگانی بهمن را به رجایی شهر و سپس انفرادی منتقل کردند؟
راستش به گفته دوستان و خانواده ام در ایران این دستور از دادسرای امنیت اوین صادر شده و نمی دانم چرا چنین برخوردهای وحشتناکی را با برادرم که تنها یک روزنامه نگار است صورت می دهند.
بهمن احمدی امویی معمولا روزنامه نگار آرام و صبوری بود علت این برخوردها را چه می دانید؟
بله بهمن واقعا به عنوان یک روزنامه نگار برجسته که در میان همه دوستان، خانواده و همکارانش به مهربانی،انسان دوستی، دلسوزی و وطن پرستی و مردم دوستی معروف است، جایش در زندان نیست، چه برسد در چنین زندان غیربهداشتی و خطرناکی.من می دانم که مسوولان قصد دارند که بهمن را بشکنند و او را ویران کنند.از انسان های ویران شده و درهم ریخته چه کاری برای کشور بر می آید که آنها اصرار دارند روح و روان انسان ها را در هم بشکنند؟
خود شما به عنوان یک شهروند ایرانی که سالها دور از ایران و خانواده تان زندگی می کنید چه فکر می کند در مورد اینکه بهمن و سایر همکاران روزنامه نگارش را به جرم نوشتن چند مقاله انتقادی و یا حضور در تجمع های اعتراضی به حبس های طولانی محکوم کنند؟
راستش من بیش از پانزده سال است که در خارج از ایران زندگی می کنم و وقتی آزادی عمل روزنامه نگاران را در این سوی مرزهای کشورم می بینم و در همان حال می بینم به برادر من و سایر روزنامه نگاران وطنم این همه ظلم می شود واقعا تاسف می خورم. چون در کشوری که من زندکی می کنم حتی برای شهروندان معمولی شان هم ارزش قايل می شوند. اینجا به راحتی خبرنگاران در روزنامه ها و رادیو –تلویزیون ها به بالاترین مقامات کشور خود تندترین انتقادها را می کنند و هرگز فعالیت های شان به عنوان سیاه نمایی و تبلیغ علیه نظام شناخته نمی شود. البته من اعتقاد دارم بسیاری از مفاهیم فقط در حاکمیت اقتدارگرایان معنا دارد و پایتان را که از ایران بیرون بگذارید چیزی تحت عنوان سیاه نمایی و تبلیغ علیه نظام نمی شنوید و چنین مفاهیمی در اینجا بیشتر طنز تلقی خواهد شد. .
وقتی با خانواده تان در ایران صحبت می کنید این تفاوت های بزرگ زندگی و خصوصا فعالیت رسانه ای در داخل و خارج ایران برای شما و خانواده تان چگونه است؟ مثلا همسر بهمن که او هم روزنامه نگار است سی سال از روزنامه نگاری محکوم شده است.
بله همسر برادرم، ژیلا بعد از آزادی از زندان برایم تعریف می کرد که بازجو به او می گفته که همه تلاش اش را می کند که هرجور شده برایش یک حکم سنگین بگیرد و چقدر هم زحمت می کشیده تا از او یک مجرم بزرگ بسازد. به قول ژیلا کاش این همه زحمت را نثارشایسته ساختن انسان ها می کرد، انسان هایی که هم باعث افتخار خودش می شدند، هم باعث افتحار وطن و حتی جهان . قابل فهم نیست که چرا اگر تعداد مردودی ها و غیرخودی های یک نظام بیشتر بشود، باید متولیانش خوشحال بشوند؟ چرا باید دست اندرکاران اطلاعاتی یک کشورخوشحال بشوند اگر یکی از فرزندان وطن مجرم بشود و حکمی سنگین بگیرد و به قول خودش سالها در زندان بماند؟ مگر این چیزها افتخار دارد؟مگر افتخار دارد که تعداد روزنامه نگاران زندانی ایران در جهان رتبه نخست را کسب کند. من فقط متثار می شوم و تعجب می کنم که چرا یک دولت باید اصرار داشته باشد که تعداد مخالفانش را بیشتر و بیشتر نشان بدهد و وانمود کند همه ی اقشار از روزنامه نگار تا دانشجو و معلم و کارگر قصد براندازی نظام را دارند و چرا عوامل امنیتی سعی می کنند برای همه پرونده های سنگین تشکیل بدهند.
آیا فکر می کنید از طریق نامه به مسولان می شود کاری کرد در شرایطی که هنوز هیچ دلیلی به خانواده برای این تنبیه ها اعلام نکرده اند، چه راهی برای پیگیری باقی مانده و خواسته ای از مسولان دارید؟
از مسوولان کشور خودم انتظار دارم که با یک روزنامه نگار مستقل چنین کاری نکنند…مگر بهمن چه خطری برای جامعه دارد که آنها حاضر نمی شوند حالا که او نصف زندان خود را گذرانده است مثل تمام دنیا و یا حتی مطابق با قانون خود جمهوری اسلامی او را آزاد کنند….
برادر من کمتر از هفت-هشت سال داشته که انقلاب اسلامی شده، او فرزند همین کشور و همین انقلاب است…در دامان خود شما پرورش یافته، با فرزندان این کشور چنین نکنید. می خواهم به مسوولان کشور بگویم این روشهایی که انتخاب کرده اند جواب نمی دهد، این تنبیه ها آدم ها را وادار به سکوت نمی کند ، بلکه آنها را جری و پر از کینه می کند، نگذارید فرزندان این ممکلت مثل بهمن که عاشق وطن شان هستند و از روی دلسوزی مقالات انتقادی نوشته اند پر از کینه و نفرت بشوند
به عنوان کسی که برادر روزنامه نگار شما تنها به جرم انتقاد سه سال زندانی است، دو سال بدون مرخصی است و حالا به زندان رجایی شهر و سپس به انفرادی منتقل شده آیا هیچ گاه شده است که توقعی از همکاران بهمن و یا روزنامه نگاران دیگری که آزاد هستند داشته باشید؟
شرایط همکاران بهمن را در داخل ایران کاملا درک می کنم اما طبیعی است که دلم برای مظلومیت امثال بهمن می گیرد. گاهی با خودم فکر می کنم اگر در تمام دنیا چنین اتفاقی رخ می داد که یک روزنامه نگار چنین بلایی سرش می آمد همکارانش بلایی به سر آن سیستم می آوردند که دیگر جرات نکنند یک روزنامه نگار را فقط به خاطر انتقاد تا این اندازه تحقیر و زمین گیر کند، چرا در ایران چنین می شود و ما کم کم ساکت و صبور نگاه می کنیم در حالی که آن خانواده واقعا دارند از درد آب می شوند ولی ما چرا کاری از ما بر نمی آید؟ نمی دانم چه بگویم شاید بهمن راضی نباشد که از دردها بگویم. از همکارانش صمیمانه می خواهم بهمن را تنها نگذارند، بهمن آدم پرتوقعی نبود، آدم محکمی هم هست اما زندان، زندان است و آدم را دلتنگ و داغون می کند. از همکارانش می خواهم حالا که بهمن را به انفرادی منتقل کرده اند کاری بکنند. شرایط روزنامه نگاران در داخل ایران را درک می کنم اما کاش همکاران بهمن کاری بکنند، این دفاع از بهمن نیست بلکه دفاع از روزنامه نگاری مستقل و پرسشگری آزاد است که جرمش شده است زندان و انفرادی …»
جان برادرم در خطر است، می خواهند او را روانی کنند، لطفا سکوت نکنید
BanooyeSabz 