The Harsh Realities of Visitations From Behind A Cabin Window – By Journalist Jila Baniyhagoob

Monday April 16th, 2012 – [Jila Baniyaghoob] Monday is once again upon us, bringing with it visitation day for political prisoners at Evin prison.  It is time to once again visit our loved ones  from behind a cabin window… but this time because of the lack of space some of us had to sit behind cabin windows with bars.  As if the thick double pane glass was not bad enough, we now had to contend with metal bars

The atmosphere is distressing and uncomfortable. Atefeh says that she had not been granted a face to face visitation with her family for more than six months. Farzaneh describes how painful it is to visit with loved ones from behind a cabin window.

The truth is the atmosphere in the visitation room is always somewhat depressing. The opaque, double pane windows and thick metal bars, the telephones with the unbearable static noise that make is so difficult for one to hear ones loved one, and let us not forget the button on the damn phone that the prisoner is constantly forced to press down when speaking – the damn thing is so hard that their fingers get tired and their voices are often cut off.  They say the button is designed to facilitate the conversation. What a cryptic telecom system! Could they not have designed something that does not involve a button that the prisoner is forced to press on during the entire duration of the conversation?

The visitation room is very poorly lit, creating a dark and bleak atmosphere. There are not enough chairs for the prisoners and their family members to sit on and as a result each time many are forced to stand during the entire duration of their visit.  We have complained to the prison officials on numerous occasions regarding the lack of chairs. How much can it cost to supply the prisoners and their families with second hand, plastic chairs?

The atmosphere in the visitation room is tormenting. The filthy chairs look as though they have not been washed in years.  This week I spoke with the prison official and asked that we be allowed to bring cleaning material to clean the chairs ourselves.   Atefeh says that the condition of the visitation room is an insult to human dignity.

Our visitation ends and Atefeh says referring to the prisoners: “They seemed so down today…  “.

I was in the midst of a conversation with Bahman when the damn curtain dropped and the telephone went dead. It has been this way for ever. So many half finished sentences. So many thoughts left unsaid until the next visitation when the curtain will once again cut you off in mid sentence.  Every time the curtain drops, it seems as though you forget what it is that you were about to say….

Before the curtain dropped, I placed my hand on the double pane window and Bahman placed his on the other side right across from mine…

… and this is a visitation from behind a cabin window described in a nut shell…

Source:  Jila Baniyaghoob’s Blog : http://www.zhila.net/spip.php?article382

این یعنی ملاقات کابینی

دو شنبه 16 آوريل 2012

باز هم دوشنبه، باز هم روز ملاقات زندانیان سیاسی در اوین، روز ملاقات کابینی …و این بار به دلیل کمبود جا عده ای از ما را مجبور کردند که پشت کابین‌هایی بنشینیم که میله های آهنی داشت، یعنی آن شیشه های قطور دو جداره کم بود این میله‌ها هم اضافه شد.

فضای ملاقات تلخ بود، عاطفه می‌گفت شش ماه هست ملاقات حضوری نداشته، فرزانه می‌گفت که چقدر ملاقات از پشت این میله‌ها آزار دهنده تر است.

اصلاً، می‌دانید، یک جورهایی فضای سالن ملاقات تلخ است، با آن شیشه های دو جداره ی کدر، با آن میله های کلفت فلزی، با آن تلفن‌هایی که خش خش می‌کنند و تو باید صدای عزیزت را از آن پشت بشنوی…و آن شاسی لعنتی روی گوشی تلفن که زندانی موقع مکالمه باید مدام با انگشتش روی آن فشار بدهد و گاهی از خستگی شدید انگشت که کنار می‌رود صدایش قطع می‌شود. می‌گویند این شاسی‌ها مربوط به شنود تلفن است، باید سیستم عقب مانده ای باشد این جور شنود …یعنی نمی‌توانند سیستمی طراحی کنند که زندانی مجبور نباشد در تمام زمان مکالمه دستش را روی این دکمه فشار بدهد.

فضای سالن ملاقات نور کم دارد، یک جور تاریکی غم افزا دارد، صندلی‌ها برای نشستن خانواده‌ها و زندانی‌ها کم است و هر بار تعدادی مجبورند در تمام طول ملاقات بایستند. چند بار به مسوولان اعتراض کرده‌ایم که چرا تعداد لازم و کافی صندلی در سالن

ملاقات نیست، مگر هزینه خرید این صندلی‌های دست دوم پلاستیکی چقدر است؟

فضای سالن ملاقات دل آزار است، با آن صندلی‌های کثیف که انگار سال‌ها شسته نشده است. این هفته به مسوول سالن ملاقات گفتم اجازه بدهید که خودمان وسایل شوینده بیاوریم که این صندلی‌ها را بشوییم.

عاطفه می‌گوید:وضعیت این سالن ملاقات، کرامت انسانی را خدشه دار می‌کند.

ملاقات تمام می‌شود و عاطفه می‌گوید: چقدر رفتنشان امروز تلخ‌تر از همیشه بود.

رفتن زندانی‌ها را می‌گوید.

هنوز داشتم با بهمن حرف می‌زدم که پرده لعنتی پایین آمد و صدای تلفن قطع شد، مدت‌هاست که همین طور است و جمله‌ات نیمه تمام می‌ماند و تا ملاقات بعدی یادت می‌رود که آن پرده کجای جمله‌ات را قطع کرد که دوباره ادامه‌اش بدهی، اصلاً همین که پرده پایین می‌افتد همان موقع یادت می‌رود چه داشتی می‌گفتی…

قبل از اینکه پرده پایین بیاید، دستم را روی شیشه ی دو جداره گذاشتم و بهمن هم از آن سو، از پشت دو شیشه قطور درست دستش را گذاشت همان جایی که من دستم را گذاشته بودم.

این یعنی ملاقات کابینی